Cóż, ja zostałam wychowana na książkach, tak jak moje siostry, przyjaciółki i przyjaciele. Nie mam więc doświadczeń z życia z komputerem. Mogę wam opowiedzieć pewną anegdotę: gdy rodzice chcieli mnie zapoznać ze światem komputerów ściągnął parę edukacyjnych gier po angielsku z Dorą (hit mojego dzieciństwa, tak samo jak mali Ainstaini, problem polegał na tym, że oglądałam bajki po angielsku gdzie Dora uczy hiszpańskiego, więc niewiele rozumiałam, ale angielskie słówka zostały mi w pamięci) oraz "Barbie tęczowa syrenka". Dora po pewnym czasie mi się zwyczajnie znudziła, a w drugiej grze był jakiś labirynt, przez który za nic nie mogłam przejść. Obraziłam się na ekran i skończyłam z grami na parę lat.
Mam małą radę: jeżeli dziecko nie chce książek, to może się namówi na komiks? Zwłaszcza:Tytus Romek i A'Tomek. Księga XI. Ochrona zabytków [bookLink]21755|Tytus Romek i A'Tomek. Księga XI. Ochrona zabytków [/bookLink]!!!!!

Cóż, ja zostałam wychowana na książkach, tak jak moje siostry, przyjaciółki i przyjaciele. Nie mam więc doświadczeń z życia z komputerem. Mogę wam opowiedzieć pewną anegdotę: gdy rodzice chcieli mnie zapoznać ze światem komputerów ściągnął parę edukacyjnych gier po angielsku z Dorą (hit mojego dzieciństwa, tak samo jak mali Ainstaini, problem polegał na tym, że oglądałam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Sadze ,że jeśli moje dziecko zaciekawi się czytaniem to dobrze :-) .Jeśli nie to nie zamierzam go do tego zmuszać. Nic na siłę.

Sadze ,że jeśli moje dziecko zaciekawi się czytaniem to dobrze :-) .Jeśli nie to nie zamierzam go do tego zmuszać. Nic na siłę.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Zapytałam niedawno mamę, kiedy i jak nauczyłam się czytać. W ogóle nie mam obrazu siebie uczącej się czytać. Okazało się, że ciekawość i chęć czytania wykazywałam już jako trzy, może czterolatek. Lubiłam "oglądać" litery, pytałam wszędzie gdzie tylko mogłam, w poczekalni u lekarza, na przystanku autobusowym, oglądając książki z bajkami, gazety itp.: "jaka to literka?". Trochę na odczepnego, bo wiecznie pytałam o te wszechobecne litery, może nawet nieświadomi niczego dorośli nauczyli mnie czytać :) Łatwo zapamiętywałam nazwy liter. Nie chodziłam do przedszkola, tylko do zerówki i umiałam już wtedy czytać. Uwielbiałam to i czytałam dzieciom w grupie bajki :) Byłam zła i obrażona, bo pani prawie wcale nie "kazała" mi czytać, podczas gdy inne dzieci ciągle ćwiczyły czytanie. Wtedy normalne było, że w zerówce uczyło się czytać. Dziś sama jestem nauczycielką w przedszkolu i nie wyobrażam sobie, że można zakazać uczyć dzieci czytania. Owszem, nie jest to na obecną chwilę obowiązkowe, co nie znaczy, że zabronione! U mnie w przedszkolu pięciolatki uczą się czytać i pisać. Jest to wiek, gdzie dzieci same ciągle pytają, jak ja kiedyś: "a co to za literka?". Chcą się same podpisywać na swoich pracach, obrazkach. Nie można w nich zabijać chęci poznawania świata liter i świata w ogóle. Wiem, że wiele osób (nauczycielek również) interpretuje jako zakaz to, że czytanie w przedszkolu stało się nieobowiązkowe.

