Hemingway prawdę ci powie

Odpowiedź na pytanie ostatniego już wpisu Antyporadnika znajduje się na jego początku. Zaczęliśmy wizerunkiem Ernesta Hemingwaya, to nim zakończymy. Czy jesteś pisarzem? Tak, jeżeli wyglądasz jak Hemingway. Jeżeli siedzisz na Kubie, popijasz mojito, w jednej dłoni trzymasz notes Moleskine, a w drugiej habanę, jeżeli do tego wydałeś książkę, to znaczy, że udało ci się. Jeżeli nie spełniasz powyższego, cóż, są inne drogi.

Teraz zdradzę ci prawdziwy sekret: żeby być pisarzem wystarczy, że skończysz na tej jednej książce, góra na bestsellerowej trylogii. I nie musisz pisać nic więcej. Nic, w znaczeniu bestsellerowej prozy. Przecież codziennie piszesz – smsy, maile, wiadomości, posty na społecznościówkach, itepe, itede. Dlatego, jeżeli raz dziennie zdarzy ci się napisać choć jedno pełne zdanie, wysłać pojedynczego emotikona (wszak to też czynność wymagająca użycia klawiatury i zaszyfrowania znaków), jesteś pisarzem. Swoje zrobiłeś. Zatem w czym tkwi to coś? To bardzo proste.

W literackim lifestyle’u. Musisz, jak na porządnego pisarza przystało, posiadać komputer marki Apple i pisać – albo udawać, że piszesz – książki w aplikacji Pages. Musisz nosić płaszcz, najlepiej w pepitkę. Moleskine – must have, do tego porządne pióro wieczne, niezależnie, czy go użyjesz, czy nie. Dobrze sprawdza się też drewniana fajka, ewentualnie palenie papierosów jak smok. I dieta: croissant, kawa i alkohol. Żadnych innych węgli, aminokwasów, suplementów. I noś szal, kaszmirowy szal jest w dechę.

Staraj się przebywać w barach, czasem siedź w kącie i stroń od ludzi, a czasem bądź duszą towarzystwa, syp anegdotami jak z rękawa. A, jeżeli ktoś nieopatrznie spyta cię, nad czym teraz pracujesz, jeżeli spróbuje przyłapać cię na nicnierobieniu – wszak masz już markę, opublikowaną książkę, swoje zrobiłeś, ale nie każdy to zrozumie – odpowiedz, że pracujesz nad dziełem swojego życia. A to wymaga lat, czasem wręcz całego życia. Sprawdzony sposób. Potem możesz wrócić do kieliszka i prokrastynacji.

I to już. Nareszcie jesteś pisarzem. Gratuluję!

EPILOG – UWAGA! Jeżeli w swoim pisaniu spełniasz przynajmniej 60% przesłanek zawartych w Antyporadniku – nie czytaj tego!!!

Zacznijmy banałem: wszystko w życiu – poza pychą i głupotą – ma określony początek i koniec, również Antyporadnik. Na końcu zawsze czeka śmierć. Tak już musi być, równowaga świata, kosmosu, nic z tym nie zrobimy. Dlatego, żeby zakończyć cykl godnie i, przede wszystkim, pozytywnie, przyjrzyjmy się rozkładowi.

Droga autorko, drogi autorze. Ukończyłeś swoje dzieło, zostało opublikowane według powyższych prawideł – jak setki innych, podobnych. Nacieszyłeś się sukcesem, mijają rok, dwa, dekady. W życiu różnie bywa, czasem ma się szczęście, a czasem zdrowie, pieniądze i żona (a więc znowu pieniądze) odchodzą znienacka. Pewnego dnia zechcesz spojrzeć w lustro, niby, jak co dzień, ale jednak inaczej. I szybko odwrócisz wzrok. Zdasz sobie sprawę, że nic ci w życiu nie pozostaje, bo cóż można mieć z życia, kiedy całe pisanie z życia wyjałowiłeś, a przez pisanie również siebie. I innych. Zdasz sobie sprawę, że czytelnicy mogli mieć w swoich głowach metafory kipiące od ektoplazmy, zdania piękne i zawiłe jak Szosa Transfogaraska, a nie twoje, banalne, odsmażane po wielokroć na oleju z frytek strzępy wciąż i wciąż trawionych (i zwracanych) wyrobów pisarskopodobnych, słowa, które nawet nie dotykały papieru. Chyba, że przez antykoncepcję. Wtedy, mój drogi autorze, poczujesz się sam. Najbardziej sam na świecie, zdasz sobie sprawę, że nikogo, a szczególnie ludzi i świata nie interesują tak naprawdę twoje produkty książkopodobne, pisane na taśmę i pod taśmę. Zastanawiasz się nad batonem Snickers? No właśnie. Zaspokoić głód, przetrawić. I to trzecie.

Marzyłeś o byciu Hemingwayem? Dostojewskim? Jelinek? Chociaż Kafką? Spójrz za siebie. Tak, to wszystko ty i tylko ty. I to właśnie jest piekło. Weź chociaż raz w życiu za siebie odpowiedzialność, a do odpowiedzialności potrzebna jest odwaga i charakter. Podobnie, jak do prawdziwego pisania.

Moja ostatnia porada: rozbij lustro i upij się. Albo od razu kup sznur.

Serdeczności!