Gdyby nie styl pisarza, książka szybko wylądowałaby na półce. Gdzie może kryć się zabawa, gdy od początku wszystko wiadomo? Olsen pokazuje jednak coś innego, niż tylko chodzenie po śladach i odkrywanie tego, co czytelnik i tak już wie. Świat w powieści podzielony został na ekosystem dobrych i złych. Dobrych reprezentują oczywiście policjanci, a złych morderca. W obu przypadkach nie pojawiają się tylko dwa kolory – czerń i biel. Jest diabelnie szaro.

Fani kryminałów przywykli już, że bohater powinien być odrobinę styrany życiem, a najlepiej po rozwodzie, z cukrzycą oraz kredytem we frankach. Olsen tego uniknął. Tchnął w Kendall Stark życie opierając się na relacjach międzyludzkich. Kobieta jest inna w każdym ze swoich światów. Czytając fragmenty jej domowego życia, trudno uwierzyć, że to ta sama postać, która kilka stron wcześniej wyciągała z wody trupa.

Podobnie wygląda sytuacja od strony mordercy. Widzimy go, żyjemy i mordujemy razem z nim. Jednak mimo tego, że czujemy do niego odrazę, Olsen odkrywa jego drugą stronę. Nie polubimy faceta mordującego kobiety, ale po części będzie w stanie zrozumieć motywy, które nim kierowały. Oczywiście nie wszystkie, ale i tak pisarz odwalił kawał dobrej roboty.

„Szósta ofiara” to bardzo dobry thriller, gdzie przerażenie u czytelnika wywoływane jest nie napięciem, ale możliwościami jakie Olsen przed nim roztoczył. A trzeba przyznać, facet ma wyobraźnię, której chyba nikt mu nie zazdrości. Dobra książka na spokojny wieczór. Przynajmniej czytelnik będzie pamiętał, żeby zamknąć drzwi na klucz. I zasuwkę.

Bartosz Szczygielski