Jest tajemniczo, pochmurno, zimno, śniegowo i małomiasteczkowo. Piechota zaprasza czytelnika do Lubania, chociaż tak naprawdę mogłoby by to być każde inne miasto w Polsce. Lubań pojawia się tutaj zapewne z sentymentu i znajomości miasta.

Pisarz sprowadza do Lubania trójkę ekscentrycznych osobników, nie do końca wiadomo skąd, ani tym bardziej dlaczego. Wiele spraw zdaje się być zawiłych, niekompletnych, podzielonych jak tytułowa mozaika. A wszystko rozpoczyna się, grą, metafizycznym zakładem, tylko, nie wiadomo o co?

Powieść mimo wszechobecnej śnieżnej bieli jest niezwykle barwna, powiedziałbym nawet, że zahacza o baśniowość i pilipiukowską słowiańską prostotę rodem z Jakuba Wędrowycza. Bo oto do małego, nieistotnego miasteczka przyjeżdżają: własną lokomotywą Raziel - Władca Tajemnic, Wojownik Cienia, jak również w szlacheckim stroju i na niedźwiedziu Purson – Łowca Dusz, Odkrywca Zachodu, oraz Balam, osobliwy wojownik Twórca Ognia, Niszczyciel Orientu. Ta trójka wspaniałych ma do wykonania pewne zadanie zlecone im przez Mistrza, który również przybywa do Lubania.

Całość nasuwa myśl o „Mistrzu i Małgorzacie” Bułhakowa, tyle, że tam Diabła wita piękna i wielka Moskwa, a u Piechoty mały, z pozoru nieistotny Lubań. Wielkiego bułhakowskiego balu u Piechoty jeszcze nie było, ale to przecież dopiero pierwszy tom.

W tej powieściowej układance pojawia się wiele postaci, ich istnienia splatają się z sobą, przenikają, wiążą w jedną całość. Nie brakuje tu humorystycznych akcentów i wybuchowych scen akcji. Piechota ma pomysł i ciekawe postacie wplątane w niesamowite historie.

Powieść dzieli się na dwie części po pierwszej pełnej fantazmatów i diabelskości przychodzi czas na zupełnie inną - alkoholową. Tutaj czas wyznaczają piwa i papierosy, a główny bohater, nieistotny z początku chłopak Ani z pierwszej części, pogrąża się coraz bardziej w odmętach własnej wyobraźni. Alkoholowa impreza w blokowym mieszkanku przeobraża się w oniryczną pętlę, która może prowadzić do szaleństwa…

Tego piwa zdaje się być za dużo, wylewa się bokami niszcząc misterną układankę z pierwszej części. Ale wielki finał dopiero przed czytelnikiem. Pierwszy tom jest początkiem, pojawieniem się postaci i zarysowaniem akcji. Piechota nie wiele nam mówi, trzyma w ryzach czytelnika, nie pozostaje mu więc nic więcej, jak poczekać na dalszy ciąg opowieści.

Grzegorz Śmiałek