Znajomość Iris i Zeke’a zaczyna się w sposób żywcem wycięty z romantycznej kliszy. Spotykają się na zajęciach z jogi, na których zostają dobrani w parę na czas ćwiczeń. Szybko okazuje się, że łączy ich coś więcej niż kilkanaście przypadkowych minut spędzonych na dzieleniu maty, bowiem oboje nad życie kochają surfing. Jak to się zazwyczaj zdarza w młodzieńczych historiach miłosnych, o przysłowiowy czas ekranowy szybko zaczynają walczyć między sobą duchy przeszłości w postaci byłych chłopaków, zapomnianych dramatów oraz tajemnic, które tak do końca tajemnicami nie są.

Trzeba powiedzieć jasno: „Błękit” broni się przede wszystkim jako powieść młodzieżowa na lato, skierowana jednak raczej do nieco młodszych, mniej doświadczonych nastolatków lubujących się w niewymagających romansach. Zawiera wszystko, czego taki czytelnik mógłby poszukiwać - przede wszystkim wyraźnie wyczuwalną lekkość pióra. Trzeba przyznać, że książkę pochłania się szybko i bezboleśnie, a dzięki przyjemnemu stylowi autorki lektura okaże się strawna również dla zaprawionych w boju pożeraczy literatury. Ogromnym plusem jest też temat surfingu, wokół którego koncentruje się fabuła powieści. Zazwyczaj o wysokich falach traktują filmy, dlatego przeczytanie książki osadzonej w światku surferów okazało się nowym, ciekawym doświadczeniem.

Jeśli chodzi o bohaterów, nie oczekiwałam zbyt wiele - spodziewałam się typowych dla tego gatunku nastolatków, którzy oprócz codziennych problemów dorastania będą mierzyć się z mniejszymi lub większymi dramatami z przeszłości. W pewnym sensie właśnie to dostałam, jednak muszę przyznać, że mimo swej schematyczności postaci okazały się całkiem sympatyczne. O ile do głównej bohaterki, Iris, mam raczej neutralny stosunek, to Zeke’a naprawdę polubiłam - kiedy już pogodziłam się z jego obowiązkową doskonałością przejawiająca się głównie w nieskazitelnym wyglądzie. Wątek romansowy nie zaskakuje, ale mimo wszystko nie wieje nudą. Wplecione w fabułę dramaty i elementy humorystyczne uprzyjemniają lekturę, idealnie wpasowując się w sielankowy, nadmorski krajobraz.

Chciałoby się rzecz, że „Błękit” to romans „typowy”, ale „nie do końca”. „Typowy”, bo raczej przewidywalny, dość naiwny, w moim odczuciu - zdecydowanie zbyt cukierkowy; „nie do końca”, bo miłosne uniesienia nastolatków zazwyczaj do mnie nie trafiają, a te czytało mi się wyjątkowo lekko i przyjemnie. Wakacyjny klimat z pewnością przypadnie do gustu młodszym, wrażliwym czytelniczkom. Z kolej starsi raczej nie znajdą tu zbyt wiele dla siebie. Mimo to uważam, że również oni nie powinni od razu przekreślać książki Lisy Glass - chociażby dla tej wyjątkowej atmosfery letniej miłości i zapachu morskich fal rozbijających się o brzeg.

Karolina Antczak