W Yong’anie bestie żyją wśród ludzi. Są gatunki, których nie bylibyście w stanie odróżnić od normalnego człowieka. Od razu zauważa to pewna pisarka, która postanawia zacząć pisać opowiadania właśnie o bestiach w roli głównej. I od razu dostrzega, że czasami bestie są zdecydowanie bardziej ludzkie niż żyjący pośród nich ludzie. Z każdym kolejnym woluminem, każdorazowo wzbudzającym ogromną sensację w mieście, znajduje się też coraz bliżej rozwiązania zagadki o własnym pochodzeniu.

Yan Ge miesza gatunki literackie od dobrego urban fantasy po twórcze metafory, które mają udowodnić czytelnikowi, że prawdziwymi bestiami chodzącymi po ziemi mogą być również ludzie, a same stworzone przez nie stwory w pewien sposób odzwierciedlają konkretne cechy ludzkości. Teoretycznie nie ma w tej książce nic, czego dojrzały i oczytany czytelnik by już nie wiedział lub nie przeczytał – a jednak wsiąka się w ten świat niemal całkowicie. Zupełnie jakby autorka sama była mitycznym stworzeniem, którego umiejętnością jest snucie historii i prowadzenie czytelnika na manowce.

Nie będę ukrywać, „Nikt nie odpisuje” podobało mi się zdecydowanie bardziej. Bo choć zdecydowanie trudniej było mi wejść w tę lekturę, to im dalej, tym lepiej się to czytało. Tu miałam zdecydowanie odwrotnie. I nie zrozumcie mnie źle, „Kroniki dziwnych bestii” to świetna książka, momentami wręcz fenomenalna – zwłaszcza jeśli sięgnie po nią miłośnik fantasy – jednak miałam takie momenty, gdy poszczególne woluminy zaczynały mnie z lekka nużyć.

„Kroniki dziwnych bestii” pewnie nie znajdą się w mojej topce, jestem jednak sobie w stanie wyobrazić, że podbiją serca wielu innych czytelników. Może gdybym najpierw przeczytała tę powieść, to ostateczny rozrachunek byłby inny. Jednak mimo tego mogę z czystym sumieniem umieścić powieść Yan Ge w gronie najlepszych powieści azjatyckich, które udało mi się przeczytać w życiu. Jeśli lubicie, gdy autor miesza rzeczywistość z fantazjami, a także różne gatunki literackie, i przy tym nie rzuca prawdą prosto między oczy, a cicho szepcze wam do ucha to, co ukryte między wierszami, to koniecznie musicie sięgnąć po tę książkę.

Kinga Kolenda