Jari Cizek jest osiemnastolatkiem, który niedawno zdał ostatni egzamin czeladniczy na stolarza. Nim jednak popadnie w rutynę swego zawodu, pragnie ostatni raz wyrwać się ze swojego życia i poczuć niczym niezmąconą radość z wolności. Właśnie z tego powodu wyrusza w podróż, która w pierwotnym założeniu miała trwać jedynie trzy tygodnie. Chłopak nawet nie przypuszczał jak bardzo zmieni to jego życie…

Po dotarciu do miejsca, z którego chciał wyruszyć na tułaczkę po leśnych ostępach Jari zatrzymuje się przy małej galeryjce. Obraz umieszczony na wystawie wywołuje u niego lekki niepokój. Chłopak ma bowiem przeświadczenie, że pod przepięknym landschaftem kryje się coś bardziej mrocznego i przerażającego. Z tego też powodu postanawia wejść do środka…. Tam przyjdzie mu spotkać autorkę tego niesamowitego obrazu. Dziewczyna po bliższym poznaniu okaże się zupełnie inną osobą. Jascha, bo tak na imię ma dziewczyna, zaprasza Jariego do swego domostwa położonego w głębi lasu na jedną noc. Chłopak nie zastanawiając się zbyt długo i czując magnetyczne wręcz przyciąganie do niej, zgadza się na taki układ. Tworzy przy tym, w swojej głowie, zupełnie inny scenariusz tego wieczoru….

Mroczne i tajemnicze wydarzenia, okraszone sporą dozą erotycznych wibracji, w jakich przyjdzie mu wziąć udział, sprawią, że Cizek przestanie poznawać samego siebie….

Autorka od samego początku tworzy wokół historii mroczną aurę, która aż kipi erotycznym napięciem i niesamowitymi tajemnicami. Snuje się on wokół czytelnika, niczym mgły powstające w lesie wraz ze wschodem słońca, już od pierwszych zdań. Dzięki temu od powieści wprost nie sposób się oderwać.

Fabuła jest po prostu niespotykana, to chyba najlepsze określenie, jakiego można użyć. Znajdują się tutaj momenty z powodu, których czytelnik może poczuć znużenie, a ciągłe krążenie wokół właściwego tematu jest zbędne i irytujące. Jednak Michaelis szybko eliminuje te uczucia i to w dość sugestywny sposób. Po przez wprowadzenie kolejnej mrocznej tajemnicy, odnoszącej się do postaci Jaschy, która ponownie i skutecznie przykuwa uwagę czytelnika. Można odnieść wtedy wrażenie, że nawet te nudnawe momenty były zamierzone i skrupulatnie zaplanowane przez pisarkę.

Styl Antonii Michaelis jest hipnotyzujący, pełen sprzeczności: jednocześnie prosty i złożony, melancholijny i porywczy, spokojny i pełen grozy; po prostu trudny do określenia. Wciąga czytelnika od początku do końca. To naprawdę niesamowite jak bardzo pisarka gra na naszych emocjach tylko za pomocą słów.

„Dopóki śpiewa słowik” to niezwykła książka, która oczaruje nas pięknem opisów i wywoła ciarki na plecach. To powieść, gdzie świat realny przeplata się z tym „baśniowym” tak mocno, że granice pomiędzy nimi po prostu się zacierają. Innymi słowy mówiąc, to historia, jaką powinien poznać każdy. Gorąco polecam.

Natalia Zdziechowska