Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nigdy nie sądziłam, że przeczytam tak smutną i wstrząsającą książkę, jaką jest Małe życie.
Ze względu na grubość książki (ponad 800 stron), czytałam ją bardzo długo z długimi przerwami. Właściwie pierwszą połowę czytałam chyba rok, drugą przeczytałam w dwa tygodnie. I zupełnie nie spodziewałam się tego, czym ta książka jest. Szczerze, to myślałam, że to będzie kolejna powieść o młodych ludziach i ich dorastaniu. Nie sądziłam, że zostanie tam opisane ich całe życie na przestrzeni jakiś 30-40 lat. Nie spodziewałam się niczego, co było w tej książce, żadnych wydarzeń, które zostały tam opisane. I nie chce nawet próbować opisywać o czym jest ta książka, bo nie ma słów, żeby to opisać. Natomiast podobało mi się w niej wszystko - od charakteru pisania autorki, po postacie, a chyba najbardziej podobała mi się zmienna narracja, rozdziały w formie listów i przenoszenie się w różne lata. Przez to książka nie jest jednostajna i nudna, a ciekawa i zaskakująca.
Po skończeniu książki jestem roztrzęsiona. Ostatni rozdział czytałam długo, bo łzy w oczach rozmazywały mi treść. Jest to książka ważna, opisująca tragiczne wydarzenia, ale też miłość i przyjaźń i nie opowiada jedynie o ludziach młodych, ale też o dojrzałych.

Nigdy nie sądziłam, że przeczytam tak smutną i wstrząsającą książkę, jaką jest Małe życie.
Ze względu na grubość książki (ponad 800 stron), czytałam ją bardzo długo z długimi przerwami. Właściwie pierwszą połowę czytałam chyba rok, drugą przeczytałam w dwa tygodnie. I zupełnie nie spodziewałam się tego, czym ta książka jest. Szczerze, to myślałam, że to będzie kolejna...

Jak tylko dowiedziałam się, że Paweł Sołtys, znany szerzej jako Pablopavo wydaję książkę, od razu wiedziałam, że chce ją mieć. Trochę czasu minęło od momentu, kiedy się pojawiła, ale wreszcie trafiła na moją półkę.

Książka, a może właściwie można nazwać ją książeczką, to niewielkich rozmiarów zbiór krótkich opowiadań, niekiedy migawek, czasem dłuższych historii. Opowiadania są nostalgiczne. I może to kwestia tego, że jestem za młoda, a historie opisywane w książce dzieją się między innymi w latach 90. Może to kwestia tego, że krótkie formy mi nie leżą (chociaż chyba jednak nie, bo zbiór opowiadań Toma Henksa bardzo przypadł mi do gustu). Może po prostu nie rusza mnie poetycki, melancholijny język, jakim posługuję się autor.

Tak jak pisałam, niektóre opowiadania mi się podobały, Znałem faceta, Maciej i Mareczek, Profesor Kruk czy Lena na prawdę czytałam z zaciekawieniem. Ale większość z pozostałych niestety mnie nie porwała.

Nie napiszę, że żałuję, że książkę kupiłam i (w sumie z lekkim trudem) przeczytałam, bo warto zapoznać się z debiutem literackim Pawła Sołtysa. Może jestem za młoda, żeby zrozumieć. Ale Mikrotyki po prostu mi nie powaliły.


https://kulsonczyta.blogspot.com/2018/05/no-to-zaiste-pieprzna-pan-profesor.html

Jak tylko dowiedziałam się, że Paweł Sołtys, znany szerzej jako Pablopavo wydaję książkę, od razu wiedziałam, że chce ją mieć. Trochę czasu minęło od momentu, kiedy się pojawiła, ale wreszcie trafiła na moją półkę.

Książka, a może właściwie można nazwać ją książeczką, to niewielkich rozmiarów zbiór krótkich opowiadań, niekiedy migawek, czasem dłuższych historii....

..."13 pięter" dzieli się na dwie części. W pierwszej Spinger opisuje sytuacje, jaka miała miejsce w Warszawie w okresie międzywojennym. I, kurcze, nie miałam pojęcia, że było aż tak źle. Bo przecież ogląda się filmy i zdjęcia, na których są pokazane piękne kamienice. A to był jakiś malutki procent tego, jak żyło społeczeństwo tego okresu. Bo tak naprawdę, to ludzie mieszkali w barakach... I nie chce spojlerować. Ale z każdym kolejnym rozdziałem pierwszej części książki szczęka opadała mi co raz niżej i coraz bardziej musiałam powstrzymywać łzy.

Ale przecież jest jeszcze druga część, o współczesności. I też nie zawodzi. Bo nie wiedziałam, że istnieją firmy, które wykurzają lokatorów z bloków. Albo że ludzie mieszkają w kontenerach. Czaicie? W kontenerach, garażu, piwnicy. Chociaż podobno dziewczyna mieszkająca w garażu już tam nie mieszka, teraz mieszka we Francji.

Są też opisane rzeczy, o których niby wszyscy wiedzą, czyli jak to, że wzięcie kredytu graniczy z cudem, a jak już dostaniesz ten kredyt to jest bardzo duże ryzyko, że coś pójdzie nie tak i zostaniesz na lodzie z zadłużeniem na tysiące złotych.

Wszystko w tej książce się zgadza - między innymi rozmowy z lokatorami , które przeplatają się z wypowiedziami ekspertów. "13 pięter" czyta się szybko. Nie mogę napisać, że łatwo, bo temat nie jest lekki. Ale uwielbiam sposób pisania Filipa, to jak potrafi do poważnego tematu wpleść wypowiedzi albo swoje uwagi, które są idealnym, sarkastycznym komentarzem opisywanej sytuacji.

całość : https://kulsonczyta.blogspot.com/2018/05/wniosek-kredytowy-to-przepustka-do.html

..."13 pięter" dzieli się na dwie części. W pierwszej Spinger opisuje sytuacje, jaka miała miejsce w Warszawie w okresie międzywojennym. I, kurcze, nie miałam pojęcia, że było aż tak źle. Bo przecież ogląda się filmy i zdjęcia, na których są pokazane piękne kamienice. A to był jakiś malutki procent tego, jak żyło społeczeństwo tego okresu. Bo tak naprawdę, to ludzie...