Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Fadistka opuściła głowę i omiotła wzrokiem słuchających. Wydobyła z siebie miękki dźwięk.Jej głos był aksamitny, choć miał w sobie moc. Były w nim tęsknota i żal.
W przygaszonym świetle wyglądała jak zjawa. Czarne frędzle jej chusty zakołysały się, kiedy zrobiła krok do przodu, dając znak gitarze, by ustąpiła jej miejsca. Młodzieńczy głos zawirował nad głowami słuchających. Śpiewała, a słowa układały się w tysiące wierszy."


Wielokrotnie czytamy książki, które są dla nas ciekawe, pożeramy je, po czym czujemy zafascynowanie jej treścią, dzielimy się wrażeniami ze znajomymi i sięgamy po nową pozycję.
Zdarzają się też książki, którymi chcemy jak najdłużej się delektować, czytać uważnie każde słowo, by nic nie pominąć. Ostatecznie, po przeczytaniu jej ostatniej strony towarzyszy nam przyjemne uczucie, które komunikuje nas, że jej treść poruszyła głęboko nasze serce i długo w nim pozostanie. Taką właśnie książką jest "Ostatnie Fado" Iwony Słabuszewskiej-Krauze.
Dostałam tę książkę od koleżanki na urodziny w ramach połączenia moich ostatnich fascynacji muzyką Fado i Portugalią. Już od pierwszych stron wiedziałam, że się zakocham.
Książka opowiada o Alicji, która postanowiła wybrać się do Lizbony, by osobiście przekazać list od jej wujka - Dominika, tajemniczej kobiecie, której list przypadkowo przeczytała. W międzyczasie poznajemy historię ludzi, którzy mają jakąkolwiek styczność z główną bohaterką ksiażki: autora starego przewodnika i wierszy które śpiewała tajemnicza dziewczyna, sklepikarza i sprzedawczyni w piekarni.

Cała książka utrzymana jest w niesamowitym klimacie Lizbońskich uliczek, przepełniona muzyką i pewną magią, która zamienia codzienność w coś niezwykłego. Ukazuje nam również różne oblicza miłości...
Zdecydowanie warto ją przeczytać chociażby dla uczucia, jakie po sobie pozostawia. Ja, gdy skończyłam czytać ostatnią jej stronę, znieruchomiałam na chwile zaglądając w zakamarki mojej duszy chcąc wydobyć z siebie prawdę, która utrzymywała się na końcu języka. Zapragnęłam zmian. Poczułam siłę.
Polecam.

"Fadistka opuściła głowę i omiotła wzrokiem słuchających. Wydobyła z siebie miękki dźwięk.Jej głos był aksamitny, choć miał w sobie moc. Były w nim tęsknota i żal.
W przygaszonym świetle wyglądała jak zjawa. Czarne frędzle jej chusty zakołysały się, kiedy zrobiła krok do przodu, dając znak gitarze, by ustąpiła jej miejsca. Młodzieńczy głos zawirował nad głowami...

Szczerze mówiąc, ciężko mi było przejść przez tę książkę. Powinna duchowo uskrzydlać, co w pewnym sensie autorce się udało, ale... Ciężko mi było przez nią przebrnąć bez większych przerw.
A szkoda.

Szczerze mówiąc, ciężko mi było przejść przez tę książkę. Powinna duchowo uskrzydlać, co w pewnym sensie autorce się udało, ale... Ciężko mi było przez nią przebrnąć bez większych przerw.
A szkoda.