Zapytałam niedawno mamę, kiedy i jak nauczyłam się czytać. W ogóle nie mam obrazu siebie uczącej się czytać. Okazało się, że ciekawość i chęć czytania wykazywałam już jako trzy, może czterolatek. Lubiłam "oglądać" litery, pytałam wszędzie gdzie tylko mogłam, w poczekalni u lekarza, na przystanku autobusowym, oglądając książki z bajkami, gazety itp.: "jaka to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

A nauka czytania w przedszkolu była kiedykolwiek obowiązkowa? Pytam serio. Nauczyłam się czytać mając właśnie pięć lat, ale sama z siebie, bo chciałam, pytałam rodziców o literki, o słowa, a ci ciesząc się, że wykazuję taki pęd do wiedzy nie czekali na to, aż pójdę do szkoły, tylko sami w domu mnie uczyli.
Nie pamiętam natomiast żadnych lekcji czytania w przedszkolu. Wręcz przeciwnie - w pierwszej klasie byłam jedyną osobą, która płynnie czytała - reszta uczyła się od zera.
Dla jasności: do przedszkola chodziłam dość dawno temu - nie będę mówiła ile, bo łapię doła na tę myśl ;D
Nie wiem, czy była obowiązkowa, ale kiedy ja chodziłam do przedszkola (chyba to był rok 1996-1997, coś koło tego :)) to na 100% miałam naukę czytania i pisania w przedszkolu. Do dziś pamiętam ćwiczenia, które robiliśmy (nie wiem, dlaczego literka C i cebula na rysunku tak mocno wbiły mi się w pamięć). Pamiętam również, że na tablicy korkowej pani układała słowa przyczepiając karteczki z poszczególnymi literkami, a my musieliśmy pod spodem przyporządkować, które to samogłoski (przypinająć czerwoną karteczkę) i spółgłoski (niebieską). Nie wiem, dlaczego, ale doskonale pamiętam, jak moja koleżanka z grupy musiała tak zrobić słowo "apteka", a ja sprawdzałam, czy moim zdaniem dobrze to zrobiła :)

A nauka czytania w przedszkolu była kiedykolwiek obowiązkowa? Pytam serio. Nauczyłam się czytać mając właśnie pięć lat, ale sama z siebie, bo chciałam, pytałam rodziców o literki, o słowa, a ci ciesząc się, że wykazuję taki pęd do wiedzy nie czekali na to, aż pójdę do szkoły, tylko sami w domu mnie uczyli.
Nie pamiętam natomiast żadnych lekcji czytania w przedszkolu. Wręcz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miyako: A nauka czytania w przedszkolu była kiedykolwiek obowiązkowa? Pytam serio. Nauczyłam się czytać mając właśnie pięć lat, ale sama z siebie, bo chciałam, pytałam rodziców o literki, o słowa, a ci ciesząc się, że wykazuję taki pęd do wiedzy nie czekali na to, aż pójdę do szkoły, tylko sami w domu mnie uczyli.
Nie pamiętam natomiast żadnych lekcji czytania w przedszkolu. Wręcz przeciwnie - w pierwszej klasie byłam jedyną osobą, która płynnie czytała - reszta uczyła się od zera.
Dla jasności: do przedszkola chodziłam dość dawno temu - nie będę mówiła ile, bo łapię doła na tę myśl ;D

No ja kojarzę piąte przez dziesiąte, że jakieś tam literki w przedszkolu poznawaliśmy. Też to było dawno, więc głowy sobie nie dam uciąć. Jednakże, jestem na etapie przedszkola swojego dziecka (no w sumie to właśnie ten etap dobiega końca) i dwa lata temu panie w przedszkolu poinformowały nas, że z programu znika nauka czytania. Na szczęście panie są rozumne, nie mają klapek na oczach i "przemyciły" za zgodą rodziców program nauki czytania. Rodzice oczywiście się zgodzili, zapłacili i temat został wdrożony. Pytanie tylko czemu "na lewo"? Czemu przedszkola powoli traktuje się jak przechowalnie naszych pociech?

Miyako: A nauka czytania w przedszkolu była kiedykolwiek obowiązkowa? Pytam serio. Nauczyłam się czytać mając właśnie pięć lat, ale sama z siebie, bo chciałam, pytałam rodziców o literki, o słowa, a ci ciesząc się, że wykazuję taki pęd do wiedzy nie czekali na to, aż pójdę do szkoły, tylko sami w domu mnie uczyli.
Nie pamiętam natomiast żadnych lekcji czytania w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wydaje mi się, że na początek powinno się zrezygnować z łatwej rozrywki czyli telewizora, tabletu, komputera i nie podsuwać tych sprzętów dziecku tylko po to, żeby mieć spokój. Dziś coraz częściej łatwiej jest dziecku dać komputer i 'niech się bawi' niż z nim usiąść i poczytać. Wybierajmy programy telewizyjne bardziej rygorystycznie i uczmy dzieci, że tablet i komputer to przede wszystkim narzędzia do pracy. Oczywiste jest, że w XXI wieku dzieciaki muszą się uczyć korzystać z komputera i innych zdobyczy techniki, ale raczej należy im pokazywać, że to sprzęt, który ma ułatwić życie i pracę [naukę] niż dostarczać rozrywki [jak np. gry komputerowe].

