[Opis – Wydawnictwo Czarna Owca] Pierwsza część nowego cyklu Przemysława Piotrowskiego, autora bestsellerowych kryminałów z komisarzem Igorem Brudnym!

Luta Karabina, kiedyś jedna z najlepszych kobiet w siłach specjalnych, obecnie zarabia na życie pracując na platformie wiertniczej u wybrzeży Norwegii. Samotnie wychowuje dwójkę dzieci i spędza z nimi każdą wolną chwilę.

W trakcie rodzinnego wypoczynku dochodzi do tragedii - jej córka zostaje porwana!

Czas ucieka, działania policji nie dają rezultatów, a przecieki świadczą, że dziewczynka padła ofiarą wyjątkowo brutalnej szajki handlarzy żywym towarem. Kobieta nie ma wyjścia, bierze sprawy w swoje ręce. Rozpoczyna się dramatyczna walka o odzyskanie córki. Do śledztwa dołącza Zygmunt Szatan, twardy glina i tropiciel, który ma do wyrównania rachunki sprzed lat.

Luta - czy tego chce czy nie - też musi wrócić do swojej mrocznej przeszłości.

To w niej znajduje się klucz do odzyskania ukochanej córki…

Wywiad z Przemysławem Piotrkowskim

Marcin Waincetel: „Prawo matki” to pierwsza część twojego nowego cyklu kryminalnego. Czym właściwie jest „Luta Karabina”? Co stanowi motyw przewodni historii? Centralną postacią uczyniłeś kobietę z bliznami na sercu, ale przez to wyjątkowo hardą i wytrzymałą. Choć wrażliwą. Kontrastowa heroina.

Przemysław Piotrowski: Myślę, że były dwa powody, dla których zdecydowałem się na kobietę. Pierwszym jest… Igor Brudny. Podskórnie czułem, że gdybym stworzył kolejnego bohatera, to na każdym kroku byłby porównywany do Brudnego. A że Igor naprawdę – jak ja to mówię – mi wyszedł, czytelniczki i czytelnicy go polubili, a nawet pokochali, to inny facet mógłby wypaść przy nim blado. I to nie do końca jest tak, że jakoś strasznie bałem się o to, że nowa postać może nie wzbudzić takiej sympatii jak Igor – ja po prostu nie chciałem czytać w recenzjach o Brudnym (a do tego bez wątpienia by doszło, gdyby takie porównania się pojawiały).

Drugim niezwykle istotnym powodem jest to, że kobieta o charakterystyce Luty Karabiny naprawdę istnieje. To moja przyjaciółka, doskonale się znamy i świetnie się rozumiemy. Podobnie jak Luta jest żołnierzem, od blisko dwudziestu lat trenuje różne sztuki walki (przez ten okres trenowała kick-boxing, boks, judo, brazylijskie jiu-jitsu, krav magę), ma doskonałe obeznanie z bronią, także białą, którą świetnie włada. I – co ciekawe – całkiem niedawno jej córka, na szczęście tylko na krótki okres czasu, zaginęła w Turcji.

Zatem kontrast – żeńskie i męskie, a dodatkowo prawda spleciona z fikcją. Powiedz, proszę, co stanowi główny motyw opowieści.

Jeśli chodzi o motyw przewodni, to on też ma swoją historię. W wakacje 2021 roku mi też na kilkanaście minut z oczu zniknęła dwuletnia wówczas córka. To było nad morzem, gdzie spędzałem z dzieciakami urlop. Poszliśmy wspólnie do parku rozrywki. Karuzele i te sprawy. Pamiętam, że przewalały się tam tłumy i starałem się trzymać Lenkę za rękę cały czas, ale w pewnym momencie (do tej pory nie wiem jak do tego doszło) puściłem ją albo to ona mnie puściła i zanim się obejrzałem, już jej nie było.

Uwierzcie – to było najbardziej przerażające dziesięć, może piętnaście minut w moim życiu. Biegałem po całym parku jak opętany, ale nie mogłem jej namierzyć. Pomagali mi: siostra, szwagier i jego siostra, ale córka jakby wyparowała. Przed oczami miałem – a jak zapewne zdążyliście zauważyć, wyobraźnię mam bujną – najgorsze możliwe scenariusze. Emocje, jakie mną wtedy targały, tak naprawdę trudno opisać słowami. Na szczęście w końcu się odnalazła i skończyło się na strachu. Pół godziny później już wiedziałem, że kiedyś będę musiał podjąć ten temat – stąd pomysł na „Prawo matki”.

