Współczesność. Obcy postanowili skolonizować Ziemię, rozpoczynając całkowitą eksterminację ludzkości i spustoszenie wszystkich krajów. Sytuacja wydaje się beznadziejna, ale w tym chaosie tworzą się grupy śmiałków, którzy postanawiają pokazać najeźdźcom, że nie należy zadzierać z ludźmi. Rozpoczyna się odzew.

Gdy po nieprzesadnej, długiej męczarni nareszcie dobrnęłam do finału, pierwsze co mi przemknęło przez myśl to NARESZCIE KONIEC. Bowiem „Z Mroku”, nawet po głębszej analizie wydaje się wyłącznie ponurym żartem ze strony autora. Największym moim zastrzeżeniem jest po prostu schematyczność w fabule oraz postaciach zarówno antagonistach, jak i protagonistach. Pomijając naiwne zakończenie, które wydaje się kiepskich ukłonem w stronę paranormal story, to całość konstrukcji jest po prostu do bólu przewidywalna. Do tego mamy bardzo słabe tłumaczenie i pierwsze jakieś 150 stron nudnych, a przez to bardzo zniechęcających kiepskich dialogów oraz rozmyślań bohaterów. Później nie jest dużo lepiej, ale przynajmniej pojawia się akcja. Pomimo wszystko i tutaj widzę koszmarki w samym ukazywaniu strategii oraz szczątkowych opisach bitew. W książce przewijają się m.in. napuszeni patriotyzmem amerykanie w postaci Dave’a Dvoraka i Roberta Wilsona, uzbrojeni, niebezpieczni lotnicy oraz twardy sierżant Stephen Buchevsky. Natomiast cały przebieg historii przypomina kino klasy B i to z wyjątkowo niewielkim polotem.

Powieść skierowana jest tylko do oddanych wielbicieli Webera. Dla czytelników zmierzających do zapoznania się z jego twórczością szczerze odradzam, bowiem można sobie szybko wyrobić negatywne, błędne zdanie o pisarzu, który miał jak dotąd bodaj jedno potknięcie w postaci „Z mroku”. Można więc mieć nadzieję, że kolejnego nie będzie.

Katarzyna Barańska