„Pastwiska niebieskie” to położona w kalifornijskiej dolinie osada, która jest jak skrawek nieba na ziemi. Szukają tu schronienia ludzie zmęczeni walką z przeznaczeniem. Steinbeck stara się uchwycić ich najważniejsze cechy – te dobre i te złe. Jest tu chłopiec uczony niedorzeczności, mężczyzna z wyimaginowaną fortuną, rodzice martwiący się urodą córki i kobieta ze skłonnością do tragedii. Ich życie w tym uroczym zakątku toczy się pod znakiem mniejszych lub większych klątw, odsłanianych przed czytelnikiem w kolejnych opowiadaniach.

„Złota czara” to debiut pisarski autora. Ta powieść historyczna prezentuje losy Henryka Morgana, walijskiego bukaniera, od młodości ogarniętego pragnieniem wyruszenia w świat i zdobycia sławy. Szybko przekonuje się, że spełnione marzenia bledną, a w ich miejsce pojawiają się nowe, ambitniejsze. Stopniowo tworzy własny mit, zapisując się na kartach kolonialnej historii.

„Nieznanemu bogu” opowiada o osadnikach szukających swojego miejsca na żyznych ziemiach Kalifornii. Nuestra Señora to tak zielona dolina, że trudno uwierzyć, jak wielkie szkody może w niej wyrządzić susza. Główny bohater stopniowo zatraca się w swojej miłości do ziemi, w fanatyzmie i zabobonach, które mają zapewnić mu ochronę.

John Steinbeck już od swoich pierwszych utworów ujmuje przenikliwością w odsłanianiu zarówno ludzkich zalet, jak i ułomności. Pokazuje ludzi pogubionych we własnych ambicjach i przekonaniach, przytłoczonych przez los, a równocześnie zdolnych do wielkich gestów i czynów. Zwraca uwagę na to, jak szkodliwe są ich obsesje i skłonność do przesady. Odsłania przed nami proste sceny z życia, a także przełomowe momenty, piękno przyrody i okrucieństwo przeznaczenia. Wydaje się nie oceniać swoich bohaterów, podchodząc do ludzkich ułomności ze zrozumieniem i akceptacją. Momentami do utworów wkradają się nadprzyrodzone elementy, jak wierzenia czy klątwy, niespodziewanie okraszając rzeczywistość elementami „magicznymi”.

Oczywiście nie są to utwory zupełnie bez zarzutu. W „Złotej czarze” bohaterowie porozumiewają się raczej za pomocą sztywnych monologów niż dialogów, a „Pastwiska niebieskie” pokazują dość niepokojące spojrzenie na niepełnosprawność i choroby psychiczne. Nie zmienia to jednak faktu, że nawet w tych wczesnych utworach Steinbecka możemy się cieszyć przebłyskami jego geniuszu, nieszablonowymi bohaterami oraz bogactwem języka i stylu.

Agnieszka Kruk