Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jako dziecko, byłam zafascynowana baletem. Marzenie o tańcu na wielkiej scenie, nigdy się nie spełniło, ale książki na ten temat, do tej pory wzbudzają moje zainteresowanie. Stąd decyzja o przeczytaniu powieści "Zaskocz mnie" Maggie Shipstead.

Joan kocha balet bezgranicznie i bezwarunkowo. Kocha też rosyjskiego tancerza Arslana. Na męża wybiera jednak długoletniego przyjaciela, bo z pewnością jest on lepszym kandydatem na ojca dla jej dziecka. Ciąża oznacza dla Joan koniec kariery i początek spokojnego życia.

Z biegiem lat jej syn zaprzyjaźnia się z sąsiadką i oboje wchodzą w świat tańca. Wszystko układa się idealnie, ale tajemnica z przeszłości tylko czeka, żeby wybuchnąć z potężną siłą. To zmieni życie wszystkich bohaterów. Absolutnie wszystkich!

Powieść napisana jest w kilku płaszczyznach czasowych. Życie toczy się między Paryżem a Ameryką. Do tej pory może się wydawać, że książka mi się podobała. Nic bardziej mylnego! Baletu w niej tak dużo, że aż głowa boli. Straszne ilości szczegółów, ćwiczeń i nazw, które kompletnie nic mi nie mówią. Jeśli ktoś nie jest specjalistą w tej dziedzinie, może czuć się znudzony. Tak jak ja! Ale żeby nie było, zdarzały się momenty, kiedy czytałam z zainteresowaniem. Niestety nie na tyle dużo, żeby uznać tę książkę za dobrą.

Lektura powieści "Zaskocz mnie" zaskoczyła mnie i to nie ulega wątpliwości. Szkoda tylko, że negatywnie. Nie czułam się komfortowo przeskakując między zdarzeniami i latami. Miałam wrażenie, że nigdy nie skończę czytać. Po prostu się męczyłam i teraz, pisząc tę recenzję, też się męczę. Czas więc zakończyć i zapomnieć.

Nie polecam i nie rozumiem zachwytów nad tą książką. Czytajcie, ale coś innego!

Jako dziecko, byłam zafascynowana baletem. Marzenie o tańcu na wielkiej scenie, nigdy się nie spełniło, ale książki na ten temat, do tej pory wzbudzają moje zainteresowanie. Stąd decyzja o przeczytaniu powieści "Zaskocz mnie" Maggie Shipstead.

Joan kocha balet bezgranicznie...

Rozwiń Zwiń

Tarot nigdy mnie nie interesował. I choć wróżba z niego wynikająca odgrywa ważną rolę w powieści "Głupiec" Katarzyny Franus, nadal nie mam ochoty zgłębić jego tajemnic.

Olga ma czterdzieści dwa lata i jest szczęśliwa. Co prawda nie ma partnera ani dzieci, ale w ogóle jej to nie przeszkadza. Wszystko ulega zmianie, kiedy okazuje się, że ma raka. Diagnoza powala ją z nóg. Kobieta nie zamierza się jednak leczyć, ponieważ przeraża ją ryzyko wyłonienia stomii i chemioterapia. Czas, który jej pozostał, chce spędzić z matką. Zabiera ją więc nad morze, a tam... poznaje przystojnego instruktora surfingu, zakochuje się w nim i bla, bla, bla...

Serio??? Czy zawsze to musi tak wyglądać? Kobieta stoi nad grobem, ale poznaje super ciacho i już jest dobrze, sielsko i anielsko. Straszne to! Mdłe, nudne i momentami czytałam co drugie zdanie. Szkoda, bo na początku byłam bardzo zainteresowana tą historią. Myślałam, że dramat będzie gonił dramat... a dostałam bardzo słaby romans. A te przekleństwa! Niby nie ma ich dużo, ale po co komu one?

