Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jako osoba chcąca wzbudzić w sobie dawne pokłady kreatywności z czasów dziecięcych oraz dawny fan filmów studia Pixar pomyślałem, że przeczytanie książki Eda Catmulla będzie ku temu dobrą sposobnością. Pomimo, że pozycja jest kierowana głównie do osób zajmujących stanowiska kierownicze, a ja się do takich nie zaliczam, miałem nadzieję, że znajdę w niej coś dla siebie inspirującego. Mogę powiedzieć, że nie zawiodłem się i przekonałem się, że dzieło Catmulla ma wymiar dość uniwersalny i nie można go zaszufladkować tylko do kategorii „zarządzanie”.

Książka podzielona jest na IV części, która każda ma inny charakter. W pierwszej z nich autor opowiada swoją historię – o tym, jak jego dziecięce marzenia o zostaniu rysownikiem i jego fascynacja twórzczością Walta Disney’a wywarły wpływ na jego karierę naukową oraz późniejszą pracę. Tę część książki uważam za szczególnie ciekawą, gdyż wraz z kształtowaniem się Eda, możemy obserwować rozwój techniki w zakresie grafiki komputerowej oraz jaki miała ona wpływ na jego karierę. Ponadto, autor ujawnia w niej kilka ciekawostek z kulisów studiów, z którymi współpracował (Lucafilm, Disney).

W części drugiej Pixar jest już dość rozbudowaną organizacją, która odniosła już pierwsze sukcesy (udana premiera Toy Story). Część ta nie ma już takiego charakteru biograficznego, a autor w niej skupia się na własnych przemyśleniach dotyczących problematyki prowadzenia firmy. Opisywane są wyzwania, z którymi zarząd studia oraz pracownicy musieli się zmierzyć, aby zachować wysoką jakość oraz ciągłą świeżość. Catmull w ciekawy sposób opisywał jakie trudności napotykał Pixar podczas produkcji poszczególnych filmów oraz jakie one miały wpływ na kształt studia oraz przyszłe produkcje.

Kolejna część ma również charakter dydaktyczny, z tą różnicą, że jest bardziej skupiona na indywidualiźmie pracowników. Poruszane są w niej zagadnienia, które mają korzystnie wpływać na kreatywność i ogólną jakość pracy jednostek w firmie. Oczywiście wszystko to jest poparte przykładami wziętymi z życia studia.

Ostatnia, czwarta część, opisuje okoliczności połączenia świetnie funkcjonującego Pixara z podupadłym już nieco Disne’yem. Przedstawiany jest w niej proces „przeszczepiania” modelu tej pierwszej firmy na drugą. Wynika z tego wiele intrygujących, a czasem nawet zabawnych sytuacji. O tym, czy proces ten zakończył się pomyślnie, mogą świadczyć produkcje takie jak „Zaplątani” czy „Kraina Lodu”.

Całość czyta się dość dobrze, szczególnie fragmenty opisujące różne, niecodzienne zdarzenia w studiu. Ed często też przytacza refleksyjne anegdoty z życia prywatnego. Jego przemyślenia dość często przybierają „coachingowi" charakter – może to odstraszać niektóre osoby (sam podchodzę z dystansem do tego tematu), jednak jego wszystkie porady są poparte licznymi dowodami i jak bardzo nie wydawałyby się nam one abstrakcyjne, to należy w nich doszukiwać się sensu. Mimo tego uważam, że niektóre rozważania autora są nieco przydługie i przy ich czytaniu się trochę nudziłem oczekując tylko kiedy powróci na „ziemię” i przytoczy kolejną historię z Pixara.

Głównym celem Catmulla było przekazanie wiedzy, w jaki sposób należy zarządzać firmą, aby nie krępować kreatywności pracowników i jak dbać o ich ciągły rozwój, a także ich dobre nastroje. Jednakże należy zaznaczyć, że model Pixara nie jest idealny i autor wielokrotnie zaznacza, że stale musi stawiać czoła nowym wyzwaniom i adaptować się do przyszłości.
Co istotne, model Pixara najlepiej sprawdza się jako wzorzec u firm z branży kreatywnej – myślę, że znalazłby świetne zastosowanie np. w studiach produkujących gry komputerowe, ale menedżerowie z innych sektorów także znaleźliby coś inspirującego dla swoich organizacji.

Jak wynika z powyższego opisu, książka może być kierowana do różnych osób – przede wszystkim do kierowników zarówno wyższego, jak i niższego stopnia. Oprócz tego pozycję mogę polecić fanom kinematografii, zwłaszcza animowanej, osobom zainteresowanych grafiką komputerową czy takim jak ja – tym, którzy poszukują kreatywności w sobie.

Jako osoba chcąca wzbudzić w sobie dawne pokłady kreatywności z czasów dziecięcych oraz dawny fan filmów studia Pixar pomyślałem, że przeczytanie książki Eda Catmulla będzie ku temu dobrą sposobnością. Pomimo, że pozycja jest kierowana głównie do osób zajmujących stanowiska kierownicze, a ja się do takich nie zaliczam, miałem nadzieję, że znajdę w niej coś dla siebie...