Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy w wieku trzydziestu lat wraca się do punktu wyjścia, to znaczy, że zmarnowało się życie. Że jest się trupem. Miałeś, kurwa, tyle czasu.

Gdy w wieku trzydziestu lat wraca się do punktu wyjścia, to znaczy, że zmarnowało się życie. Że jest się trupem. Miałeś, kurwa, tyle czasu.

Nie chciałem spotykać żadnego starego znajomego. Takie spotkania są jeszcze gorsze od pogrzebów. To największa tortura - próba znalezienia kogoś, kogo kiedyś się znało, w obcej, nagle pojawiającej się zupełnie znikąd osobie, w prostych, uśmiechniętych zdaniach, udawanie kogoś, kim było się kilkanaście lat temu, wyłącznie po to, aby osiągnąć jakikolwiek pułap porozumienia. Ludzie znikają nawzajem ze swojego życia. Tak ma być. To naturalne. Z jakiegoś powodu się skasowaliśmy, więc teraz nie udawajmy, że się znamy, rozumiemy i mieszkamy na tym samym świecie, że mówimy tym samym językiem.

Nie chciałem spotykać żadnego starego znajomego. Takie spotkania są jeszcze gorsze od pogrzebów. To największa tortura - próba znalezienia kogoś, kogo kiedyś się znało, w obcej, nagle pojawiającej się zupełnie znikąd osobie, w prostych, uśmiechniętych zdaniach, udawanie kogoś, kim było się kilkanaście lat temu, wyłącznie po to, aby osiągnąć jakikolwiek pułap porozumienia. Ludzi...

Dziesięć tysięcy lat temu człowiek umierał w wieku trzydziestu trzech lat z powodu gangreny całego organizmu i uśmiechał się, wpatrzony w czarną niezrozumiałą nieskończoność, że miał dobre życie, bo raz zjadł gruszkę.

Dziesięć tysięcy lat temu człowiek umierał w wieku trzydziestu trzech lat z powodu gangreny całego organizmu i uśmiechał się, wpatrzony w czarną niezrozumiałą nieskończoność, że miał dobre życie, bo raz zjadł gruszkę.

Gdy człowiekowi nic innego nie zostaje, każdy potrafi zamknąć oczy i nakręcić w głowie setki wariantów jednego, oscarowego filmu ze sobą samym w roli głównej, a potem stanąć na niewidocznym podium: kochany, akceptowany, wygrany. Uśmiechnąć się. Pomachać prawdziwemu sobie, schowanemu gdzieś w oddali.

Gdy człowiekowi nic innego nie zostaje, każdy potrafi zamknąć oczy i nakręcić w głowie setki wariantów jednego, oscarowego filmu ze sobą samym w roli głównej, a potem stanąć na niewidocznym podium: kochany, akceptowany, wygrany. Uśmiechnąć się. Pomachać prawdziwemu sobie, schowanemu gdzieś w oddali.

Trzydzieści trzy lata (...). To początek końca. Wchodzisz w sztucznie wydłużony wiek. W okres podtrzymywania życia przez medycynę. Gdy jej nie było, ludzie akurat tyle żyli. Trzydzieści trzy lata. Tak więc jeśli do 33. roku życia nie zrobiłeś niczego, co mogłoby cię przeżyć (...), to nie licz, że potem cokolwiek się uda. Nie wierz w medycynę. Medycyna kłamie. Popatrz na Beatlesów. Gdy się rozpadali, najstarszy miał 29 lat.

Trzydzieści trzy lata (...). To początek końca. Wchodzisz w sztucznie wydłużony wiek. W okres podtrzymywania życia przez medycynę. Gdy jej nie było, ludzie akurat tyle żyli. Trzydzieści trzy lata. Tak więc jeśli do 33. roku życia nie zrobiłeś niczego, co mogłoby cię przeżyć (...), to nie licz, że potem cokolwiek się uda. Nie wierz w medycynę. Medycyna kłamie. Popatrz na Beatles...

Ludzie trwają chwilę, trwają cicho. Nie zostaje po nich żaden ślad. Przez tę krótką chwilę wierzgają, ocierają się o siebie, próbując jak najwięcej zeżreć, jak najbardziej wchłonąć sobie nawzajem. W większych skupiskach przypominają pianę. Jedyna miara, według której należy ich mierzyć, to efektywność. Zwinność robaków. Ci najefektywniejsi zjadają najwięcej swoich pobratymców, rosną, żyją najdłużej, mają najliczniejsze potomstwo; część tego potomstwa umrze, ale część będzie dalej pomnażać dobra nagromadzone, wchłonięte nadtrawione przez swoich rodziców. Ci nieefektywni myślą, że ktoś będzie chciał im pomóc, ufają i kochają, wyznają wartości, wierzą w siebie nawzajem. Tacy giną najgłupiej i najszybciej. (…) Ludzie wciąż myślą, że dla tych słabych, skazanych na wymarcie robaków również jest miejsce, że racja jest po ich stronie, że pogląd jakoby robaki, zamiast zjadać siebie nawzajem, mogły w spokoju koegzystować, zlepione w jedną, szczęśliwą breję, jest poglądem prawdziwym. To nie jest żaden prawdziwy pogląd. To tylko fantazja tych słabszych robaków. Poza tym większość ludzi nosi w sobie nadzieję, rosnącą wraz z każdym przeżytym dniem, nadzieję, że ruchy robaków mają w sobie jakiś ukryty schemat, wzór, że są pewną narracją, opowieścią, która ma doprowadzić do szczęśliwego zakończenia. Są przekonani, że ruchy robaków ktoś obserwuje. Ze ten ktoś ma dla nich w kieszeni ukryty jakiś prezent. To niezmiernie szkodliwe i smutne sentymenty; pomyślcie przez chwilę, ile ich macie, jak codziennie nosicie je ze sobą. Jak głęboko wierzycie w wyrazy. Szczęście, zaufanie, radość. Wsparcie. Miłość. Nadzieja. Sens. Zdrowie. Harmonia. Dobro. Dobrobyt. Prawda. Sprawność. Tymczasem to jedynie wyrazy, wyrazy pod którymi najwyżej kryje się chęć robaków, aby poruszać się szybciej, żyć trochę dłużej...

