Jarosz nie tworzy świata z papieru, bo świat ten nie miałby racji bytu poza kartkami książek. Autor chwyta to, co namacalne i zmysłowe. Wierzy swoim oczom, które dają najlepsze świadectwo rzeczywistości złożonej z drobnych gestów rozsianych w polu widzenia.

Poezja ta jest wyzwaniem rzuconym światu pędzącemu donikąd. Zamkniętemu w obrębie strzeżonych osiedli, betonowych parkingów, w zimnym świetle sklepów całodobowych. Jarosz to poeta otwartej przestrzeni, natury i jej bolesnych epifanii. Powolnych skurczy zmieniających się pór roku. Autor jest apologetą prowincji, gdzie wciąż można znaleźć czas na krojenie chleba, palenie ognisk i obserwację pozornego bezruchu...

Jarosz zdaje się nie przesiewać swoich obserwacji przez sito prywatnych obsesji i traum. Uniemożliwiłoby to dialog między nim a czytelnikiem, a właśnie na tym (być może złudnym) poczuciu wspólnoty poecie zależy bardzo mocno. Mimo tego, że każdy tekst obdarzony jest wyraźnym autorskim piętnem, nie czujemy się nieproszonymi gośćmi w świecie poety. Jarosz jest raczej bramą lub szeroko otwartym gościńcem niż wieżą, w której zamyka się przed czytelnikiem.

Świat bardziej potrzebuje świadectwa o nim samym niż naszych bebechów, które wywlekalibyśmy przed coraz bardziej znudzonymi odbiorcami. Lepiej rozsiąść się wygodnie w ogrodzie, sięgnąć po coś do picia i po prostu sobie poopowiadać.

Tylko tyle i aż tyle obiecuje poezja Łukasza Jarosza.

Tomasz Fijałkowski