Emma nie miała łatwego życia, wciąż przenoszono ją z jednej rodziny zastępczej do drugiej. Nigdzie nie zagrzała miejsca na dłużej. Nigdzie nie czuła się komfortowo. Zawsze tęskniła za prawdziwym rodzinnym ciepłem, idealnym obiadem zjedzonym w gronie bliskich i po prostu lepszym, mniej skomplikowanym dniem. Życie osiemnastoletniej dziewczyny pewnego dnia dosłownie wywraca się do góry nogami. Na jaw wychodzą nowe fakty z jej życia. Okazuje się, że ma siostrę bliźniaczkę. Spotkanie Sutton i Emmy szybko zostaje zaaranżowane. Niestety siostry nie mają możliwości wspólnego spędzenia czasu, nie mogą poplotkować, podzielić się wrażeniami z minionego dnia. Nie mogą się poznać. Bo Sutton nie żyje. Została zamordowana. Miesiąc temu. Emma znów jest osamotniona. Ma jednak ważny cel w życiu – odnaleźć mordercę siostry. Ze swojej listy podejrzanych wykreśla kolejne nazwiska. Pojawia się jednak Thayer, z którym Sutton coś połączyło. Emma chce dowiedzieć się, co było między tą dwójką, nie wie tylko, w jaki sposób tego dokonać.

Przyznam, że sceptycznie podchodziłam do lektury tej serii. Efekt – bardzo pozytywnie się zdziwiłam. Sara Shepard sprawiła, że spędziłam niebywale przyjemnie popołudnie z Emmą i jej nowymi przyjaciółmi w rolach głównych. Bardzo chętnie przyglądałam się towarzyskim relacjom nastolatki. Dziewczyna dotąd stroniąca od znajomych, zamknięta i osamotniona, wpada w zupełnie zwariowane, rządzące się luźnymi zasadami życie przyjaciół Sutton. Emma przechodzi natychmiastową transformację, polegającą tutaj na nieszczerej grze. Wychodzi jej to znakomicie. Początkowo niby przez przypadek, niby bez wcześniejszych przygotowań. Potem sprawy nabierają kolorów.

Jestem chyba jedyną mieszkanką Ziemi, która nie przeczytała serii PLL, serii, którą zachwycają się tłumy. Wydawało mi się, że Sara Shepard stworzyła ten cykl dla młodzieży. Wydawało mi się, że tematyka mnie nie zaabsorbuje. Teraz wiem, że po PLL chcę sięgnąć. Chcę sprawdzić, czy są równie dobre, jak „Gra w kłamstwa”. Chcę się przekonać, czy historia wykreowana w PLL również wciągnie mnie tak, jak opowieść z najnowszego cyklu autorki.

Mam tylko niewielkie zastrzeżenia dotyczące schematyczności powieści. „Pozory mylą” to już trzecia część serii. I opiera się na tym samym szkielecie, co „Gra w kłamstwa” oraz kontynuacja zatytułowana „Nigdy przenigdy”. Troszkę mi zabrakło czegoś nowego. Liczę jednak na to, że kolejne tomy wynagrodzą tę niewielką niedoskonałość.

Styl pisania Sary Shepard jest lekki i przyjemny. Powieść czyta się wyśmienicie. Dialogi idealnie wpasowują się w klimat powieści. Seria skierowana jest do młodzieży i takim też językiem jest napisana. Plusem jest to, że nie pojawia się tutaj nadmierna liczba wulgaryzmów. Bohaterowie nie są wykreowani na bezmyślne postaci, nie wszystkich jednak charakteryzuje życiowa mądrość. To postaci potrafiące wyrazić własną opinię i pragnące rozwijać się mentalnie.

„Pozory mylą” to lektura, jak się okazuje, nie tylko dla młodzieży, do której w większej mierze została skierowana. Powieść trafiła także do mnie. Ciekawi bohaterowie dali się polubić, a wychodzące na światło dzienne sekrety zaintrygowały mnie. Pewna schematyczność nieco przyćmiła świetny pomysł autorki „Gry w kłamstwa”. Mam jednak nadzieję, że kolejny tom okaże się godną kontynuacją, a Sara Shepard stanie na wysokości zadania i nowymi pomysłami zachwyci niejednego czytelnika.

Agnieszka Stolarczyk