„Turkusowe szale” diametralnie różnią się od cyklu „Parabellum”, którym do tej pory Mróz zjednywał sobie fanów. Akcja powieści osadzona została na Wyspach Brytyjskich w początkowych latach wojny, a jej bohaterami są piloci trzysta siódmego dywizjonu Królewskich Sił Powietrznych, zwanego Lwowskimi Puchaczami. Autor nie przedstawia nam jednak losów prawdziwych pilotów, lecz własne wyobrażenia o nich, zainspirowane wiedzą źródłową - poznajemy więc losy m.in. pilota Feliksa Esskera i strzelca-nawigatora Leona Merowskiego, którzy nigdy nie służyli w RAF-ie, jednak w pełni oddają charaktery pilotów dywizjonu 307.

Tempo powieści jest mocno zróżnicowane, są tu fragmenty typowo nastawione na akcję, jak szaleńcze manewry w powietrzu, są i wolniejsze, wypełnione przemyśleniami, lekkim humorem i patriotycznym zapałem fragmenty, kiedy dywizjon w nieskończoność niemal czeka na możliwość sprawdzenia się w prawdziwej akcji. I jest też rozwijający się przez całą powieść wątek szpiegowski - interesujący i trudny do rozgryzienia zbyt wcześnie.

Bohaterowie „Turkusowych szali” reprezentują całą gamę różnych charakterów i nie sposób im odmówić oryginalności. Każdy - w szczególności Essker i Merowski - bez trudu zyskują sympatię czytelnika, choć żaden z nich nie jest idealny, każdy ma swoje wady, które niejednokrotnie dają o sobie znać. Także postaci drugoplanowe zasługują na uznanie - jest ich niemało, a mimo to każdy z występujących w książce Lwowskich Puchaczy (i nie tylko!) ma w sobie coś indywidualnego, czym może zainteresować czytelnika. Widać, że autorowi łatwo przychodzi kreowanie wiarygodnych bohaterów i nawet pomimo ich liczby nie czuć tu uciążliwej wtórności.

Wydania „Turkusowych szali” podjęło się wydawnictwo Bellona i z zadania wywiązało się znakomicie. Książkę opatrzono malowniczą okładką, a w kwestii korekty i redakcji nie specjalnie jest do czego się przyczepić. Szkoda tylko, że nie pomyślano nad umieszczeniem w książce mapy Wysp Brytyjskich z oznaczeniem lotnisk, na których stacjonował Dywizjon 307 - biorąc pod uwagę fakt, że Lwowskie Puchacze co chwila przenoszono na inne lotnisko, mapka uatrakcyjniłaby trochę lekturę i pomogła odnaleźć się w treści książki. Poza tym nie mam żadnych zastrzeżeń.

Historia Lwowskich Puchaczy to kolejna świetna powieść w dorobku Remigiusza Mroza, któremu wielu wróży już długą i bardzo owocną karierę pisarską. Trudno się z tym nie zgodzić - tyle udanych tytułów w tak krótkim czasie mówi samo za siebie. Sam także się pod tym podpisuję i z przyjemnością polecam lekturę „Turkusowych szali”.

Paweł Kukliński