Drusilla Campbell, autorka powieści urodzona w Melbourne w Australii, choć od szóstego roku życia mieszkająca w Stanach Zjednoczonych, w uwagach załączonych na końcu powieści pisze o depresji swojej matki w następujący sposób: Depresja poporodowa przypomina stanie na parapecie nad czarną dziurą. Człowiek nie jest w stanie się poruszyć, nie może nic zrobić, spogląda jedynie w dół w wirującą ciemność. W tej otchłani każda matka widzi coś innego. Moja dostrzegała nuklearną zagładę, zniszczenie świata oraz śmierć wszystkich swoich bliskich. Choć nie podzielaliśmy jej obsesji, mój brat, ojciec oraz ja widzieliśmy odbicie tego przerażenia na jej twarzy i słyszeliśmy go w jej głosie. Czuliśmy jej strach. To on sprawił, że nasz świat zatrząsł się w posadach.

Odnosi się wrażenie, że „Dobra siostra” jest twórczym efektem przepracowanej traumy z dzieciństwa cenionej i nagradzanej pisarki. Korzystając z doświadczeń własnej rodziny, autorka koncentruje się w swojej powieści na losach dwóch sióstr: Roxanne i dziewięć lat młodszej Simone. Pierwsza z nich realizuje się zawodowo i, mimo drobnych kryzysów, cieszy się udanym małżeństwem. Druga sprawia wrażenie bezradnej dziewczynki uwięzionej w ciele dorosłej kobiety, która zupełnie nie daje sobie rady z czwórką dzieci. Życie Simone i jej najbliższych niechybnie zmierza do katastrofy, której w ostatniej niemal chwili zapobiega Roxanne.

„Dobra siostra” to opowieść o tym, jak obecność siostry pomaga znieść fakt posiadania matki. Zwłaszcza takiej, która porzuca własną córkę w wieku dziewięciu lat i oddaje na wychowanie babci, bo sama ma ważniejsze sprawy. To historia o współczesnym społeczeństwie, w którym nie zachęca się matek do wyrażania negatywnych emocji oraz w którym ukrywa się wszelkie zaburzenia (jak depresja poporodowa) tak długo, jak długo nie prowadzą do nieuchronnej tragedii. To także powieść traktująca o wyuczonej bezradności, do której przyczyniają się najbliżsi, eliminując przed dzieckiem, a później nastolatkiem wszelkie okazje do brania odpowiedzialności za swoje życie. To wreszcie książka o przyspieszonym dojrzewaniu i braku dzieciństwa, o nieobecności ojca, o rodzinnych tajemnicach, o krzywdach wyrządzonych przez bliskich i niezabliźnionych ranach.

Czy kobieta cierpiąca na depresję poporodową jest w stanie odróżniać dobro od zła? Jakie zobowiązania w życiu zaciągamy wobec naszych rodziców oraz tych, których kochamy? Czym się kierować, wyznaczając życiowe priorytety? Czy małe dziecko jest w stanie świadomie i celowo kłamać przed sądem, by chronić własną matkę? Czy dzieci rzeczywiście szybko zapominają, bo ich pamięć jest zbyt krótka, a wspomnienia niespójne? A co, jeśli pamiętają wyrządzone krzywdy i nie są w stanie otrząsnąć się z nich w dorosłym życiu? Czy jest coś złego w próbie zadowalania wszystkich i stawiania siebie zawsze na drugim miejscu?

Sporo tych pytań. Z każdym z nich Drusilla Campbell konfrontuje czytelnika w swojej powieści „Dobra siostra”. Autorka zdaje się mieć niezwykłą umiejętność znakomitego odtwarzania psychiki małego dziecka oraz wiarygodnego odzwierciedlania w dorosłym życiu konsekwencji braku poczucia bezpieczeństwa z dzieciństwa. Jednak przede wszystkim Campbell nie oszczędza czytelnika. Nie upiększa rzeczywistości. Nie sprawia wrażenia, że wszystko zawsze i bez względu na okoliczności skończy się dobrze. Raczej wyznaje motto: miej odwagę, by zmierzyć się z twoim problemem. Nie przyglądaj się bezczynnie. Nie zamiataj pod dywan. Nie przemilczaj go.

Dobrze się stało, że „Dobra siostra” ukazała się na polskim rynku. Pozostaje tylko mieć nadzieję na rychłe tłumaczenia kolejnych książek pisarki.

Ewelina Tondys