Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Ślubowana czy nieślubowana, uległość kobiety powinna być jak jej drugie imię. Życie wiejskiej kobiety naznaczone jest fatalizmem. Bardzo wcześnie dowiaduje się ona, że nie jest panią swego losu, że nie powinna za wiele oczekiwać, ponieważ została powołana na ten świat do ciężkich obowiązków, czego rzeczywiście doświadczyła już jako dziecko, a małżeństwo przysparza jej kolejnych.”
Bardzo polecam, bo najczęściej historię także tę z II RP, poznajemy z perspektywy stolicy, wykształconych i dosyć majętnych ludzi zapominając o tym, jak duża część polskiego społeczeństwa żyła na wsi. A to niesamowity obraz tego, jak żyło się w Polsce zaledwie sto lat temu. W chwili odzyskania przez Polskę niepodległości aż 75% jej obywateli mieszkało na wsi. Z pracy na roli utrzymywało się zaś blisko 65% ludności, zdecydowana większość żyła z gospodarstw tzw. niewystarczających lub karłowatych, czyli o powierzchni do ok. 2 hektarów.
Książka opowiada o tym, jak żyły na wsi nasze babcie i prababcie. Autorka skupia się na losie kobiet głównie z czasów II RP, ale pokazuje też jak ich wychowanie i życie wpłynęło na kolejne pokolenia, a nawet jak do tej pory wpływa na to, jacy jesteśmy. W książce znajdziemy opis bardzo wielu aspektów życia kobiet: od wychowania i edukacji (jeśli była), przez najczęściej aranżowane małżeństwo, bardzo ciężką pracę, często przemoc, trudne warunki życia, do wyjazdów za chlebem do miasta lub za granicę.
Moi dziadkowie opowiadali o niesamowitej biedzie na przedwojennej wsi, jak było ciężko i jak bardzo doceniali to, że ich dzieci mają większy dostęp do edukacji i możliwości - jakichkolwiek możliwości - zmiany losu.

„Ślubowana czy nieślubowana, uległość kobiety powinna być jak jej drugie imię. Życie wiejskiej kobiety naznaczone jest fatalizmem. Bardzo wcześnie dowiaduje się ona, że nie jest panią swego losu, że nie powinna za wiele oczekiwać, ponieważ została powołana na ten świat do ciężkich obowiązk...

Rozwiń Zwiń

"Ale czego w zasadzie chcą polscy Ukraińcy? Zadawałem to pytanie setki razy i za każdym razem dostawałem tę samą odpowiedź - niepodległości. Wtedy zacząłem pytać, co rozumieją przez to pojęcie - i otrzymałem setki różnych odpowiedzi. Polscy Ukraińcy nie są komunistami i nie chcą dzielić losu z Rosją. Żądają jednak zjednoczenia z Ukrainą, która pozostaje częścią Związku Radzieckiego. Prawda, że równocześnie domagają się wyzwolenia Ukrainy spod władzy Rosji, co jest jeszcze mniej prawdopodobne niż to, że Polska zrzeknie się Galicji Wschodniej. Nie potrafię wyobrazić sobie, by Rosja kiedykolwiek zrezygnowała z Ukrainy, swego najzasobniejszego spichrza i głównego zagłębia węglowego. Ukraińcy wydają mi się polskimi Irlandczykami - nie wiedzą, czego chcą, ale nie zaznają szczęścia póki tego nie dostaną."
Połowa lat trzydziestych XX wieku, Anglik na rowerze przemierza Polskę - od Gdańska i "polskiego korytarza", przez centrum do Zakopanego i dalej przez wschodnie tereny do Wilna.
Ciekawy obraz Polski i ówczesnej sytuacji politycznej w naszym regionie. Autor ma sporo trafnych spostrzeżeń, które też zweryfikowała historia kolejnych lat. Jednocześnie z wieloma jego opiniami na temat sytuacji w Polsce się nie zgadzam (i nie chodzi tylko o jego opinię o polskich kobietach ;) ).
Newman tylko w stopniu podstawowym znał język polski, co może mieć wpływ na to z kim i o czym rozmawia podczas podróży. Jego sympatie i antypatie są doskonale czytelne w książce.
Warto przeczytać, bo to na pewno ciekawy obraz Polski tamtych lat, mimo czasami naiwnego spojrzenia i niedociągnięć w wiedzy historycznej Autora. Czyta się to dobrze, szczególnie że całość jest mocno okraszona angielskim humorem.

"Ale czego w zasadzie chcą polscy Ukraińcy? Zadawałem to pytanie setki razy i za każdym razem dostawałem tę samą odpowiedź - niepodległości. Wtedy zacząłem pytać, co rozumieją przez to pojęcie - i otrzymałem setki różnych odpowiedzi. Polscy Ukraińcy nie są komunistami i nie chcą dziel...

Rozwiń Zwiń