„Someone New” można chyba określić mianem lektury z opóźnioną gratyfikacją. Początkowo mamy do czynienia z dość sztampowym New Adult, które bez wysiłku wpisuje się w ulubione motywy gatunku, ale w miarę czytania widzimy, jak schematy rozmywają się i w końcu ustępują miejsca rozwiązaniom, których jeszcze w tym gatunku nie widzieliśmy – aż do całkiem satysfakcjonującego finału. Poziom powieści można podzielić właśnie na takie trzy etapy. Na pierwszym rozwój akcji można uznać w najsłabszych momentach za zbyt powolny, pozbawiony dynamiki, kiedy to bohaterowie spędzają czas na rozmowach i chwilach, które polegają na przedstawieniu zwykłego, do bólu przyziemnego życia. Na tej płaszczyźnie autorka przedstawia życie zwyczajnych dwudziestoparolatków, próbując szczegółowo uchwycić tło perypetii Micah. Po części wynika to z próby wprowadzenia w pierwszym tomie postaci drugoplanowych, które w drugiej i trzeciej części staną się bohaterami pierwszoplanowymi. Nakreślając ich losy oraz powiązania z Micah i Julianem, autorka wdaje się w zbyt drobiazgowe opisy oraz sceny, które z powodzeniem można by przenieść do odpowiednio poświęconych im tytułów. Chciałabym, żeby autorka więcej napisała o relacji Micah i Juliana już po ujawnieniu wspomnianej w okładkowym opisie tajemnicy, bo jest to o wiele bardziej interesujące niż spora część tego, co doprowadziło do jej ujawnienia, a blisko finału, w przeciwieństwie do wcześniejszej drobiazgowości, autorka zaczęła mocniej posługiwać się ogólnikami w ich historii. Na drugim etapie, w dobrych momentach, Someone New jest po prostu przyjemną, interesującą obyczajówką o młodych dorosłych i ich zmaganiach, która sięga też do romansu i erotyka. Choć wprowadzenie bohaterów drugoplanowych jest zbyt obszerne, to z drugiej strony przebywanie w obecności tych postaci nie jest szczególną męką; każdy z nich posiada charakterystyczne cechy i zachęca do śledzenia ich historii w kolejnych tomach, choć efekt byłby taki sam, gdyby autorka nieco ograniczyła ich rolę.

Najważniejszy element powieści, czyli relacja Juliana i Micah przechodzi z poziomu dobrej do bardzo dobrej. Nie brakuje w niej uroku, iskrzenia, odrobiny dramatu; mamy do czynienia z relacją typu slow burn, czyli powoli rozwijającym się związkiem, ale jednocześnie autorka oferuje chwile z pikantniejszymi podtekstami, dzięki czemu rodzące się zaufanie i uczucie jednocześnie podkreślone jest silną chemią między Micah i Julianem. Ta para ma aspirację do bycia jedną z lepszych par w New Adult, jakie ostatnio wykreowano. W trakcie lektury ich historia wzbudza coraz więcej emocji aż do punktu, w którym naprawdę trudno być obojętnym na to, co przeżywają oni oraz ich najbliżsi. W ogóle mamy do czynienia z książką, która udowadnia, jak pojemną kategorią może być New Adult, jak wiele można jeszcze opisać w jej obrębie. Jednym z najlepszych elementów powieści jest przedstawienie wątku rodzinnego; relacja Micah, jej brata i rodziców nakreśla obraz rodziny w kryzysie, którego na pierwszy rzut oka chyba nawet miłość nie będzie w stanie załatać. Obserwowanie zmagań Micah z trudną sytuacją było naprawdę interesujące, bo mimo pewnych uproszczeń i wyolbrzymień, wiele refleksji i sytuacji ma mocny, realistyczny posmak, dotykając rzeczywistych problemów. Chwali się, że autorka zdecydowała się wpleść do historii portret rodziny oraz jej ważną rolę, bo nie jest to element, do którego często przykłada się uwagę.

Niegdyś natknęłam się na interesującą dyskusję czytelników, którzy rozmawiali o tym, czy są takie tajemnice (sytuacje i zjawiska), które nie powinny być wykorzystywane w filmach i powieściach jako dramatyczny zwrot akcji, który w założeniu ma ukazać dany sekret wyłącznie jako coś szokującego i kontrowersyjnego, bez chęci zgłębienia tematu. Pojawiały się opinie, że budzenie niezdrowych emocji przez sensacjonalizowanie może wyrządzić dużo szkody, finalnie alienując osoby, które są w jakiś sposób powiązane z takim albo innym zagadnieniem. Nie piszę o tym bez powodu — Kneidl na kartach swojej powieści również przedstawia różne problemy i sekrety. Myślę, że robi to dość sprawnie, bez epatowania tymi wspomnianymi niezdrowymi emocjami; może tylko w niektórych momentach zdarza się jej balansować na krawędzi, jednak finalnie wychodzi z tego obronną ręką, bo za ukazaniem danego zagadnienia kryje się głębsza myśl, nie jest to dla niej element obliczony na sztuczne wywoływanie szoku.

Kneidl nie wystrzega się elementu, który w zależności od osobistych preferencji można oceniać jako zaletę albo wadę, mianowicie: powieść jest mocno zamerykanizowana, tak samo, jak wiele tytułów koleżanek po piórze. Szkoda, że nie dane jest nam poznać historie osadzone w niemieckiej rzeczywistości, z zachowaniem tamtejszego realizmu, tylko autorki kopiują amerykańskie realia jako dekoracje. Możliwe, że kryje się w tym chęć podbicia amerykańskiego rynku oraz fakt, że te wspomniane amerykańskie realia tak mocno wgryzły się w popkulturę, że są już one postrzegane jako uniwersalne, zrozumiałe dla każdego?

„Someone New” można polecić każdemu: i wielbicielom/kom gatunku, i osobom, które w pewnym momencie poczuły, że formuła New Adult zaczęła się wyczerpywać, i czytelnikom oraz czytelniczkom, które do tej pory nie sięgały po takie książki. Mimo niedociągnięć mogę przyznać, że jest w tej książce wszystko, co powinien mieć dobry romans New Adult – i jeszcze więcej. Laura Kniedl jest moim odkryciem w tej kategorii.

Natalia Karolak