A co do mnie...
Nie przypominam sobie, żeby moi Rodzice zmuszali mojego Brata oraz mnie do czytania. Do spółki z Dziadkami czytali nam obojgu bardzo dużo i zawsze mieli na to czas. Od najmłodszych lat widziałam jak Mama i Babcia układają się w fotelu z książką i czytają godzinami. Natomiast mój Dziadek od książek stronił [jakbym go zobaczyła czytającego książkę, to uznałabym, że go podmienili :D], a Tata, który dzień w dzień musiał [i musi nadal] czytać ustawy/przepisy/akty prawne/itd. po książki sięgał rzadko, zazwyczaj na urlopach, bo w wolnym czasie wolał zająć się np. majsterkowaniem. Przy czym Tacie wcale się nie dziwię, bo sama przerobiłam studiowanie przepisów dzień w dzień i wiem, że po jakimś czasie wcale nie ma się ochoty czytać, tylko znaleźć sobie inną rozrywkę.

W każdym razie ja połykam teraz książki i to lubię, a Brat czyta coś raz na ruski rok, gdy go z jakiegoś powodu naprawdę zaintryguje - poza tym nie lubi. I szczerze mówiąc nie widać po nim, żeby ta niechęć rzutowała na jego inteligencję, bo skubany wie tyle rzeczy, że ja mu nigdy nie dorównam [książka już dawno przestała być jedynym nośnikiem wiedzy,a do tego nigdy nie była wolna od propagandy czy przekłamań], a przez akty prawne przebija się szybciej, łatwiej i przyswaja je lepiej niż ja [oczytana] i Tata [z trzydziestoletnim stażem] razem wzięci.

Wydaje mi się, że na początek powinno się zrezygnować z łatwej rozrywki czyli telewizora, tabletu, komputera i nie podsuwać tych sprzętów dziecku tylko po to, żeby mieć spokój. Dziś coraz częściej łatwiej jest dziecku dać komputer i 'niech się bawi' niż z nim usiąść i poczytać. Wybierajmy programy telewizyjne bardziej rygorystycznie i uczmy dzieci, że tablet i komputer to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jednym z moich pierwszych i najcenniejszych wspomnień jest wspólne czytanie z mamą :)Wiem też, że czytała mi już zanim mogłam cokolwiek zrozumieć i zapamietać (chociaż utrwaliło się to na pewno głęboko we mnie i baaardzo mnie ukształtowało). Zostało z tych czasów mnóstwo pięknych dziecięcych książeczek - małych dzieł sztuki i skarbnic wspomnień (liczę, że dotrwają do czasów, kiedy sama będę miała dzieci...).Kiedy byłam trochę starsza, czytałyśmy sobie nawzajem - ja jeden rozdział, mama drugi - i tak razem odkrywałyśmy nowe światy :). Czytanie od początku łączyło się dla mnie z poczuciem bezpieczeństwa, ciepłem, radością dzielenia się czymś fajnym, atrakcyjnym z drugim, ukochanym człowiekiem. Potem doszły jeszcze samodzielnie poznawane historie i związane z nimi nowe czytelnicze doświadczenia (jak choćby zachwyt kunsztem języka)... A z mamą nadal wymieniamy się książkami, rozmawiamy o nich, polecamy je sobie nawzajem :).

