Dla niezorientowanych szybkie przypomnienie o co chodzi (i uwaga, bo będą spojlery pierwszych trzech tomów). Dora Wilk była policjantką w Toruniu. W swojej pracy często korzystała z magicznych talentów. Po bliskim spotkaniu trzeciego stopnia ze śmiercią przekształciła się w „pełnowymiarową” wiedźmę, co oznaczało konieczność opuszczenia służby i przeprowadzkę do Thornu, czyli odpowiednika Torunia w równoległym, magicznym świecie. Dora posiada talenty magii miłości i magii wojowników (zdecydowanie preferuje te drugie), jej kochankiem jest wnuk Lucyfera, a ich najlepszym przyjacielem i współlokatorem wnuk archanioła Gabriela. Do tego wiedźma dorobiła się własnych wampirzych podwładnych i stada wilkołaków w Trójmieście, którego została honorową Alfą.

W tomie czwartym Dora musi stawić czoła wstrząsom zarówno w życiu magicznym, jak i prywatnym. Jej związek przeżywa kryzys, Baal, pan demonów robi jej śniadanie do łóżka, a wampiry proszą o pomoc. Jednocześnie okazuje się, że tytuł Alfy nie do końca jest honorowy, a jej fizyczne i psychiczne oddalenie od stada wywołuje niemałe kłopoty, tak dla Dory, jak dla wilków. „Wszystko zostaje w rodzinie” to tytuł dość przewrotny, bo nasza bohaterka będzie musiała zdefiniować rodzinę na kilka dość nieszablonowych sposobów, z których żaden nie ma wiele wspólnego z tradycyjnym rozumieniem tego słowa.

Jadowska nie zawodzi i trzyma poziom. Co prawda po skończeniu książki poczułem lekki zawód, jednak wynikał on z tego, że do tej pory z każdym tomem seria nabierała rozpędu. Teraz opowieść osadzona jest już w solidnych ramach i brakuje trochę nowych, niezwykłych odkryć, do których przyzwyczaiły nas pierwsze trzy tomy. Ale to może dobrze, bo gdyby Dora otrzymała kolejne dziwne talenty to naprawdę ryzykowalibyśmy zdrową przesadę.

Autorka naszkicowała nam już dość dokładnie świat Dory i teraz zaczyna wypełniać go kolorami. Część drugoplanowych postaci z Trójmiasta, która do tej pory była dość płaska i jednowymiarowa, otrzymała nową głębię. Olaf, szef trójmiejskiego stada wilkołaków oraz wiele jego wilków zaczyna nam się jawić w zupełnie nowych kształtach, w miarę jak Dora wchodzi coraz głębiej w ich świat. Świat z pozoru prosty i brutalny, ale w gruncie rzeczy dość skomplikowany. Szkoda tylko, że tak wiele wątków dotyczących wilkołaków Jadowska przeniosła z serii o Mercedes Thompson autorstwa Patricii Briggs. Nie można powiedzieć, by był to plagiat, ale źródło inspiracji wręcz bije po oczach, choć wszystko zostało zgrabnie wplecione w narrację. Z drugiej strony skoro już się inspirować, to najlepszymi w danym gatunku.

Inną postacią, którą poznamy znacznie lepiej, jest Gajusz, szef trójmiejskich wampirów. Przez całą powieść wątek wilkołaczy i wampirzy biegną równolegle, stanowiąc kontrast i punkt odniesienia. Dora musi sobie radzić z subtelnymi wampirami i prostymi wilkami. Zostaje mimowolnie wciągnięta w rozgrywki polityczne wykraczające poza Trójmiasto, a nawet poza Polskę.

Fani zapewne będą zadowoleni z rozwoju sytuacji. Akcja toczy się wartko, bez dłużyzn i potknięć, w charakterystycznym klimacie Dory Wilk. Mi osobiście nieco przeszkadza nadużywanie przez Jadowską anglicyzmów, ale nie wiem na ile są one widoczne dla kogoś nie obznajomionego z anglojęzyczną prozą. Ciekawe kiedy wreszcie istotniejszą rolę w historii zaczną odgrywać Katia i Witkacy, dwójka bohaterów, którzy są zbyt dobrze wykreowani, by pozostawać w tle, choć autorka nie pozwala im się wyrwać na pierwszy plan.

„Wszystko zostaje w rodzinie” to solidna kontynuacja dobrej serii. Fani gatunku na pewno będą zadowoleni.

Krzysztof Krzemień