Czy możesz nam przedstawić Lutę? Kobieta z doświadczeniem w siłach specjalnych, obecnie zarabia na życie, pracując na platformie wiertniczej u wybrzeży Norwegii. Pierwszy fakt. Samotnie wychowuje dwójkę dzieci i spędza z nimi każdą wolną chwilę. Drugi fakt. Chciałem zapytać, skąd inspiracja, ale przecież Luta – jak wspomniałeś na początku – istnieje naprawdę…

Nie mogę zbyt wiele mówić o pierwowzorze, bo prawdziwa Luta naprawdę jest żołnierzem, a to oznacza, że to, czym się zajmuje, jest chronione tajemnicą państwową. Na tyle, na ile będzie mogła, ujawni się wkrótce, ale musicie uzbroić się w cierpliwość. Postać literacka to natomiast taka wersja, powiedzmy, trochę podrasowana. Pewne cechy charakteru bądź umiejętności jej dodałem, coś tam zmieniłem, wszak to jednak wciąż tylko fikcja i o tym trzeba pamiętać.

Motyw platform wiertniczych pojawił się choćby dlatego, że znam ten temat, bo siedem lat pracowałem w stoczniach, rafineriach i na platformach w Norwegii i pomyślałem, że będzie dobrze pasował do charakteru głównej bohaterki (nie ukrywam też, że wydawca trochę suszy mi głowę, abym w końcu podjął i rozwinął ten temat, więc na razie delikatnie go musnąłem). Luta jest też po rozwodzie, więc dzieli się z byłym mężem opieką nad dziećmi, a gdy wraca do domu, stara się wynagrodzić im swoją nieobecność i spędza z nimi każdą wolną chwilę. I to jest bardzo ważne, bo choć Luta bez wątpienia jest kobietą bardzo silną w każdym znaczeniu tego słowa, jest też właśnie… kobietą. I matką. Zależało mi, aby to wyraźnie wybrzmiało, i mam nadzieję, że to się udało.

Jak to kobieta, zwłaszcza żołnierz, Luta ma wiele tajemnic, ale zapewniasz nas o jednym: nikt z was nie chciałby stanąć z nią oko w oko na macie. Zastanawiam się, jak właściwie wyglądał research do książki. Bo w posłowiu dziękujesz rodzinie, trenerom, ale również samej Agnieszce, która jest protoplastką bohaterki.

Research miałem w zasadzie na co dzień, bo Agę znam dobrze, a do tego od czasu do czasu sam chodzę potarzać się na macie. Jestem amatorem i trenuję sporadycznie (co jeden z trenerów, zresztą mój serdeczny przyjaciel Krzysiek, ciągle mi wypomina), ale doskonale wiem, na co stać moją przyjaciółkę. I uwierzcie, że te słowa nie są na wyrost, bo Aga większość facetów poskładałaby w pięć sekund, jeszcze zanim taki delikwent zdążyłby upaść na matę.

Co do trenerów – trzech występujących w książce istnieje naprawdę, a jeden z nich – Dominik – został kilkanaście dni temu srebrnym i brązowym medalistą mistrzostw Polski w BJJ. Krzysiek jest natomiast – jak już wspomniałem – moim serdecznym przyjacielem w zasadzie od dzieciaka, znamy się jak łyse konie i wspólnie robiliśmy te wszystkie głupoty, jakie mogą przyjść do głowy młodym ludziom. Sam klub też istnieje – to zielonogórska filia Octopusa, więc tak naprawdę każdy może zapisać się na treningi i poznać protoplastów powieści, a jeśli będzie miał szczęście, być może natknie się nawet na samą Lutę (pań trenuje tam całkiem sporo). Generalnie w tym względzie research miałem bardzo ułatwiony.

Określiliśmy już punkt wyjścia „Prawa matki”, którym jest porwanie córki głównej bohaterki, a więc emocjonalna strata. Czas ucieka, działania policji nie dają rezultatów, a przecieki świadczą o tym, że dziewczynka padła ofiarą wyjątkowo brutalnej szajki handlarzy żywym towarem. Kobieta nie ma wyjścia, bierze sprawy w swoje ręce. Co determinuje przede wszystkim życiowe wybory Luty? I czy to postać, z którą mógłbyś się zaprzyjaźnić, nie tylko jako autor? A może to już się stało?