Jednym z moich pierwszych i najcenniejszych wspomnień jest wspólne czytanie z mamą :)Wiem też, że czytała mi już zanim mogłam cokolwiek zrozumieć i zapamietać (chociaż utrwaliło się to na pewno głęboko we mnie i baaardzo mnie ukształtowało). Zostało z tych czasów mnóstwo pięknych dziecięcych książeczek - małych dzieł sztuki i skarbnic wspomnień (liczę, że dotrwają do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedy byłam dzieckiem mama zawsze czytała mi bajki z serii "Poczytaj mi mamo". Bardzo je lubiłam. Zawsze miałam w domu bardzo dużo książek, choć czytała je tylko moja mama. Z biegiem lat jednak, kiedy miała pod opieką aż 3 dzieci nie miała kiedy czytać. Książki jednak zostały i nasz księgozbiór powiększał się o bajki dla mnie, lub trochę ambitniejsze pozycję dla rodzeństwa. Pamiętam jak dziś, jak pewnego dnia, leżąc w łóżku poczułam niesamowity głód przeczytania czegoś. To było jakoś w 4 klasie, wcześniej oczywiście również czytałam, ale raczej książki łatwiejsze w odbiorze. Pamiętam jak zaczęłam przeglądać nasze pozycje i ze złością nie mogłam nic znaleźć dla siebie. Aż wreszcie natrafiłam na książkę, która odmieniła całe moje życie - "Kapelusz za 100 tysięcy" Adama Bahdaja. Zakochałam się w czytaniu. Od tego momentu stałam się wręcz nałogową czytelniczką. Tak minęły mi lata szkolne i nawet lektury nie były wstanie zniechęcić mnie do książek. Oczywiście miałam etapy kiedy bardzo sporadycznie coś czytałam, jednak mój księgozbiór stale się powiększał, przez co dziś nie mam gdzie trzymać już książek.

Może miałam o tyle łatwiej, że moja siostra również bardzo dużo czyta i dzięki temu w domu zawsze były jakieś nowości biblioteczne. Co ciekawe, mama po kilku latach również wróciła do czytania widząc, że i my tak spędzamy czas. Teraz ma już więcej chwil tylko dla siebie, więc bardzo chętnie "podkrada" nam książki, które dopiero co kupiłyśmy albo wypożyczyłyśmy.

Osobiście uważam, że jeżeli dziecko od najmłodszych lat ma stały kontakt z książkami to prędzej czy później z ciekawości zacznie je czytać. Moje kuzynki w domu miały tylko kilka lektur, przez co do dnia dzisiejszego praktycznie nic nie czytają.

Kiedy byłam dzieckiem mama zawsze czytała mi bajki z serii "Poczytaj mi mamo". Bardzo je lubiłam. Zawsze miałam w domu bardzo dużo książek, choć czytała je tylko moja mama. Z biegiem lat jednak, kiedy miała pod opieką aż 3 dzieci nie miała kiedy czytać. Książki jednak zostały i nasz księgozbiór powiększał się o bajki dla mnie, lub trochę ambitniejsze pozycję dla rodzeństwa....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie wiem, nie pamiętam czy rodzice czytali mi do snu, ale myślę, że odkąd tylko nauczyłam się czytać, wolałam sama... do dziś ciarki mnie przechodzą na myśl o słuchaniu książki czytanej przez kogoś! To jest kompletnie nie dla mnie. Pasją do książek zaraziła mnie mama, kupując ciągle nowe, kolorowe książeczki dla dzieci. Mój tata do dziś czyta tylko książki kucharskie, co poniekąd też i mi się udzieliło. :)
Nigdy jednak żadne z rodziców mnie do czytania nie zmuszało, ale kolejne książki pojawiające się na domowych półkach sprawiały że lubiłam na nie patrzeć i je oglądać (wiadomo, że najlepsze były książki z obrazkami).
W podstawówce nie lubiłam czytać, a każda lektura była prawdziwą udręką. To były czasy: nawet matematykę wolałam od polskiego! O_0
Przemogłam się dopiero w gimnazjum. Może w pierwszej, może w drugiej klasie, jak widziałam swoje dwie koleżanki które niemal każdego dnia czytały inną książkę. Spróbowałam i zakochałam się. Od tamtego czasu czytam, czytam i przestać nie mogę :)

Nie wiem, nie pamiętam czy rodzice czytali mi do snu, ale myślę, że odkąd tylko nauczyłam się czytać, wolałam sama... do dziś ciarki mnie przechodzą na myśl o słuchaniu książki czytanej przez kogoś! To jest kompletnie nie dla mnie. Pasją do książek zaraziła mnie mama, kupując ciągle nowe, kolorowe książeczki dla dzieci. Mój tata do dziś czyta tylko książki kucharskie, co...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej