Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oliwia Tybulewicz ma talent do wymyślania historii, które całkowicie pochłaniają uwagę. I trzecia część cyklu, Kropla Magii, nie zawodzi.
Wracamy do, znanego nam już z dwu poprzednich Kropel, świata Wioletty i pubu Luna, a przygody bohaterki znowu nas zaskakują. Bo kłopoty trzymają się Wioli, a ona próbując je rozwiązać, tylko je mnoży. Trzeba przyznać, że Kropla Magii pokazuje nam świat Wioletty jeszcze głębiej - poznajemy konsekwencje jej wcześniejszych wyborów i (tu nie będę więcej zdradzać) dzięki idei, na której oparta jest historia akurat tej Kropli, jeszcze bliżej przyglądamy się reszcie bohaterów.
Ta część pochłania nas intensywniej. Jeśli seria książek idzie w tę stronę, to ja już nie mogę doczekać się Kropli nr 4!
Ujął mnie niezmiernie humor tej książki- mamy tam już tradycyjnie genialne nawiązania do Harrego Pottera (którego Wiola na bank czytała!) oraz do dzisiejszych zjawisk, jak np. 5G, a także zaskakująco trafne spostrzeżenia - tak jakby świat magiczny obserwował informatyk programista. No - miodzio!
Wciąga, zaskakuje i bawi. Tylko ostrzegam - jak zaczniecie czytać Kroplę Magii, to niełatwo będzie Wam się od niej oderwać!

Oliwia Tybulewicz ma talent do wymyślania historii, które całkowicie pochłaniają uwagę. I trzecia część cyklu, Kropla Magii, nie zawodzi.
Wracamy do, znanego nam już z dwu poprzednich Kropel, świata Wioletty i pubu Luna, a przygody bohaterki znowu nas zaskakują. Bo kłopoty trzymają się Wioli, a ona próbując je rozwiązać, tylko je mnoży. Trzeba przyznać, że Kropla Magii...

Otworzyłam “Kroplę Nadziei”, zaczęłam czytać i znowu znalazłam się w magicznym świecie wilkołaków, wampirów i rusałek. Sercem owego świata jest wciąż knajpa Luna, gdzie sprawdzona załoga oferuje trunki i wikt dla swojej nietypowej klienteli. Spotkałam starych znajomych z pierwszej części, a że są tak spójnie wykreowani, to miałam wrażenie, że widzieliśmy się / czytaliśmy się wczoraj. “Kropla Nadziei” dotrzymuje kroku swojej poprzedniczce. Tak wiele się dzieje, że aż zaczęłam mieć żal do autorki, że nie dała głównej bohaterce ani chwili spokoju.
Warto przeczytać. Akcja tak wciąga, że zapomina się o realnym świecie. Polecam.

Otworzyłam “Kroplę Nadziei”, zaczęłam czytać i znowu znalazłam się w magicznym świecie wilkołaków, wampirów i rusałek. Sercem owego świata jest wciąż knajpa Luna, gdzie sprawdzona załoga oferuje trunki i wikt dla swojej nietypowej klienteli. Spotkałam starych znajomych z pierwszej części, a że są tak spójnie wykreowani, to miałam wrażenie, że widzieliśmy się / czytaliśmy...

Ta książka jest jak encyklopedia i polecam ją każdemu, który ma zapalenie tarczycy typu Hashimoto. Jest tam tak wielka ilość wiedzy, że ja przeczytałam ją dwa razy, i wciąż wracam do niektórych rozdziałów. Autorzy - farmaceutka i lekarka, piszą profesjonalnie, wyczerpująco i logicznie. Holistyczne podejście, do którego osobiście podchodzę sceptycznie, jest tutaj poglądem dwóch specjalistów medycznych. Po lekturze książki zaczełam rozumieć, że organizm działa jako całość i jako całość trzeba go leczyć - atakować chorobę z każdej możliwej strony. To daje nadzieję każdemu, kto choruje na przewlekłe choroby, i jednocześnie obarcza odpowiedzialnością, że sami jesteśmy w stanie "coś" zrobić dla własnego zdrowia, a nie tylko załamywać się po diagnozie, że to choroba przewlekła, nieuleczalna. I wisienka na torcie - styl pisania daje wrażenie, że rozmawia się z bliską koleżanką, która ma wiedzę medyczną. Warto przeczytać.

Ta książka jest jak encyklopedia i polecam ją każdemu, który ma zapalenie tarczycy typu Hashimoto. Jest tam tak wielka ilość wiedzy, że ja przeczytałam ją dwa razy, i wciąż wracam do niektórych rozdziałów. Autorzy - farmaceutka i lekarka, piszą profesjonalnie, wyczerpująco i logicznie. Holistyczne podejście, do którego osobiście podchodzę sceptycznie, jest tutaj poglądem...