Tak jak już wspomniałem, z tą realną Lutą się przyjaźnimy. Natomiast jeśli ktoś chce się dowiedzieć, co determinuje życiowe wybory bohaterki powieści i do czego zostaje zmuszona, aby odzyskać córkę, musi po prostu przeczytać książkę. I – tego wcale nie ukrywam – bardzo bym chciał, aby dała się polubić. Zrobiłem, co mogłem, aby tak się stało, ale tutaj ostateczna decyzja należy do czytelników i czytelniczek.

„Prawo matki” to dramatyczna walka o odzyskanie córki. Do śledztwa dołącza Zygmunt Szatan, twardy glina i tropiciel, który ma do wyrównania rachunki sprzed lat. Znów, podobnie jak w przypadku historii o Igorze Brudnym, ciekawie rozpisujesz to, co żeńskie i męskie, konfliktujesz i dopełniasz dwie bardzo różne, choć podobne postacie.

Zależało mi na tym, aby stworzyć duet, o którym nie da się szybko zapomnieć, w którym od początku będzie iskrzyć i który będzie działał na wyobraźnię za sprawą silnego kontrastu. I chyba się udało. Luta Karabina i Zygmunt Szatan różnią się od siebie w zasadzie pod każdym względem, mimo to gdy ich drogi się krzyżują i okazuje się, że na horyzoncie pojawia się wspólny albo raczej pokrewny cel, są zmuszeni współpracować. Co z tej kooperacji wyniknie? Tego można się dowiedzieć tylko po przeczytaniu książki.

Co było dla ciebie najtrudniejsze, a co najbardziej satysfakcjonujące w czasie tworzenia historii zapisanej na kartach „Prawa matki”?

Najtrudniejsze było wybrnięcie z pewnej niezwykle skomplikowanej sytuacji. Musiałem sporo się nagłowić, aby to wszystko poskładać do kupy i żeby miało to ręce i nogi. Nie chciałem, aby to była powieść z gatunku „zabili go i uciekł”, gdzie jedna kobieta z sił specjalnych rozpieprza wszystko w proch i pył. Oczywiście mógłbym tak tę historię poprowadzić, ale to wszystko mieliśmy już w amerykańskich filmach typu „Rambo” czy „Uprowadzona”. Tu należało stworzyć ekstremalnie skomplikowaną intrygę, z której później trzeba było umiejętnie wybrnąć. W tym pomógł mi niejaki Władymir, ale na tym muszę skończyć, aby za mocno nie zaspojlerować.

Nad czym obecnie pracuje Przemysław Piotrowski? W posłowiu wspomniałeś, że zanim wrócimy do Zielonej Góry, już wiosną ruszymy śladami najstraszniejszego seryjnego mordercy w historii światowej kryminalistyki – Kolumbijczyka Luisa Alfreda Garavita.

Tak, to już nie jest żadna tajemnica. Od kilku miesięcy pracuję nad historią z pogranicza true crime i reportażu dotyczącą życia Luisa Garavita – najstraszniejszego seryjnego mordercy w historii. Pewnie większość fanów gatunku słyszało o Amerykanach Tedzie Bundym (o którym napisano i powiedziano już chyba wszystko), Jeffreyu Dahmerze (ostatni niezwykle popularny serial na Netflixie) czy nieco bliższemu nam geograficznie Ukraińcu Andrieju Czikatiło. Ci seryjni mordercy bez wątpienia byli potworami z najgorszych koszmarów, ale przy Garavicie są tak naprawdę, co najwyżej, niesfornymi łobuzami.

„Bestia” – taki przydomek nadano Kolumbijczykowi – jest kimś, kto zabił dwukrotnie więcej (a może i kilkukrotnie, bo tego tak naprawdę nie wiadomo do dzisiaj) osób niż oni wszyscy razem wzięci, a sposób, w jaki pozbawiał życia młodych chłopców, mógłby zawstydzić najbardziej okrutnych inkwizytorów. I teraz uwaga – ten psychopata już na wiosnę przyszłego roku może wyjść na wolność, bo kończy mu się wyrok! Niewyobrażalne? Bez dwóch zdań zgadzam się z tym stwierdzeniem. Tak naprawdę w całą tę historię po prostu trudno uwierzyć. Ale że lubię wyzwania, to podjąłem próbę jej zrozumienia. Czy mi się to uda? Już wiosną czytelnicy i czytelniczki poddadzą to ocenie.

Książka „Prawo matki” jest dostępna w sprzedaży

Artykuł sponsorowany