Anna Włodarkiewicz w całej serii książek o Toli przemyca takie wartości jak rodzina, wspólny czas i bliskość. Nie inaczej jest też w „Toli na biwaku”, z tą różnicą, że tutaj dodatkowo ukazuje się nam kojący wpływ przebywania na łonie natury, gdzieś daleko za miastem. Wyprawa taka wydawałoby się może nudna i tendencyjna, dla współczesnego, tak mocno skomputeryzowanego dziecka, staje się wyprawą niemal egzotyczną. To nam, ludziom z innej ery, z czasów, kiedy nie było telefonów komórkowych, a po szkole ganiało się na dwór, może się zdawać, że w biwaku nie ma niczego szczególnie atrakcyjnego. Ale kiedy czytamy tę książkę, zaczynamy tęsknić za tym, co było i czego chyba nigdy już nie będzie. Pragniemy powrotu do natury.

Tola wyjeżdża z miasta, rozbija z rodziną namiot, śpi w nim nocą na karimacie, za dnia spływa kajakiem po rzece, wędruje po dzikiej plaży, obserwuje wesołe rybki w jeziorze, gotuje brązową zupę z błota, tańczy beztrosko w deszczu i nawet przez chwilę się nie nudzi, choć nigdzie nie musi się spieszyć i w ogóle właściwie nic nie musi. Robi jednak tak naprawdę niemało. Czyta się o tym z niezwykłą przyjemnością. Czytałam na głos moim córkom i wysłuchały w niecodziennej ciszy. Zostały tą historią zaczarowane, o nic nie musiały pytać, wszystko bowiem było tu proste i zrozumiałe, niczego nie musiały mieć wyjaśnionego, a przy tym wcale nie czuły się znudzone.

Żałuję, że musiałam trafić na „Tolę na biwaku”, teraz kiedy za oknem jesień strąca ostatnie liście, a z szafy wyjmuje się już zimowe kurtki i czapki, bo gdyby to był maj, już planowałabym, jak zabrać moją rodzinę na taki biwak. A jeśli to nie jest wystarczający argument za to dodam, że i moja najstarsza córka, która na co dzień okropnie boi się pająków, pszczół i wszelkich innych robaczków, chyba jedynie z wyjątkiem motyli i biedronek, zapytała, czy i my, tak jak Tola, byśmy w przyszłym roku nie mogli wyskoczyć na kilka dni pod namiot. Czy to nie jest piękna rekomendacja dla „Toli na biwaku”?

„– Mam najlepszy na świecie pomysł. A może zostaniemy tu na zawsze? – mówi Tola.
– A co z naszą pracą i twoim przedszkolem? – pyta tata.
Tola wzrusza ramionami.
– Jakoś by sobie bez nas poradzili – stwierdza”.

Niech te słowa staną się naszym mottem, bo przecież naprawdę świat się nie zawali, jeśli nas nie będzie w pracy, przedszkolu, szkole albo choćby online. Dajmy sobie prawo zatrzymać się i pozwólmy, by reszta pędziła dalej bez nas. Choć przez chwilę.

Izabela Straszewska