Oczywiście zdecydowałam się na "Głupca" z głupoty. Spodobał mi się tytuł i okładka. A co? Kto mi zabroni? I właśnie dzięki takim decyzjom, mam szansę pisać niepochlebne recenzje. Bo długaśne opisy i przemyślenia na poziomie szkoły podstawowej, zdecydowanie nie są dla mnie.

Chyba nie muszę dodawać, że szkoda czasu na tę lekturę? A może ze mną jest coś nie tak, może się nie znam? Eee... w tym przypadku raczej się znam. Nie polecam!

Tarot nigdy mnie nie interesował. I choć wróżba z niego wynikająca odgrywa ważną rolę w powieści "Głupiec" Katarzyny Franus, nadal nie mam ochoty zgłębić jego tajemnic.

Olga ma czterdzieści dwa lata i jest szczęśliwa. Co prawda nie ma partnera ani dzieci, ale w ogóle jej to...

Rozwiń Zwiń

Na podstawie powieści Celest Ng pt. "Małe ogniska" powstał miniserial. Czy warto go zobaczyć? Tego nie wiem, ale wiem, że czas spędzony z tą książką nie będzie stracony.

W Shaker Heights wszyscy sztywno trzymają się zasad. Wszelkie odstępstwa od nich nie są tolerowane. Mieszkańcy żyją tak od zawsze i nikomu to nie przeszkadza. Pearl i jej matka Mia chcą osiedlić się tutaj na stałe. W tym celu wynajmują dom od Eleny, matki czworga nastolatków. Nowo przybyłe diametralnie różnią się od rodziny Eleny, a jednak znajdują wspólny język i ich spotkania stają się coraz częstsze. I może wszystko byłoby dobrze, gdyby nie afera z porzuconym azjatyckim dzieckiem. Elena za wszelką cenę chce dowiedzieć się jaką tajemnicę skrywa Mia.

Książka jest naprawdę bardzo dobra i porusza ważne tematy. Mamy tu pięcioro nastolatków, z których każdy jest inny, ale wchodzenie w dorosłość sprawia im tak samo dużo problemów. Są chwile dobre i takie gdzie łzy płyną strumieniami. Autorka pisze o niebywale trudnych relacjach międzyludzkich oraz o tym, że przeszłość prędzej czy później nas dogoni i tajemnice zawsze wyjdą na jaw.

Jestem pod wrażeniem powieści "Małe ogniska" i czytanie jej było ciekawym doświadczeniem. Nie wiedziałam czego mogę się spodziewać, dzięki temu miło się zaskoczyłam. Nabrałam też ochoty na inne książki autorki, bo jej styl zdecydowanie przypadł mi do gustu. Niby prosty, a jednak ma w sobie coś, co spowodowało, że płynęłam przez kolejne strony książki.

Dajcie się wciągnąć w świat bohaterek i bohaterów opowieści, która nie będzie Was nudziła ani przez chwilę. Polecam Wam tę zaskakującą i zagmatwaną historię. Czytajcie!

Na podstawie powieści Celest Ng pt. "Małe ogniska" powstał miniserial. Czy warto go zobaczyć? Tego nie wiem, ale wiem, że czas spędzony z tą książką nie będzie stracony.

W Shaker Heights wszyscy sztywno trzymają się zasad. Wszelkie odstępstwa od nich nie są tolerowane. Miesz...

Rozwiń Zwiń

Znam ludzi, których "cegły" powyżej pięciuset stron, najzwyczajniej w świecie zniechęcają do lektury. Ja nie należę do tej grupy i często sięgam po opasłe tomy. Zazwyczaj jestem nimi usatysfakcjonowana, ale jak to w życiu bywa, zdarzają się wyjątki i tak właśnie jest w przypadku thrillera "Zanim przyjdzie potop" Dolores Redondo.

