Wydaje Ci się, że Twoje problemy są tak wielkie i straszne, że na pewno sobie z nimi nie poradzisz? A co ma powiedzieć młody mężczyzna, który nie ma rąk ani nóg? „Wiem, że inni mają gorzej” – mówi Nick. I nie, absolutnie się nie załamuje, nie opuszcza go pewność, że sobie poradzi a jutro będzie lepsze niż dzisiaj. Nie traci też nadziei – przyznaje, że na dnie szafy trzyma parę butów, na wszelki wypadek.

Nick Vujicic to trzydziestolatek serbskiego pochodzenia, urodzony w Australii, ale obecnie mieszkający w Stanach Zjednoczonych. Cierpi na fokomelię – wrodzony brak kończyn. Pomimo choroby i młodego wieku jest uznanym mówcą. Od lat podróżuje po całym świecie i przemawia do tysięcy ludzi wszelkich ras, narodowości i o różnym statusie społecznym. Wszędzie budzi emocje i swoimi porywającymi przemowami skłania słuchaczy do zmiany ich życia.

Dlaczego wydał książkę? „Nie mogę położyć ręki na Twoim ramieniu, żeby dodać Ci otuchy, ale mogę mówić szczerze, prosto z serca” – pisze Nick. I opowiada całkowicie szczerze o wszystkim. Przede wszystkim o swoim życiu, począwszy od narodzin, które dla rodziców były szokiem, przez trudne dorastanie i oswajanie się z własnym ciałem i jego możliwościami, po obecną stabilizację. Pisze o braku akceptacji, odrzuceniu, kpinach rówieśników, pełnych współczucia albo obrzydzenia spojrzeniach przechodniów, poczuciu bezsensu i myślach samobójczych. Ale to nie one są sednem tej książki. Stanowią tylko tło, które pozwala przekazać to, co najważniejsze – wspaniałą lekcję życia bez ograniczeń.

Wydaje się Wam, że określenie „życie bez ograniczeń” w ustach młodego mężczyzny z tak dużym stopniem niepełnosprawności brzmi dziwnie? Nic bardziej mylnego! Nick, chociaż ma dopiero trzydzieści lat, zwiedził dziesiątki krajów i przemawiał do setek tysięcy ludzi, a ponadto… jeździł na deskorolce, pływał na desce surfingowej, nurkował na rafie koralowej, grał na perkusji, wystąpił w filmie ze scenami kaskaderskimi i dyrygował orkiestrą. A to naprawdę nie wszystko! W rozbrajający sposób opowiada o swoich przygodach, o pokonywaniu strachu i ograniczeń. Nie boi się żartować z samego siebie, często używa zwrotów bezpośrednio nawiązujących do jego niepełnosprawności – mówi „wziąłem nogi za pas” albo „dałbym sobie za to rękę uciąć”. Opisując naukę pływania na desce z surferką, która straciła rękę w wyniku ataku rekina, stwierdza „choć jest nas dwoje, mamy do dyspozycji tylko trzy kończyny – i wszystkie należą do Bethany!”. Trudno o lepszy dowód akceptacji siebie i umiejętności śmiania się z własnych słabości.

Długo można się zachwycać opowieściami Nicka. Przesłanie tej książki jest tak pozytywne i proste jednocześnie, że nie potrafię sobie wyobrazić bardziej optymistycznej lektury. I chociaż wiele ze spraw, o których pisze autor, jest mi znanych, niektóre można nawet uznać za komunały („musisz nauczyć się śmiać z samego siebie” albo „dopóki nie pokochasz siebie, inni ciebie nie pokochają”), w ustach Nicka brzmią wyjątkowo. Naprawdę trudno sobie wyobrazić gorszą sytuację niż ta, w której się znalazł, a mimo wszystko nauczył się żyć pełnią życia i doskonale sprawdza się ucząc tego innych. Dlatego bez zastanowienia polecę „Bez rąk, bez nóg, bez ograniczeń!” każdemu, niezależnie od okoliczności. Bo, jeśli Nickowi udało się odnaleźć szczęście, to dlaczego nie ma się udać także nam? Tak książka z pewnością pomaga w poszukiwaniach.

Katarzyna Marondel