Wydawać się może, że to dosyć banalna opowieść. Ona jest sławna i szuka chwilowego schronienia, aby pozbierać się po zawodowej i miłosnej porażce. Znajduje piękne miejsce – Rosemont, którym zarządza urocza staruszka, mająca w sobie więcej życia niż niejeden nastolatek. I tam poznaje jego – wycofanego, zamkniętego w sobie mężczyznę, który żyje w trybie wyparcia i cały czas ucieka przed przeszłością. I powiem wam jedno, tutaj nic banalnego nie znajdziecie.

Autorka mogłaby to rozegrać dosyć prosto, ale postawiła sobie wysoką poprzeczkę. Udało jej się świetnie zbudować napięcie pomiędzy postaciami, dlatego wszystkie fanki romansu slow burn będą zadowolone. Co więcej, relacja bohaterów jest mocno skomplikowana i zarazem dojrzała. Oboje wiedzą, że wiele przeszli, i nie chcą wzajemnie siebie zranić. Podobała mi się ta ostrożność, a nawet delikatność, z jaką podchodzili do swoich uczuć. Autorka wiedziała, na jakie emocje nacisnąć, aby sprawić, że pewne drobnostki będą wywoływały u mnie wzruszenie, tak że wielokrotnie miałam ochotę rozkleić się razem z bohaterami.

Pierwsze, co przyszło mi do głowy po skończeniu „Czegoś na osłodę”, to tęsknota bohaterów do tego, aby ktoś się nimi zaopiekował. Emma i Lucian to indywidualności. Do tej pory żyli na pełnych obrotach, skupieni na swojej pracy i celach, jakie sobie postawili. Wiele od siebie wymagają i jestem w stanie zrozumieć, jakie jest to… wyczerpujące. Wszyscy tęsknimy do tego, aby ktoś się nami zaopiekował. Abyśmy mogli odpuścić. Podoba mi się, że pisarka bardzo dojrzale nakreśliła swoich bohaterów, sprawiając, że można się z nimi identyfikować.

Mamy malownicze, piękne tło. Mamy mądrych bohaterów i postaci poboczne, które świetnie ubarwiają tę historię. Książka napisana jest z punktu widzenia Emmy i Luciana – czyli pojawia się zmienna perspektywa, co ostatnio bardzo polubiłam w powieściach. Pozwala nam to poznać męski punkt widzenia, często pomijany w literaturze kobiecej. Wgląd w myśli Luciana otworzył przed nami obraz mężczyzny, który okazuje się bardzo kruchy, mimo całej fasady bycia „facetem”.

Możecie śmiało wziąć „Coś na osłodę”, zawinąć się w ciepły koc i popijając ciepłą herbatę, przenieść się do świata Emmy i Luciana. To bardzo przyjemna książka, świetnie napisana i do tego skłaniająca do wielu refleksji. Czy osłodzi nam ponurą jesień? Z pewnością tak!

Gabriela Hałgas