Facet morduje kobiety. Podrywa je w dyskotekach i pozbawia życia. Nie są to jednak przypadkowe panie, tylko te, które akurat miesiączkują. Społeczeństwo nazywa go Biblijnym Johnem, a śledczy Noah od lat depcze mu po piętach. I kiedy akurat już ma go upolować, serce odmawia mu posłuszeństwa. Cudem odratowany dowiaduje się, że nie pożyje zbyt długo. On jednak nie poddaje się i zrobi wszystko, żeby przed śmiercią dorwać mordercę. Popłynie za nim nawet do Bilbao.

Książka ma 640 stron i dla mnie to za dużo. Niby są ciekawe momenty, ale często się nudziłam. Okropnie męczyły mnie rozwlekłe opisy, moim zdaniem, zdecydowanie zbędne. Ale, ale... pod koniec się wciągnęłam, więc moja ostateczna ocena nie jest najgorsza.

I teraz hit! Najbardziej wkurzył mnie wątek romantyczny, któremu autorka tak naprawdę nie poświęciła dużo miejsca. Na mnie jednak zadziałał jak płachta na byka. Jest przerysowany, przesłodzony i mało realny. Dramat!

Biorąc pod uwagę wszystkie plusy i minusy, powieść wypada dość średnio. Były chwile kiedy miałam ochotę zamknąć ją i nigdy do niej nie wracać. Zdarzało się też, że czytałam z zapartym tchem, ale rzadko. Dziwne to wszystko i nie dla mnie. Czytajcie, albo nie!

Znam ludzi, których "cegły" powyżej pięciuset stron, najzwyczajniej w świecie zniechęcają do lektury. Ja nie należę do tej grupy i często sięgam po opasłe tomy. Zazwyczaj jestem nimi usatysfakcjonowana, ale jak to w życiu bywa, zdarzają się wyjątki i tak właśnie jest w przypadku ...

Rozwiń Zwiń

Szpitale psychiatrycznie powinny być miejscem, w którym pacjentki i pacjenci traktowanie są w sposób wyjatkowy. W Willowbrook leczyło się dzieci, choć słowo "leczyło" zdecydowanie nie jest tutaj na miejscu.

Poznajcie Sage, szesnastolatkę, której siostra bliźniaczka Rosemary, została umieszczona w Szkole Publicznej Willowbrook. Nazwa ładna, ale placówka nie miała ze szkołą nic wspólnego. W dzieciństwie dziewczynie wmówiono, że Rosemary zmarła. Kiedy Sage dowiaduje się, że jej ukochana siostra jednak żyje, a co więcej, właśnie uznano ją za zaginioną, wsiada w autobus i jedzie do Willowbrook. Na miejscu spotyka się z psychiatrą, a ten bierze ją za zaginioną pacjentkę i umieszcza na oddziale. Na nic zdają się tłumaczenia, ponieważ Rosemary często mówiła, że ma na imię Sage, a personel nie miał pojęcia o istnieniu jej siostry bliźniczki.

To co nastolatka zastaje w szpitalu, woła o pomstę do nieba. Młode pacjentki wegetują w okropnych warunkach. Wszędzie jest bród, smród i nikt o nie nie dba. O jakimkolwiek leczeniu czy lekcjach mogą tylko pomarzyć.

Czytanie o tym bolało i wyobrażałam sobie siebie w takim miejscu. Autorka sprawiła, że przeżywałam cierpienie razem z Sage. I znowu jest to książka, którą pochłonęłam z zapartym tchem. Z jednej strony chciałam, żeby nigdy się nie skończyła, a z drugiej nie mogłam doczekać się zakończenia. Ciekawość jak potoczą się losy bohaterów była ogromna, a wątek seryjnego mordercy przyprawiał mnie o ciarki.

Ellen Marie Wiseman w swojej książce "Zaginione z Willobrook" połączyła fakty z fikcją literacką i zrobiła to w bardzo ciekawy sposób. Powieść ma w sobie wszystko czego szukam. Zachęcam Was do tej wyjątkowej lektury i jestem pewna, że będziecie mi wdzięczni za jej polecenie. Czytajcie!

