„Instynkt śmierci” realizuje zasadę Hitchcocka: zaczyna się mocnym akcentem później jedynie przyspieszając tempo. Autor wprowadza czytelnika w sam środek akcji, nie udzielając mu żadnych wyjaśnień i nie podając żadnych informacji dotyczących bohaterów – podaje je stopniowo w dalszych rozdziałach. Dopiero w części retrospektywnej przedstawia historię znajomości Colette i Youngera, wcześniej każąc czytelnikowi opierać się jedynie na domysłach wysnutych na podstawie dialogów.

Te ostatnie cechuje charakterystyczna dla Rubenfelda oszczędność stylu. Lakoniczne frazy wydają się miejscami urwane, akcja ma zdecydowaną przewagę nad opisami – pojawia się ich zresztą w całej powieści niewiele. Szczególnie rozbudowane partie dialogowe należą jedynie do Freuda, być może dlatego, że autor opierał je w dużej mierze na jego autentycznych wypowiedziach. „Instynkt śmierci” nie jest pierwszą powieścią pisarza, w której jednym z bohaterów jest słynny twórca psychoanalizy: jest on jedną z głównych postaci w „The Interpretation Of Murder” wydanym w Polsce jako „Sekret Freuda” właśnie.

Rubenfeld wykorzystuje wypowiedzi Freuda do stworzenia rozbudowanego wątku psychologicznego, który rozwija równolegle z wątkiem dotyczącym ataku terrorystycznego. Teoria instynktu śmierci, autodestrukcji umożliwia odmienną interpretację wydarzeń przedstawionych w powieści. Na to wszystko pisarz nakłada również wątek dotyczący dopiero odkrytego promieniotwórczego działania radu, obiektu badań Colette. W krótkiej scenie pojawia się w „Instynkcie…” Maria Curie – jako samotna, schorowana kobieta, walcząca z problemami finansowymi, uniemożliwiającymi jej dalsze badania nad radem.

Wszystkie te wątki splatają się w zaskakującym finale. Starannie dopracowane tło historyczne i spora wierność faktom – autor w posłowiu szczegółowo objaśnia, które elementy utworu są fikcją literacką – czynią z „Instynktu śmierci” interesującą pozycję dla wszystkich miłośników thrillerów psychologicznych.

Maria Guzelak-Robaszkiewicz