Czas na najnowszy – „Ranę”.

Klementyna Jastrzębska po latach przerwy wróciła do pracy w szkole. To naturalne, że trochę się denerwowała, bo odwykła od stania przy tablicy, a w międzyczasie w edukacji dokonały się zmiany. Nie dziwi też, że miejsce, w którym przyszło jej pracować – ekskluzywna prywatna warszawska szkoła – stres raczej wzmagało. Te dyrektorskie oczekiwania! Zresztą młodzież też stanowiła zagadkę. Niepokoje, które przeżywała, były więc zrozumiałe. Tym bardziej że na pracy jej zależało. Odkąd została zupełnie sama, nie było jej lekko. Wcześniej zresztą również nie.

Ale dlaczego martwiła się o swoje CV? Dlaczego musiała je fałszować? Jaką tajemnicę ukrywała? Zanim autor pozwoli nam się tego o swojej bohaterce dowiedzieć, uśmierci Marysię, 15-letnią zdolną uczennicę, a potem, dla równowagi, kogoś z grona nauczycielskiego. I tym samym zaangażuje Klementynę w rozwiązywanie kryminalnej zagadki.

Czy morderca grasuje w szkole? Można by nie postawić sobie takiego pytania, skoro kolejne rozdziały powieści wyznaczają przerwy i godziny lekcyjne, a mijana przez Klementynę w drodze do nowej pracy staruszka przestrzega przed złymi w niej ludźmi. Odpowiedź na nie będzie więc jak najbardziej oczywista, ale jednocześnie z gruntu fałszywa. I to niezależnie od tego, czy odpowiedzieliście sobie „tak”, czy „nie”.

Szkoła w powieści Wojciecha Chmielarza jest jedynie jedną z przestrzeni, w której rozgrywają się wydarzenia i rodzą się interakcje między bohaterami. To zaś, co stanowi clou wypadków, dzieje się w rodzinach. A jest ich kilka – ta ze wspomnień Klementyny i te, którym się można bezpośrednio przyglądać – dyrektorska rodzina Karoliny, bogata, ale rozbita rodzina Sławka i Gniewka, mocno doświadczona Marysi i straumatyzowana Eli. W każdej z nich – niejedna sącząca się boleśnie rana.

„Rana” jest powieścią na wskroś współczesną. Sygnalizuje szereg problemów społecznych – różnego rodzaju przemoc, nastoletnie ciąże, używki, nieuczciwe biznesy. A jako powieść kryminalna trochę psychologizuje i trzyma w napięciu do ostatniej strony. I choć można dyskutować z ostatecznym rozwiązaniem intrygi (realistyczne? idealistyczne?), to nie sposób odmówić jej sugestywności. Mrocznej.

Polecam.

Justyna Radomińska