Szpitale psychiatrycznie powinny być miejscem, w którym pacjentki i pacjenci traktowanie są w sposób wyjatkowy. W Willowbrook leczyło się dzieci, choć słowo "leczyło" zdecydowanie nie jest tutaj na miejscu.

Poznajcie Sage, szesnastolatkę, której siostra bliźniaczka Rosemary,...

Rozwiń Zwiń

Z racji swojego wieku, rzadko sięgam po literaturę młodzieżową. Chcąc jednak urozmaicić sobie lektury, skusiłam się na powieść "Heaven" Mieko Kawakami. Czy była to dobra decyzja? Niekoniecznie.

Czternastolatek ma w szkole przezwisko Maroko. Rówieśnicy nazywają go tak z powodu jego zeza. Nie jest to jednak najgorsze. Doświadcza on poza przemocą psychiczną również przemocy fizycznej. Jest bity i zmuszany do rzeczy, które trudno sobie wyobrazić. Wszystko to cierpliwie znosi i nie mówi o tym rodzicom.

Kojima, koleżanka z klasy, przeczhodzi przez to samo co Maroko. Ona została kozłem ofiarnym z powodu braku dbałości o higienę. Dziewczyny zrobiły z niej worek treningowy. Pewnego dnia przykleja pod ławką Maroka list. Tak zaczyna się wymiana korespondencji i dość specyficzna przyjaźń między nastolatkami.

Autorka głęboko weszła w psychikę młodych ludzi, zarówno ofiar jak i katów. Pokazuje dlaczego Maroko i Kojima godzą się na takie traktowanie i nie szukają pomocy u dorosłych. Nie wszystko jest czarno-białe. Uzmysławia czytelnikowi jak cierpienie zbliża. Mnie jednak jej powieść nie do końca się podobała. Zabrakło mi tego czegoś. Myślę, że spowodowane jest to faktem, iż nastolatką byłam bardzo dawno temu. Od książek wymagam trochę więcej. Wydaje mi się, że młodsi czytelnicy (ale nie za młodzi, bo dużo tutaj seksualności) mogą być książką zachwyceni.

Jeśli tematy przemocy w szkole, dorastania i psychiki nastolatków są Wam bliskie, to być może "Heaven" jest lekturą obowiązkową. Mnie jednak zawiodła i z bólem serca jej nie polecam.

Z racji swojego wieku, rzadko sięgam po literaturę młodzieżową. Chcąc jednak urozmaicić sobie lektury, skusiłam się na powieść "Heaven" Mieko Kawakami. Czy była to dobra decyzja? Niekoniecznie.

Czternastolatek ma w szkole przezwisko Maroko. Rówieśnicy nazywają go tak z powo...

Rozwiń Zwiń

Zwyrodnialcy od zawsze byli, są i będą na świecie. Miałam "przyjemność" poznać jednego z nich na kartkach książki Przemysława Piotrowskiego "La Bestia". Na samo wspomnienie tej lektury, mam ciarki.

Luis Alberto Garavito Cubillos urodził się w Kolumbii. Jego dzieciństwo było istnym horrorem. Tatuś nie dość, że bił go i molestował seksualnie, to jeszcze udostępniał innym zboczeńcom. Trudno się dziwić, że Luis wielokrotnie myślał o zamordowaniu ojca. Nie zrobił tego, ale zauważył, że niezwykła satysfakcję sprawiło mu zabicie dwóch papug. To był początek jego końca. Stał się najokrutniejszym seryjnym mordercą w dziejach świata.

"Bestia" na swoje ofiary wybierał chłopców. Gwałcił ich, a potem brutalnie mordował. Jako że Kolumbia jest specyficznym krajem, często zaginięcia nie były nigdzie odnotowywane i dopiero przypadkowe natknięcie się na zwłoki pokazywało, że w pobliżu krąży pedofil-morderca. Pomimo jego poczynań, władzom trudno było wpaść na trop. Na szczęście w końcu wpadł i został skazany za zamordowanie 138 dzieci. Podejrzewa się jednak, że było ich o wiele więcej.

