Trylogia #4MK to teoretycznie seria, która nie proponuje nic nowego w samym gatunku. Ot kolejny seryjny morderca, którego działania paraliżują Chicago. Sam Porter to kolejny z całej galerii detektywów. Te jednostki osobno niczym się nie wyróżniają. Jednak pomiędzy nimi tworzy się niesamowita chemia, która udziela sie czytelnikowi, utrzymując jego uwagę od pierwszej do ostatniej strony. Razem tworzą duet, o którym chce się czytać. A ich umysłowe pojedynki nie pozwolą wam odłożyć książki aż do epilogu.

Fabuła ostatniej części trylogii zaczyna się kilka godzin po zakończeniu „Piątej ofiary”. Dla tych, którzy podobnie jak ja mieli wrażenie „coś ważnego stało się w poprzednim tomie, ale nie pamiętam co dokładnie”, uspokajam. Autor dość płynnie wprowadzi nas ponownie w tę historię. I już na pierwszych stronach wywraca wszystko do góry nogami. Bo wszystko, co przyswoiliśmy w poprzednich tomach, to co ułożyło nasz światopogląd, zostaje zniszczone. I oto czytelnik staje przed najważniejszym pytaniem, kto tu tak naprawdę jest zwierzyną, a kto myśliwym?

Jak już wspominałam, ta seria wyróżnia się między innymi niezwykłą chemią między dwoma głównymi bohaterami. Widać to zwłaszcza w tym tomie, gdy obaj schodzą na dalszy plan. Główną scenę przejmują postacie, które wcześniej pojawiały się gdzieś w tle. I szkoda, bo żadna nich nie była na tyle charyzmatyczna, by przykuć mnie do książki tak bardzo, jak to było w „Czwartej małpie”. Oczywiście wciąż na przestrzeni fabuły przewijają się pamiętniki Bishopa, jednak tej iskry trochę zabrakło. Zwłaszcza w samym środku tej książki. W finale Barker stawia na mieszanie czytelnikowi w głowie, na długą szachową potyczkę niż na fajerwerki, pościgi i wybuchy.

Czy dałam się zaskoczyć? Tak. Czy momentami ta powieść mi się dłużyła? Tak. Czy do niej wrócę? Z pewnością. Na pewno zdecyduję się na powrót do pierwszego tomu, gdzie ta chemia między dwoma postaciami jest najmocniej wyczuwalna. Czy powtórzę całą trylogię? Pewnie kiedyś tak.  Bo choć miałam uczucie, że „Szóste dziecko” mnie męczyło, to faktycznie było to dość widowiskowe zakończenie naprawdę dobrej trylogii. Bo po ostatnim zdaniu, odłożyłam książkę na półkę i stwierdziłam, że nie byłabym w stanie wymyślić lepszego zakończenia dla przygód Portera i Bishopa.

Kinga Kolenda