Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W depresji nie ma niczego pięknego ani literackiego, ani tajemniczo głębokiego. Dperesja jest jak ciężar, spod którego nie można się wydostać. Przygniata, sprawiająć, że nawet takie drobiazgi, jak zawiązanie butów czy przeżycie tostu, przypominają duwdziestomilową wspinaczkę pod górę. Depresja jest częścią ciebie; przenika twoje kości i krew. Jeśli cokolwiek o niej wiem, to na pewno to, że nie da się przed nią uciec.

W depresji nie ma niczego pięknego ani literackiego, ani tajemniczo głębokiego. Dperesja jest jak ciężar, spod którego nie można się wydostać. Przygniata, sprawiająć, że nawet takie drobiazgi, jak zawiązanie butów czy przeżycie tostu, przypominają duwdziestomilową wspinaczkę pod górę. Depresja jest częścią ciebie; przenika twoje kości i krew. Jeśli cokolwiek o niej wiem, to na ...

W życiu jest jest miejsce na smutek, ból i rozpacz, które to stany – w stosownym natężeniu i w stosownej fazie życia – są normalne, nieprzyjemne, ale normalne. Depresja jest zjawiskiem zupełnie odmiennym, wywołuje kompletną pustkę bez uczuć, bez reakcji, bez zainteresowań. Ból, jaki odczuwasz, jest wynikiem prób podejmowanych przez naturę wypełnienia czarnej dziury. Tak czy owak człowiek dotknięty depresją pozostaje żywym trupem.

W życiu jest jest miejsce na smutek, ból i rozpacz, które to stany – w stosownym natężeniu i w stosownej fazie życia – są normalne, nieprzyjemne, ale normalne. Depresja jest zjawiskiem zupełnie odmiennym, wywołuje kompletną pustkę bez uczuć, bez reakcji, bez zainteresowań. Ból, jaki odczuwasz, jest wynikiem prób podejmowanych przez naturę wypełnienia czarnej dziury. Tak czy owa...

Fakt, że moje włosy są zbyt długie, by je płukać pod kranem. Trzymanie prysznica i jednoczesne manipulowanie butelką z szamponem wydaje mi się tak skomplikowane, takie trudne, że zaczynam płakać. Płaczę i płaczę, a wszystko dlatego, że mam trudności ze spłukaniem włosów. Z pianą we włosach upadam na ręcznik na podłodze i leżę, nie ruszając się, jeżeli nie liczyć konwulsyjnych drgań, które wstrząsają moim ciałem. Łzy są silniejsze nawet od mellarilu. Płyną godzinami. Manuel wychodzi na jakieś spotkanie, wraca po paru godzinach, a ja ciągle leżę na łazienkowej podłodze, goła, szmaciana lalka. Manuel dźwiga mnie, zanosi do swojego pokoju, próbuje ze mną rozmawiać, ale jestem zbyt przerażona, by mówić.

Fakt, że moje włosy są zbyt długie, by je płukać pod kranem. Trzymanie prysznica i jednoczesne manipulowanie butelką z szamponem wydaje mi się tak skomplikowane, takie trudne, że zaczynam płakać. Płaczę i płaczę, a wszystko dlatego, że mam trudności ze spłukaniem włosów. Z pianą we włosach upadam na ręcznik na podłodze i leżę, nie ruszając się, jeżeli nie liczyć konwulsyjnych d...

Wszyscy chcieli, żebym była przygnębiona, w depresji. Wyobrażali sobie depresję jako rodzaj smutku. Nie mieli o niczym pojęcia. Ona pamiętała. Tu nie chodziło o nieokreślony zły nastrój. To była przypadłość fizyczna. Przestawało się jeść, spać, ruszać. Depresja doprowadzała człowieka do stanu, w którym mógł tylko trząść się z zimna lub przerażenia, niezdolny do odczuwania niczego prócz strachu. Zabijała.

Wszyscy chcieli, żebym była przygnębiona, w depresji. Wyobrażali sobie depresję jako rodzaj smutku. Nie mieli o niczym pojęcia. Ona pamiętała. Tu nie chodziło o nieokreślony zły nastrój. To była przypadłość fizyczna. Przestawało się jeść, spać, ruszać. Depresja doprowadzała człowieka do stanu, w którym mógł tylko trząść się z zimna lub przerażenia, niezdolny do odczuwania nicze...