Przemysław Piotrowski poleciał do Kolumbii, tego przedziwnego i niebezpiecznego kraju, aby podążać tropem "bestii". Dzięki temu książka jest jak najbardziej wiarygodna i czytałam ją z ogromnym zainteresowaniem. Poza tradycyjną formułą, znajdziecie również "migawki z podróży" utrzymane w formie reportażu. Cóż za niezwykłe połączenie!

"La Bestia" nie należy do pozycji lekkich i odprężających. Jest w niej opisane najgorsze zło świata. A ja cały czas się zastanawiam, czy gdyby Luis urodził się w innej rodzinie i miał normalne dzieciństwo, to też stałby się tak okrutnym zabójcą. Tego się nie dowiem, ale Was zachęcam do tej trudnej lektury. Czytajcie!

Zwyrodnialcy od zawsze byli, są i będą na świecie. Miałam "przyjemność" poznać jednego z nich na kartkach książki Przemysława Piotrowskiego "La Bestia". Na samo wspomnienie tej lektury, mam ciarki.

Luis Alberto Garavito Cubillos urodził się w Kolumbii. Jego dzieci...

Rozwiń Zwiń

Sprawa z thrillerem "Zdarzyło się dwa razy", który napisał Franck Thilliez jest nietypowa. Przed rozpoczęciem czytania rzuciłam okiem na notkę o autorze. Niby normalna sprawa, ale ja znalazłam tam informację, że trzymam w dłoniach kontynuację "Manuskryptu niedokończonego" o istnieniu którego nie miałam pojęcia. W tej sytuacji, moja recenzja może nie być do końca przydatna. Chyba że ktoś, tak jak ja, też zamierza zacząć od drugiego tomu.

Kiedy zaginęła siedemnastoletnia Julie, jej ojciec Gabriel postanowił, że nie spocznie póki jej nie odnajdzie. To, że jest porucznikiem żandarmerii (żandarmeria, bo jesteśmy we Francji), powinno ułatwić mu zadanie. Krótko po zniknięciu córki, podczas prowadzenia śledztwa, zasypia w hotelowym pokoju. W nocy na miasteczko spada deszcz martwych szpaków, a rano Gabriel odkrywa, że nie jest tym samym mężczyzną co wczoraj. To znaczy niby jest, tylko o dwanaście lat starszym.

Utrata pamięci nie ułatwia poszukiwań, których ewidentnie nie zaprzestał przez te lata. Wszystko wskazuje na to, że wpadł na trop porywaczy Julie, a teraz będzie musiał zaczynać wszystko od początku. Na szczęście może liczyć na dawnego kolegę z pracy.

Czytałam tę książkę i długo miałam nadzieję, że poza bohaterami, nic jej nie łączy z pierwszym tomem. Niestety nadszedł moment prawdy i okazało się, że warto było przeczytać najpierw "Manuskrypt niedokończony". No cóż...

Pomimo wszystko czytało mi się świetnie. W książce jest mnóstwo zwrotów akcji, zła w czystej postaci i śmierci. Podobało mi się również to, że autor część opowieści umieścił w Polsce. Przez to jeszcze głębiej weszłam w śledztwo i czytałam z większym zainteresowaniem.

Mam podejrzenie, graniczące z pewnością, że poprzednia książka autora jest tak samo dobra jak ta. Pozostaje mi zachęcić Was do lektury, bo to kawał dobrego, mrocznego thrillera. Czytajcie!

Sprawa z thrillerem "Zdarzyło się dwa razy", który napisał Franck Thilliez jest nietypowa. Przed rozpoczęciem czytania rzuciłam okiem na notkę o autorze. Niby normalna sprawa, ale ja znalazłam tam informację, że trzymam w dłoniach kontynuację "Manuskryptu niedokończonego&quo...

