Główny wątek jest ciekawy: dziewczyny z bogatych domów mordowane w brutalny sposób. Przy każdej z nich morderca zostawia pewną wiadomość, a policja głowi się, co w ten sposób chciał przekazać. Wygląda na to, że przestępca „bawi się w kogoś, kto piętnuje złe postępowanie (…)”, oczywiście złe „wyłącznie dla niego” [s. 77], a pozbawienie kogoś życia ma w tych przypadkach, jak się zdaje, wymiar egzekucji. Śledztwo prowadzą komisarze Robert Foks i Paweł Radecki. Nie jest ono łatwe, a jak mówi ten pierwszy policjant (i główny bohater powieści): „Im trudniejsza sprawa, tym większe szanse jej spartolenia, a co za tym idzie, ukaranie winnego” [s. 37] (co już się temu oficerowi zdarzyło w przeszłości). Mamy tutaj plątaninę podejrzanych lokali, handlarzy narkotyków, prostytucji, rozwiązłych nastolatek i różnych tajemniczych osób. W dodatku Robert dowiaduje się, że zaginęła córka jego dawnego przyjaciela i byłego współpracownika, a wkrótce na miejscu kolejnej zbrodni znalezione zostają… ślady Foksa, co skutkuje odsunięciem go od oficjalnego śledztwa. Policjant jednak nie ma zamiaru przyglądać się bezczynnie, jak ktoś próbuje wrobić go w morderstwo, i nadal pracuje nad sprawą.

A co możemy powiedzieć o nim samym? Funkcjonariusz policji z problemami małżeńskimi i alkoholowymi. Brzmi znajomo, prawda? No cóż, nie jest to zbyt oryginalny motyw. Do tego jeszcze rzeczony policjant jest wrabiany w przestępstwo. Oj, też już wiele razy czytaliśmy o tym i oglądaliśmy to na ekranie. Mimo wszystko taki zabieg fabularny spełnił w powieści swoje zadanie: przymykamy oko na różne wyskoki Foksa (jako że komisarz działa nieoficjalnie, nie przywiązuje wagi do trzymania się regulaminu) i życzymy mu, aby wszystko się wyjaśniło.

Jest także w powieści dość zagadkowa postać – Nadia, młodziutka Ukrainka rosyjskiego pochodzenia, córka właściciela hotelu Trygław, w którym zatrzymał się Foks. Dziewczyna ma trudności w zasymilowaniu się z Polakami, ale nie przeszkodziło jej to w zdobyciu wiedzy bardzo przydatnej śledczemu. Czy można jej jednak zaufać?

Mimo pewnych schematów, o których wspomniałam, fabuła „Pomsty” wcale nie jest taka banalna. Tutaj nie ma prostej drogi na skróty – przeciwnie, kolejne wydarzenia to wijąca się serpentyna, która nierzadko może zaskoczyć, bo nie możemy być pewni, co ujrzymy za kolejnym zakrętem. Czy warto się wybrać w tę podróż? Na pewno trzeba dokładnie przyglądać się wszystkim znakom, bo łatwo się pogubić. A to, co z początku wydaje się wyświechtanym szablonem, może się okazać tylko pretekstem do utkania bardzo zgrabnej intrygi. Jeśli książka przypadnie wam do gustu, to mam dobrą wiadomość. Komisarz Foks powróci w kolejnym tomie!