„Nocne życie” opowiada o losach Joego Coughlina, syna kapitana policji, który już od dawna postanowił żyć po swojemu, na marginesie społeczeństwa. Jako człowiek mafii wchodzi po szczeblach kariery, nie bacząc na niebezpieczeństwo. Jednak na własnej skórze przekona się, że bardzo łatwo można z tej drabiny spaść.

Poza prawem, bohater idzie coraz dalej, wyciąga ręce po więcej, przez co niemal topi się w bagnie nienawiści i okrucieństwa. Ale nawet gdzieś tam pali się światełko. Choć zdecydowanie zbyt późno udaje mu się je dostrzec.

Lehane przedstawia swój obraz Amerykańskiego społeczeństwa w latach dwudziestych. Tak naprawdę wszystko w tej powieści jest przewrotne. Autor poniekąd burzy mit gangstera, który potrafiłby zabić członka swojej rodziny, gdyby tylko ten zadziałał na szkodę mafijnego zbiorowiska. W „Nocnym życiu” nic tutaj nie jest proste, jakby się mogło wydawać. Czasem zwyczajne ludzkie odruchy, jak wybaczenie czy współczucie, są lepszym rozwiązaniem niż pociągnięcie za spust.

Z jednej strony mamy nowatorską konstrukcję powieści. Z drugiej zaś ukłon w stronę klasyków powieści gangsterskich i starych kryminałów. Przewija się femme fatale, goryle od mokrej roboty, przemytnicy rumu oraz członkowie tajemniczych klanów. Wszyscy za wszelką cenę próbują spełnić swój amerykański sen.

„Nocne życie” nie serwuje wielkiego finału z fajerwerkami w tle i happy endem. Jest w pewnym sensie melancholijnym rozważaniem na temat dobra i zła. Nie ma tu górnolotnych opisów przedstawiających potępienie zbrodni, choć tak jak w przypadku wielu gangsterskich powieści, pojawia się dotkliwa kara.

Katarzyna Barańska