Rozwiń Zwiń

Legendarny zespół The Beatles znają chyba wszyscy. O jego członkach napisano mnóstwo książek, z których ja nie przeczytałam żadnej. Skusiła mnie jednak pozycja "Żony Beatlesów" Marca Shapiro i można powiedzieć, że jestem usatysfakcjonowana jej treścią.

Beatlesów było czterech: Lennon, McCartney, Harrison i Starr. Skąd więc w książce historie aż dziewięciu kobiet? Jak łatwo się domyślić, panowie nie poprzestawali na jednym małżeństwie. Z kolei dziewczyn, z którymi romansowali, nikt nie jest w stanie zliczyć. Żony nie miały, ze swoimi sławnymi na całym świecie mężami, łatwego życia. Choć pieniędzy nie brakowało, to musiały mierzyć się z uzależnieniami panów, częstą nieobecnościa w domu, zdradami i oczywiście nienawiścią innych kobiet.

Z pań, które miały zaszczyt zostać żonami Beatlesów, kojarzyłam tylko Yoko Ono. Dzięki tej książce poznałam je wszystkie. Każdej z nich poświęcony jest oddzielny rozdział. Poza krótką biografią, znajdują się w nich fragmenty książek oraz wywiadów. Przeczytacie nie tylko o relacjach z mężami, ale i o tym jak żyły te kobiety przed poznaniem swoich wybranków. Dla mnie najciekawsze były opisy życia małżeńskiego.

Fajnie się to czytało, ale nie zazdroszczę tym kobietom. Wolę swój święty spokój. Oczywiście książkę polecam nie tylko fankom i fanom muzyki sławnej "czwórki z Liverpoolu". Nie trzeba się przy niej zbytnio skupiać, więc świetnie nadaje się jako przerywnik pomiędzy poważniejszą literaturą. Czytajcie!

Legendarny zespół The Beatles znają chyba wszyscy. O jego członkach napisano mnóstwo książek, z których ja nie przeczytałam żadnej. Skusiła mnie jednak pozycja "Żony Beatlesów" Marca Shapiro i można powiedzieć, że jestem usatysfakcjonowana jej treścią.

Beatlesów było cztere...

Rozwiń Zwiń

Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam czytać bajki. Nie tylko mojej pięcioletniej córce. Wchodzenie w bajkowy świat mnie, kobiecie w średnim wieku, sprawia ogromna radość. Właśnie dlatego w mojej biblioteczce nie mogło zabraknąć "Bajek" Natalie Portman.

Autorka zinterpretowała po swojemu trzy bajki i nadała im współczeany wydźwięk. Mamy więc dwa bardzo znane tytuły: "Żółw i zając" i "Trzy świnki" oraz "Mysz polna i mysz domowa", o której nigdy nie słyszałam. Teksty są rymowane, co sprawia, że idealnie nadają się dla młodszych dzieci. I tutaj brawa dla Michała Rusinka za świetny przekład.

Nowoczesność w bajkach przejawia się między innymi tym, że myszka zaprasza kuzyna do miasta na imprezę, zając ma wypasiony dres, a świnki... jedna buduje dom z pałeczek do chińszczyzny, a druga z plastikowych słomek do napojów. W tego rodzaju historyjkach nie zabrakło humoru i czytelnych, nawet dla najmłodszych, morałów.

"Bajki" Natalie Portman czytamy codziennie i w ogóle nam się nie nudzą. Za każdym razem wprawiają nas w dobry nastrój. Sa też powodem do rozmów na ważne tematy. Jesteśmy totalnie zauroczone. Polecamy z całych serduszek!

Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam czytać bajki. Nie tylko mojej pięcioletniej córce. Wchodzenie w bajkowy świat mnie, kobiecie w średnim wieku, sprawia ogromna radość. Właśnie dlatego w mojej biblioteczce nie mogło zabraknąć "Bajek" Natalie Portman.

Autorka zinterpretowała ...

Rozwiń Zwiń