Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Strasznie przewrotna, ale również bardzo aktualna lektura. Zdecydowanie krytycznie o Francuzach, traktowanych jako pozbawionych oryginalności piewcach przeszłości. Bohater powieści jest profesorem akademickim, znawcą prozy XIX pisarza Huysmansa, przechodzącego w swojej twórczości wolty od skrajnej rozpusty do dewocji. 100 lat później, po kryzysie chrześcijaństwa, za który uznaje się ludobójstwo w trakcie I Wojny Światowej (1917), w Europie pozbawionej szkieletu moralnego, z demokracją opartą na realizacji wolności jednostki , pojawia się Bractwo Muzułmańskie (nie jestem zwolennikiem prawicy). W 2022 prezydentem Francji zostaje umiarkowany muzułmanin. W ciągu kilku miesięcy, uchwalane są ustawy regulujące kształcenie dzieci (do 12 roku życia finansowane przez państwo, powyżej przez prywatnych inwestorów), znika bezrobocie, poprzez wycofanie kobiet z rynku pracy. Również seksualność, tak ważna dla bohatera przestaje być istotna, gdy jedynym ubiorem kobiet stają się luźne bluzy i spodnie. Z drugiej jednak strony kusząca perspektywa posiadania 3-4 żon. Wyobrażenia o dalszym ciągu historii są oczywiście niepokojące, urok fundamentalizmu, z czytelnym przekazem świata, trafiał dotychczas do młodych, zagubionych ludzi. Tu mamy do czynienia z wykształcony człowiekiem, łasym na uroki życia, który w hedonizmie odnajduje swoją ścieżkę do islamu.

Strasznie przewrotna, ale również bardzo aktualna lektura. Zdecydowanie krytycznie o Francuzach, traktowanych jako pozbawionych oryginalności piewcach przeszłości. Bohater powieści jest profesorem akademickim, znawcą prozy XIX pisarza Huysmansa, przechodzącego w swojej twórczości wolty od skrajnej rozpusty do dewocji. 100 lat później, po kryzysie chrześcijaństwa, za który...

Wspaniała opowieść o polskim kołtuństwie z perspektywy zbolałego pracownika korporacji. Komiwojażer, zwiedzający Polskę pociągami (zawsze drugiej klasy), nocujący w mniejszych/większych miastach (tylko w hotelach 3 gwiazdkowych), spotykający swoich odpowiedników z innych firm (w sieciowych kawiarniach), prowadzący generalnie nudny życiorys, do pominięcia. Ale ile jadu i zgrozy w tych obserwacjach naszych domowych pieleszy, naszych związków "emocjonalnych" wypranych z uczuć, zamienionych w interes. Taki bolesny "Polaka portret własny". Narracja jest świetna. Oczyma Piotra doświadczamy pustki, przepędza nas przez bylejakość, siermiężność. Motyw awansu społecznego z pogańskiej wiejskości, do ateistycznej "miastowości" - gubiącej głębszy sens przemian (tu w kontekście polskiego katolicyzmu, ale można rozumieć szerzej). Polecam wszystkim lubiącym frustrację jako metodą zmuszającą do refleksji, niestety bardzo bolesnej. Nie sposób się wyzbyć wrażenia, że jak w "Weselu" Smarzowskiego, tak i w "Trocinach" odnajdujemy wiele wspólnych obrazów naszej rodziny, przyjaciół, znajomych, "kolegów" z pracy. Można tą lekturę odbierać jako swoiste katharsis, jednak nie ma prawdziwego oczyszczenia przed upływem kolejnej generacji. Wartości, którym hołdowali nasi rodzice oraz te z pogranicza brutalnego kapitalizmu muszę kiedyś przebrzmieć, aby nie doszło do upadku cywilizacji człowieka.

Wspaniała opowieść o polskim kołtuństwie z perspektywy zbolałego pracownika korporacji. Komiwojażer, zwiedzający Polskę pociągami (zawsze drugiej klasy), nocujący w mniejszych/większych miastach (tylko w hotelach 3 gwiazdkowych), spotykający swoich odpowiedników z innych firm (w sieciowych kawiarniach), prowadzący generalnie nudny życiorys, do pominięcia. Ale ile jadu i...

Czym jest wolność, równość, tolerancja? Dlaczego muzułmanie mają prawo niszczyć te wartości? Jak powinniśmy postępować wobec wyznawców Islamu? Te i inne pytania cisną się po lekturze eseju Oriany Fallaci, napisanego w odpowiedzi na atak terrorystyczny na WTC. Nie jest to tekst gładki, prosty, bez wyrazu. Zachwyca formą i złożonością. Zadaje pytania, czym jest przyszłość, jeśli nie hipotezą, pewna jest tylko przeszłość. Brak szacunku wobec skarbów przeszłości jest jednym z powodów, dla których autorka wyraża niechęć do muzułmanów (zniszczenie posągów Buddy w Bamjan przez talibów). Zarzuca Islamowi, że nie doprowadził do żadnych wiekopomnych okryć, wynalazków, nie stworzył żadnej wartościowej nauki. Nawet wprowadzenie zera do liczb, datowane na VIII wiek naszej ery, jest adaptacją teorii hinduskiego uczonego. Dla przeciwwagi podaje przykład Stanów Zjednoczonych, jest pełna podziwu dla zachowań obywateli tego kraju w obliczu nieszczęść. Mimo, iż słowo patriotyzm ma w USA wymiar słownikowy, to szacunek dla symboli narodowych jest powszechny. Pisząc o Włoszech "Jest wielka różnica między krajem, gdzie flagą narodową machają jedynie chuligani na stadionach lub zdobywcy olimpijskich medali, a krajem, w którym machają nią wszyscy obywatele".
Mimo upływu 13 lat od publikacji, znaczenie wywodów Fallaci jest stale aktualne. Wystarczy wspomnieć niedawny atak Islamistów na redakcję "Charlie Hebdo" i dyskusję, jaką wywołał. Gorąco polecam jako materiał do refleksji.

Czym jest wolność, równość, tolerancja? Dlaczego muzułmanie mają prawo niszczyć te wartości? Jak powinniśmy postępować wobec wyznawców Islamu? Te i inne pytania cisną się po lekturze eseju Oriany Fallaci, napisanego w odpowiedzi na atak terrorystyczny na WTC. Nie jest to tekst gładki, prosty, bez wyrazu. Zachwyca formą i złożonością. Zadaje pytania, czym jest przyszłość,...