Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszystkie miejsca są takie, jak je sobie człowiek urządzi.

Wszystkie miejsca są takie, jak je sobie człowiek urządzi.

Być może, że to wszystko trwa już za długo. Człowiek żyje za długo, gada za dużo i chleje za dużo, i to wszystko razem trwa w sumie cholernie długo. Niektórzy strzelają sobie w łeb, gdy mają tego dość. Inni zapijają się. Gdzie jest ta butelka?

Być może, że to wszystko trwa już za długo. Człowiek żyje za długo, gada za dużo i chleje za dużo, i to wszystko razem trwa w sumie cholernie długo. Niektórzy strzelają sobie w łeb, gdy mają tego dość. Inni zapijają się. Gdzie jest ta butelka?

Einar pochylił głowę i wpatrywał się w swoje stopy. Myślał w tej chwili o stolarzach i o tym, jak się poruszali podnosząc wieko trumny i opuszczając je z głuchym łoskotem... a potem było już tylko lakierowane drewno obrobione przez nieznane ręce i dług wpisywany do księgi prowadzonej przez nieznanych ludzi, którzy z roku na rok obserwowali narastanie cyfr. Cyfry te nic nie mówiły o przebytych ścieżkach i nie przespanych nocach, o zmartwieniach, trudzie i znoju. Nie, to były cyfry obojętne, ani obiecujące, ani beznadziejne i nie miałoby sensu do nich strzelać czy palić je, choć wielu próbowało to czynić. Taki sposób postępowania nie odpowiadał jednak ludziom z tych stron. Był to dług nieodwołalny, bezosobowy, nieczuły jak zwierzę, któremu wycięto serce i mózg, a które mimo to utrzymuje się przy życiu.

Einar pochylił głowę i wpatrywał się w swoje stopy. Myślał w tej chwili o stolarzach i o tym, jak się poruszali podnosząc wieko trumny i opuszczając je z głuchym łoskotem... a potem było już tylko lakierowane drewno obrobione przez nieznane ręce i dług wpisywany do księgi prowadzonej przez nieznanych ludzi, którzy z roku na rok obserwowali narastanie cyfr. Cyfry te nic nie mówi...