Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prosty język, czasami trochę przez tę swoją prostotę i zwykłość, wydawał mi się, w pewnym sensie, podejrzany. Być może w oryginale nieco inaczej wszystko by brzmiało.
Bardzo w trakcie czytania szukałam tutaj smaczku egzystencjalnego, takiego po którym okaże się, że wszystko co do tej pory myślałam, obróci się, o przynajmniej kilka stopni. Oczekiwałam od Profesora, że coś się z nim stanie, oczekiwałam od bohaterki-narratorki, że... przywróci mu pamięć? Sama nie jestem pewna czego dokładnie oczekiwałam. Jednak ta krótka powieść była krótka, ale zarazem długa, bo monotonne wydarzenia, rutynowe czynności przeciągały się, przeplatając tylko z piłką nożną, przemyśleniami o matematyce, o braku i pustce, liczbie zero...
Cisza (tak, CISZA), która zawładnęła tą książką, była czasami tak bardzo głośna, że próbowałam ze wszystkich sił odnaleźć w niej coś jeszcze...
To, co we mnie zostanie po lekturze, to na pewno postać człowieka, który kiedyś był młody i piękny, kochał całym sercem, osiągał wybitne rzeczy, a starość i złośliwość losu przemieniły go w ekscentrycznego staruszka o wielkim sercu, ale o bardzo kruchej pamięci i szeleszczącym ubraniu, od przypiętych kartek. Jedyną stałą rzeczą w jego życiu była matematyka.
Myślę sobie też, że chętnie wysunęłabym wniosek, że w świecie rzeczywistym, pędzącym ciągle w jakimś kierunku, a tym samym w świecie materialnym (świecie materializmu?), tym do którego ani Profesor, ani Pierwiastek, ani gosposia, nie mieli do końca dostępu tak naprawdę, nie ma miejsca na ekscentryczność, na nieszablonowość i na prawdziwą miłość.

Prosty język, czasami trochę przez tę swoją prostotę i zwykłość, wydawał mi się, w pewnym sensie, podejrzany. Być może w oryginale nieco inaczej wszystko by brzmiało.
Bardzo w trakcie czytania szukałam tutaj smaczku egzystencjalnego, takiego po którym okaże się, że wszystko co do tej pory myślałam, obróci się, o przynajmniej kilka stopni. Oczekiwałam od Profesora, że coś...