Ludzie trwają chwilę, trwają cicho. Nie zostaje po nich żaden ślad. Przez tę krótką chwilę wierzgają, ocierają się o siebie, próbując jak najwięcej zeżreć, jak najbardziej wchłonąć sobie nawzajem. W większych skupiskach przypominają pianę. Jedyna miara, według której należy ich mierzyć, to efektywność. Zwinność robaków. Ci najefektywniejsi zjadają najwięcej swoich pobratymców, ...

Osiemdziesiąt metrów na Ochocie. Białe, jasne i przestronne. Trzy pokoje z osobną kuchnią. Wiadomo, dlaczego się to robi i dlaczego my to zrobiliśmy, chociaż całe nasze życie było jedną wielką niepewnością, comiesięcznym upominaniem się o przelewy, minimalnym spłacaniem kart kredytowych. Jest dostępnych tylko kilka scenariuszy dorosłości. Wybiera się się któryś z nich na przekór własnej intuicji, przeciwko własnym lękom. W końcu robią to wszyscy. Nie ma alternatywy. Są jedynie bajki ludowe. Historyjki o ludziach, którzy wyjechali gdzieś do Nowej Zelandii i zostali barmanami, i są szczęśliwi, i robią o tym profil na Facebooku. Ludzie którzy, otworzyli alternatywną a ekokawiarnię a Skaryszewie i teraz cały nagle oświecony Skaryszew zapierdala do tej ekokawiarni, a ci nie umieją przeliczyć stosów swoich ekopieniędzy. Takie fikcje wymyślają redakcje portali internetowych, aby ludzie wierzyli w istnienie jakiejś alternatywy, mięli jkąkolwiek nadzieję, nie wyskakiwali z okien, nie wjeżdżali w drzewa przy pełnej prędkości [s.24-25].

Osiemdziesiąt metrów na Ochocie. Białe, jasne i przestronne. Trzy pokoje z osobną kuchnią. Wiadomo, dlaczego się to robi i dlaczego my to zrobiliśmy, chociaż całe nasze życie było jedną wielką niepewnością, comiesięcznym upominaniem się o przelewy, minimalnym spłacaniem kart kredytowych. Jest dostępnych tylko kilka scenariuszy dorosłości. Wybiera się się któryś z nich na przekó...

Część pojechała odwiedzić swój rodzinny gnój(...)spotkać swoich przyjaciół z liceum i studiów, dezerterów z Holandii i Wielkiej Brytanii, którzy rozmawiając z nimi i pijąc wódkę z nimi, będą patrzeć na nich z lekką zawiścią, zastanawiając się, dlaczego akurat oni nie musieli stąd wyjeżdżać, aby coś mieć , aby utrzymać się na powierzchni; będą patrzeć ale tylko na ich sylwetki, nie będą patrzeć im na ręce, nie będą widzieć rozdrapanych do krwi paznokci. Właśnie ta część pojechała uspokoić rodziców, powiedzieć im, że wszystko jest w porządku, że niedługo awans, że dziecko jeszcze nie w tym roku, że rata kredytu została dodatkowo oprocentowana, ale przecież damy sobie radę.

Część pojechała odwiedzić swój rodzinny gnój(...)spotkać swoich przyjaciół z liceum i studiów, dezerterów z Holandii i Wielkiej Brytanii, którzy rozmawiając z nimi i pijąc wódkę z nimi, będą patrzeć na nich z lekką zawiścią, zastanawiając się, dlaczego akurat oni nie musieli stąd wyjeżdżać, aby coś mieć , aby utrzymać się na powierzchni; będą patrzeć ale tylko na ich sylwetki, ...

Kobiety znoszą to o wiele gorzej, może dlatego, że w dzieciństwie składa im się znacznie większe obietnice szczęścia niż mężczyznom.

Kobiety znoszą to o wiele gorzej, może dlatego, że w dzieciństwie składa im się znacznie większe obietnice szczęścia niż mężczyznom.

Lecz to, że matka Andrzeja nie zaprosiła mnie do domu, tym samym zniechęcając syna do kontynuowania przyjaźni z żydowską dziewczyną, nie musiało wcale znaczyć,iż była antysemitką.Żydzi którzy przeżyli piekło Holokaustu, byli niemile widziani. Byli w pewien sposób skażeni, naznaczeni cierpieniem, napiętnowani tragedią.Lepiej było się trzymać od nich z daleka, nie pozwalając złu,jakie ze sobą nieśli,skazić własnego uporządkowanego, schludnego życia. To nie może być jasne dla kogoś,kto nie żył w Polsce pod koniec wojny...".

Lecz to, że matka Andrzeja nie zaprosiła mnie do domu, tym samym zniechęcając syna do kontynuowania przyjaźni z żydowską dziewczyną, nie musiało wcale znaczyć,iż była antysemitką.Żydzi którzy przeżyli piekło Holokaustu, byli niemile widziani. Byli w pewien sposób skażeni, naznaczeni cierpieniem, napiętnowani tragedią.Lepiej było się trzymać od nich z daleka, nie pozwalając złu,...