Myślę, że każdy gdzieś słyszał o tym, że mózg składa się z lewej i prawej półkuli, a także teorię, że każda z nich jest jak osobny „mózg” przyjmując określone funkcje (jedna jest bardziej kreatywna, druga analityczna itd.). Wnioski te wysnuto na podstawie obserwacji mózgów osób z przeciętym spoidłem wielkim, grupą tkanek łączących prawą i lewą półkulę. A przecinano połączenie między półkulami, bo okazało się że to świetny sposób na ograniczenie ataków padaczkowych pewnego typu. Jednak skutki przerwania komunikacji między półkulami, choć niewidoczne na pierwszy rzut oka, podczas szczegółowych badań okazały się wnosić do wiedzy o mózgu bardzo dużo. Obserwacji tych dokonał nie kto inny, jak właśnie Michael Gazzaniga, światowej sławy neuropsycholog eksperymentalny, przypadkiem tylko mający również niezłe pióro. Co prawda dzisiaj teoria „prawego i lewego mózgu” w psychologii popularnej wymknęła się nieco spod kontroli, jednak z książki dowiemy się jak to jest naprawdę.

Książka przedstawia też rozwój neuronauki - jakie pomysły na funkcjonowanie mózgu mieli na początku naukowcy i jak ich poglądy ewoluowały wraz z kolejnymi danymi z badań. Oprócz nieco filozoficznego wątku determinizmu i wolnej woli, autor rozwiewa też wiele mitów na temat badań o mózgu i tego, na ile z badań możemy snuć ogólne wnioski o innych użytkownikach tego cudownego organu (m.in. podczas wydawania wyroków na salach sądowych).

Choć książka pisana jest lekkim piórem, autor podejmuje tematy z zakresu neurobiologii i badań statystycznych, które mogą utrudniać lekturę. Warto jednak się nie zniechęcać, bo dużo w tej książce jest intrygujących faktów. Szczególnie polecam przeczytać Posłowie – jak dla mnie stanowi świetny… wstęp do książki.

* - cytat z książki

Anna Kaczmarczyk