Na Olimpie zaszły srogie zmiany. Po latach nieobecności ujawnił się Hades, a na tronie zasiada już kolejny Zeus – syn swojego tragicznie zmarłego poprzednika. Rola Hery wśród Trzynaściorga wciąż jest nieobsadzona, dlatego druga córka Demetry, Psyche, przechodzi to samo piekło, co pierwsza – matka rozpaczliwie chce ją wydać za mąż, a ona rozpaczliwie pragnie tego uniknąć.

Choć Psyche nie podejmuje tak ryzykownych kroków, jak jej siostra Persefona, to daje się niefortunnie sfotografować, przez co zostaje niejako wmanewrowana w sytuację bez wyjścia. A raczej z jednym, jedynym wyjściem, które nie jest na rękę żadnej ze stron – fikcyjny ślub z synem Afrodyty, Erosem, słynącym z roli playboya i ręki „sprawiedliwości” swojej matki. Czy odegrają swoje role na tyle dobrze, by zwieść swoich wrogów? Czy ta historia ma szansę na szczęśliwe zakończenie?

Przyznaję się od razu – nie znałam wcześniej tego mitu, przewinął mi się jedynie jako wątek poboczny w „Lore Olympus”. Szybko naprawiłam swój błąd i muszę przyznać, że jako retelling „Electric Idol” całkiem nieźle pokrywa się ze swoim pierwowzorem. Luki w historii, które tak doskwierały mi w pierwszym tomie tej serii, zostały zgrabnie załatane, choć momentami, szczególnie na początku, trochę nazbyt często realia tego świata były tu podkreślane.

W porównaniu do pierwszego tomu to historia bardzo współczesna – podkreślająca rolę mediów i kreowanego za ich pomocą wizerunku, który nie zawsze pokrywa się z rzeczywistością. To opowieść o tym, co chcemy pokazywać publicznie, a które części siebie chowamy głęboko skryte. O tym, co ludzie powiedzą i jakie to może mieć konsekwencje. O dorastaniu z autorytarną matką i o tym, jak to rzutuje na nasze dorosłe postępowanie. A także o tym, że niektóre potwory są nam bliższe, niż chcielibyśmy to przyznać, bo sami również skrywamy w sobie mrok.

Mówi się, że „każda potwora znajdzie swego amatora”, jednak w przypadku tej historii nie chodzi tu o świetnie wykreowaną, rezolutną bohaterkę plus size, a o zimnokrwistego zabójcę, ku zdziwieniu wszystkich spragnionego uczucia i czułości. Mamy tu więc dosłownie do czynienia z Piękną i Bestią, choć również nasz potwór ma całkiem przyjemne oblicze i zaskakująco skomplikowane wnętrze, które z rozdziału na rozdział z czystą przyjemnością stopniowo można odkrywać.

Ku mojemu zdziwieniu ten tom okazał się całkiem słodką częścią serii. Nie tego można się było spodziewać po pierwszym tomie, który na jego tle wypada dość mrocznie. Ale ta urocza historia doskonale równoważy brutalność wykreowanego przez autorkę świata Trzynaściorga, którzy niczym mityczni bogowie rządzą i dzielą, zastraszają i uwodzą, niszczą i chronią. Równie przerażający i nieobliczalni w tym współczesnym wydaniu, jak i w swym pierwowzorze. To pozycja obowiązkowa dla wszystkich fanów mitologii greckiej, złaknionych nowych wrażeń, interpretacji i szczypty pikanterii. Ten miks naprawdę dobrze sprawdza się w tej serii. Z utęsknieniem będę wyglądać finałowego tomu.

Katarzyna de Castellatti-Gotin