Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No jak większość Webera nie jest to zła ksiażka, mimo że cokolwiek odbiega od pierwotnej linii z poprzednich dwóch tomów. W skrócie - dzieci głównych bohaterów znajdują się na planecie odciętej od cywilizacji i technologii przez zarazę. I żyją sobie na tej planecie w chwili obecnej we względnym spokoju. Od 40 000 lat. To główna wada całej serii. Weber przegiął z tymi tysiącami lat. Choćby nie wiem jak cywilizacja była leniwa i trzymana pod butem to przez 40 000 by zajęła całą planetę. Ale nie. Tu siedzą na jednym małym kontynencie. Są nawet komputery działające po 40 000 latach stania na stole (bez serwisu, chociażby hipotetycznego). Pardalanie (mieszkańcy planety Pardal) żyli sobie w zasadzie dobrze, do czasu jak 4 rozbitków postanowiło dotrzeć do głównego komputera żeby wysłać synał. W tym celu sprokurowali konflikt kosztujący życie, jak z grubsza policzyłem przynajmniej pół miliona ludzi. No ładnie.
Saną książkę czyta się ok, ale Weber słynął z realizmu i realistycznych detali. Tu dał jednak trochę d... (łoni).

No jak większość Webera nie jest to zła ksiażka, mimo że cokolwiek odbiega od pierwotnej linii z poprzednich dwóch tomów. W skrócie - dzieci głównych bohaterów znajdują się na planecie odciętej od cywilizacji i technologii przez zarazę. I żyją sobie na tej planecie w chwili obecnej we względnym spokoju. Od 40 000 lat. To główna wada całej serii. Weber przegiął z tymi...

Zaczynam coraz bardziej być przekonanym, że różne oficjalne opinie a w szczególności te zamieszczone na okładkach książki nijak się mają do rzeczywistości. Czwarte Skrzydło miał być w opinii opiniotwórców czymś wspaniałym a w praniu wyszło jednak coś innego. Jak miałbym to porównywać to powiedziałbym że autorka naczytała się kilku innych powieści i zrobiła koktajl, ale niestety wyszedł nieco kwaśny. W mieszance są według mnie sceny z Hogwartu, pomysły z Jeźdców Smoków niezrównanej Mistrzyni A.Mccaffrey oraz jakieś romanse z gatunku harlekin. Tylko że kiepsko to zmiksowane, przez co świat wydaje sie bardzo płaski.
Inną sprawą jest bezsensowne wciskanie śmierci wszędzie gdzie się tylko da. Mówiąc szczerze uważam, że autorka powinna dać się przebadać psychologowi a być może psychiatrze. Zabijanie młodych kandydatów przy każdej, przy najmniejszej okazji w sytuacji gdy kraj potrzebuje każdego żeby walczyć (nie każdy musi być przecież jeźdźcem, ci co się nie kwalifikują powinni iść gdzieś indziej a nie do piachu) jest skrajną nielogicznością. Uwielbienie takich scen sugeruje powazne zaburzenia.
Ogólny zarys fabuły jest takoż nierealny z jakiegokolwiek realistycznego punktu widzenia (to że książka jest fantazy nie powoduje, że można pierdzielić niestworzone i niespójne farmazony o wszystkim).
Czyta się toto bez skrajnego bólu ale już teraz widzę (w połowie drugiego tomu) że to jednorazówka, do przeniesienia do archiwum po przeczytaniu. Książka, którą wylnsował tiktok a tam wiadomo, że za odpowiednią sumę można wszystko wylansować.

Zaczynam coraz bardziej być przekonanym, że różne oficjalne opinie a w szczególności te zamieszczone na okładkach książki nijak się mają do rzeczywistości. Czwarte Skrzydło miał być w opinii opiniotwórców czymś wspaniałym a w praniu wyszło jednak coś innego. Jak miałbym to porównywać to powiedziałbym że autorka naczytała się kilku innych powieści i zrobiła koktajl, ale...

Klasyka z ponad stuletnią tradycją, dzieło zaliczane jednoczesnie do romantyzmu jak i często uznawane jako pierwszy egzemplarz literatury sf. Nie będę streszczał książki, każdy ją z grubsza zna. Przy czym większość zna ją z ekranizacji hollywodzkiej, która nie jest specjalnie dobra (zbyt zamerykanizowana). Lepsze są filmy przedwojenne, z lat 30-tych, jak ktoś ma ochotę.
Pierwsza warstwa jest dość prosta - powstaje stwór/potwór, który z powodu zwojego wyglądu budzi odrazę i strach. Te uczycia przekładają się na totalne odrzucenie.Odrzucenie rodzi gniew i frustrację monstrum, które z kolei przestaje chcieś się asymilować i zaczyna hurtowo zabijać. Właśnie: asymilować. W myśli monstrum zostaje wpisana mysl obowiązkoej asymilacji. Tzn, że ci, wśród których ma żyć MUSZĄ go zaakceptować. Monster robi biznes - "ja być miły a ty mnie lubieć". Ale jak to nie działa to powstaje agresja. Potworkowi nie prechodzi do głowy, że tak jak on rości sobie prawo do życia w społeczeństwie, tak samo społeczeństwo ma prawo rościć sobie prawo do życie bez niego (przynajmniej w pobliżu). Inne bajkowe postacie próbowały rozwiązać problem w jakiś sposób z grubsza polubownie (Bestia, ten od Pięknej lub niejaki dzwonnik). O prawie do odrzucenia, do zachowania homogenności grupy w książce nie ma ani słowa.
Można powiedzieć, że już 100 lat temu autorka stworzyła paralelę odnoszącą się do potwora emigracyjnego usiłującego się wcisnąć do Europy. Na razie jesteśmy na etapie odrzucania, czekamy na etap ostatni.

Klasyka z ponad stuletnią tradycją, dzieło zaliczane jednoczesnie do romantyzmu jak i często uznawane jako pierwszy egzemplarz literatury sf. Nie będę streszczał książki, każdy ją z grubsza zna. Przy czym większość zna ją z ekranizacji hollywodzkiej, która nie jest specjalnie dobra (zbyt zamerykanizowana). Lepsze są filmy przedwojenne, z lat 30-tych, jak ktoś ma...