Agatha Christie to autorka, która nie daje odpocząć swoim bohaterom. Nie dla nich plaże w Kornwalii, drinki z parasolką czy chwila relaksu. Choć zdaje się, że Poirotowi to akurat nie przeszkadza. Ponownie razem ze swoim kompanem Hastingsem, którego czytelnicy mieli już okazję poznać w poprzednich tomach z tym niskim detektywem, podejmie się kolejnej sprawy. Tym razem ze zbrodniarzem, którego inwencja twórcza zdecydowanie przerasta, to, co wcześniej widział ten duet.

Intryga goni intrygę, morderca podejmuje coraz bardziej desperackie próby, a Herkules Poirot zaczyna się bać, że oto nadszedł moment, gdy on sam poniesie porażkę. A wiadomo, że jeśli Królowa Kryminału wymyśla zagadkę kryminalną, to choćbyśmy robili notatki i nie wiadomo jak się wygimnastykowali, to nigdy nie domyślimy się, co dokładnie siedziało w głowie Christie aż do momentu, gdy ona sama wyłoży nam wszystko na tacy. I nawet jeśli uważacie się za najlepszych kryminalnych wyjadaczy, to ona i tak was zaskoczy. Z tym faktem raczej trzeba się po prostu pogodzić.

Narastająca dezorientacja, szybka akcja i palące słońce – po prostu idealna letnia lektura z lekką dozą poczucia humoru. I nawet jeśli „Samotny dom” nie znajdzie się w rankingu moich najlepszych książek tego roku, a nawet w najlepszej trójce powieści Agathy Christie, to doskonale bawiłam się przy tej pozycji. Bo nieważne jak wiele razy autorka wyprowadzi mnie w pole i udowodni, że i tak choćbym nie wiem, jak się starała, to nie odgadnę, kto popełnił zbrodnię, to ja i tak sięgnę po kolejne jej pozycje. Konia z rzędem dla tej osoby, która będzie w stanie zgadnąć. Tylko bez podglądania!

Kinga Kolenda