Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo przeciętna pozycja. W czasach kiedy do ciekawszych analiz ludzkich zachowań czy interakcji mamy dosyć powszechny dostęp to książka ta nie robi większego wrażenia. Trochę za dużo tu moim zdaniem opisów przekolorowanych historii niż ciekawego mięska z konkretnymi zestawieniami psychologicznych oddziaływań i ewentualnych rozwiązań jak sobie radzić z takim, a nie innym pracownikiem. Bardziej nazwałbym to zbiorem anegdot i spostrzeżeń autora, który postanowił sobie sklasyfikować jakieś przypadki osób o danej osobowości z tym jak sie zachowuja w srodowisku pracy. Przeczytana do połowy, później mocno nużąca i raczej przekartkowana.

Bardzo przeciętna pozycja. W czasach kiedy do ciekawszych analiz ludzkich zachowań czy interakcji mamy dosyć powszechny dostęp to książka ta nie robi większego wrażenia. Trochę za dużo tu moim zdaniem opisów przekolorowanych historii niż ciekawego mięska z konkretnymi zestawieniami psychologicznych oddziaływań i ewentualnych rozwiązań jak sobie radzić z takim, a nie innym...

Daję 9, bo jest to rodzaj reportaży jakie uwielbiam. Z opowieści sączy się ciekawość autora książki do tego żeby rozwikłać stare tajemnice.
Umiejętnie poprzeplatane są w nim wątki zarówno opowieści miejscowych jak i zreferowane dokumenty źródłowe z dawnych lat. Bardzo ciekawa pozycja i bardzo dobrze przedstawiona historia, przynajmniej na tle tego co można było z garści w miarę pewnych wiadomości wyciagnąć. Pisana historia wciąga czytelnika, niektóre wątki są przewijane po kilka razy, ale nie przypadkowo i moim zdaniem ułatwia to posklejanie ich do kupy. Książka napisana też przede wszystkim rzetelnie; bez nadmiernej stronniczości.

Dla mnie ten reportaż dobrze pokazał historie tego w jakim chaosie została polska po wojnie. Historia opiewa dzieje jednego lasu, jednej bocznicy kolejowej ale ile takich historii jak ta było przemilczanych? Historia lasu z okolic Przeworska dobrze oddaje koloryt tego jak w tamtych czasach strach potrafił paraliżować lokalne społeczności, jak trudno było się odnaleźć w realiach rozbitego kraju i bezsilnosci ludzkiej.

Zdecydowanie polecam lekturę.

Daję 9, bo jest to rodzaj reportaży jakie uwielbiam. Z opowieści sączy się ciekawość autora książki do tego żeby rozwikłać stare tajemnice.
Umiejętnie poprzeplatane są w nim wątki zarówno opowieści miejscowych jak i zreferowane dokumenty źródłowe z dawnych lat. Bardzo ciekawa pozycja i bardzo dobrze przedstawiona historia, przynajmniej na tle tego co można było z garści w...

Bez wchodzenia w szczegóły - sama książka z pewnością jest warta uwagi, jeśli szukamy czegoś, co może zweryfikować nasze postrzeganie świata w którym żyjemy, ale po blisko 18 latach od wydania (oryginału) ludzie chyba spodziewaliby się większej kompresji informacji, stąd jestem w stanie zrozumieć pewne komentarze na LuCz, że możnaby tą książkę streścić do 100 stron konkretów. Nie znam jednak (co jeszcze nic nie znaczy, bo może sam po prostu nie trafiłem do tej pory na inne pozycje) książki, która z taką mocą wyczerpywała temat tego jak patrzymy na otaczającą nas rzeczywistość (jeśli chodzi o spojrzenie na prawdopodobieństwo tego, co nam w życiu może się przytrafić). Przedstawione w niej treści są oddaniem bardzo celnych myśli, które otrzeźwiają czytelnika pod kątem tego jak wiele wie o świecie w którym żyje, a jak wiele wydaje mu się, że wie. Pisana była z humorem, który akurat do mnie trafiał, ale jej styl pisania może przytłaczać i sprawiać, że gubi się wątki z nadmiaru odwołań czy historii pobocznych.

Trudno mi oceniać tą książkę, pod kątem skali 1-10. Książka nie jest pisana lekkim piórem, jeśli ktoś oczekuje spacerku, to raczej może się od niej odbić, chyba, że ma na swoim koncie wiele przeczytanych pozycji z dziedzin filozofii, psychologii, prawdopodobieństwa. Raczej jest czymś co trzeba sobie dawkować i pomyśleć przed powrotem do czytania, o ile jest się (jak ja) raczej niedzielnym czytaczem. Sam autor mówi wprost, że jest to bardziej esej na temat tego jak on patrzy na różne perspektywy, nie mówi, że przedstawia wiedzę ogólną, czy że jest to książka popularnonaukowa. Zaznaczam to, bo po czasie faktycznie Czarny Łabędź wydaje się być książką bijącą czymś w rodzaju pychy autora, a rozmiar anegdot z czasem po prostu zdaje się przytłaczać i chciałoby się już dobrnąć do końca i wniosków. Sam mam jednak wrażenie, że ta rozwiązłość książki wynikała poniekąd z chęci wyczerpania tematu, ale i po prostu z tego, że sam autor wiedzą dysponuje niemałą (blisko 750 odwołań na 50-ciu stronach bibliografii) i mógł on chcieć wyrazić myśli w pełni w książce pisanej w dziedzinie w której siedzi większość życia. Książka dała mi na pewno sporo do myślenia, wiele przykładów było celnych, sporo wywodów ciekawych i okraszonych anegdotami. Sam do niej z pewnością za kilka/kilkanaście lat wrócę i z pewnością polecam, ale zaznaczam, że nie jest to książka na weekend przy herbatce ;)

Bez wchodzenia w szczegóły - sama książka z pewnością jest warta uwagi, jeśli szukamy czegoś, co może zweryfikować nasze postrzeganie świata w którym żyjemy, ale po blisko 18 latach od wydania (oryginału) ludzie chyba spodziewaliby się większej kompresji informacji, stąd jestem w stanie zrozumieć pewne komentarze na LuCz, że możnaby tą książkę streścić do 100 stron...