Nicolette nie sądziła, że kiedykolwiek powróci do posiadłości de Vincentów. A już szczególnie, że stanie się to tak szybko. Jednak choroba matki zmusza ją do zmiany planów. Po czteroletnim pobycie na studiach stawia się więc w nawiedzonym dworze, by zastąpić rodzicielkę w pracy.

Ale bycie gospodynią nie będzie wcale tak proste, jakby się mogło wydawać. Zwłaszcza że będzie się to wiązało z usługiwaniem braciom de Vincent, którzy kiedyś byli dla Nikki, cóż… jak bracia właśnie. Sprawy nie ułatwia też fakt, że dziewczyna będzie narażona na częste spotkania z Gabe’em, z którym dzieli dość zawstydzający sekret. Między tą dwójką doszło bowiem do czegoś, do czego z pewnością dojść nie powinno.

Nikki będzie musiała przełknąć dumę i pogrzebać kilka bolesnych wspomnień, aby wypełnić to zadanie, a jej przewrotny charakterek nie będzie przy tym wcale pomocny. Do tego ktoś ewidentnie dybie na życie dziewczyny. Niestety nie zdziwicie się, kto to taki, ponieważ Jennifer L. Armentrout nie postarała się w tej części aż tak bardzo z wątkiem kryminalnym.

Autorka za to świetnie przedstawiła zawiłą relację między głównymi bohaterami. Ich przeszłość pełna była niespełnionych nadziei, rozczarowań i niedopowiedzeń, a wszystko zaczęło się od pewnego incydentu w basenie. Gabe uratował Nikki przed utonięciem, gdy miała 16 lat, od tej pory dziewczyna była ogarnięta na jego punkcie małą obsesją. To nastoletnie zauroczenie z roku na rok stawało się coraz mniej niewinne, a przez dużą różnicę wieku między bohaterami – również coraz bardziej problematyczne.

Ryzykowna relacja, niekoniecznie mile widziana i niosąca za sobą widmo nieprzyjemnych konsekwencji, przybrała jednak niezbyt fortunny obrót. Ostatnie spotkanie tych dwojga nie skończyło się za dobrze – cztery lata temu Nikki wybiegła z posiadłości w środku nocy ze łzami w oczach i od tej pory nie mieli kontaktu. Jednak tego, co dokładnie się wtedy wydarzyło, czytelnik dowiaduje się dopiero w połowie książki. Jest to wątek świadomie i boleśnie rozwlekany przez autorkę, choć niektóre fakty wydają się podane jak na tacy.

„Gabriel” to długo wyczekiwana druga część porywającego „Lucyfera”. Wyczekiwana tym bardziej, że dotyczy średniego z braci de Vincentów – Gabe’a, który już w pierwszym tomie wyraźnie zaznaczył swoją obecność w fabule. Jednak w „Lucyferze” nasz bohater dał się poznać zdecydowanie od tej lepszej strony – ze swoją kontaktową naturą i ogromnym poczuciem humoru idealnie równoważył niepokojący klimat panujący w starej posiadłości. Niestety, na skutek zamieszania, jakie zapanowało w jego życiu, nie został już po tamtym mężczyźnie prawie żaden ślad. To, jak diametralną przemianę przeszedł od pierwszego tomu, i sposób, w jaki traktuje Nikki, sprawiają, że w tej części naprawdę trudno go lubić.

Choć jego imię dość jednoznacznie kojarzy się z pewnym archaniołem, Gabe nie jest wcale taki święty. Ma na swoim sumieniu dużo więcej, niż ktokolwiek mógłby podejrzewać. To on z trójki braci zawsze uchodził za tego, który sprawia najmniej problemów, jednak nadany mu przez prasę przydomek „Demon” nie mógłby być trafniejszy, bowiem najniebezpieczniejsze demony to zawsze te na pierwszy rzut oka zupełnie niepozorne.

Przez całą książkę ogromnie brakowało mi spokojnego podejścia do życia, żartów i radosnej atmosfery, którą wprowadzał w poprzednim tomie, ale nie można mu się dziwić – jego siostra nie żyje, w dodatku miała wiele wspólnego ze śmiercią jego ukochanej matki, a mężczyzna, którego uważał za ojca, okazał się nim nie być. Wspominałam, że też nie żyje? Cóż… „Życie de Vincentów nie było usłane różami, ale to przekraczało granice wyobraźni” (s. 185).

Dużym zdziwieniem był dla mnie wybór głównej bohaterki. Spodziewałam się raczej historii o Emmie, której wątek pojawia się w pierwszej części, ale świeża krew w serii zdecydowanie była potrzebna. W pierwszym tomie główna bohaterka, niczym niezwiązana z rodziną, podsycała jeszcze bardziej niepokojący nastrój panujący w posiadłości, natomiast postać Nikki, która niemalże się tam wychowała i zna de Vincentów jak nikt inny – nie buduje grozy, a raczej podsyca ciekawość. Przynajmniej do czasu.

Choć „Gabriel” niesamowicie wciąga i sprawia, że początkowo wyobraźnia naprawdę szaleje (głównie dlatego, że dość długo nie wiadomo, co wydarzyło się między bohaterami), akcja całej powieści jest niestety trochę rozwlekła. Gdy tajemnica przeszłości zostaje już ujawniona, w książce długo nie dzieje się nic znaczącego. Ponadto cały motyw hate-love jest jakiś taki miałki – między bohaterami nie dochodzi do zbyt wielu interakcji, które niosłyby ze sobą coś głębszego. Spektakularnego przełomu w ich relacji też nie ma, choć akurat brak znaczącego „załamania akcji” dało się zauważyć już w „Lucyferze” i wynika ono raczej z konwencji niż niedopracowania przez autorkę.

Jednak chyba największym rozczarowaniem był dla mnie styl prowadzenia narracji. Brakowało mi tego tajemniczego klimatu z „Lucyfera”, tych kwiecistych opisów, fragmentów mrocznej układanki wyłaniających się po trochu z każdym rozdziałem. W „Gabrielu” Jennifer L. Armentrout postawiła raczej na uczucia targające bohaterami, choć mimo wszystko wyszło to dość płytko. Szkoda, bo postać Gabe’a zasługiwała na lepiej opowiedzianą historię.

Liczę, że ostatni tom trylogii będzie jednak o wiele lepiej dopracowany, bo po wszystkich ujawnionych smaczkach na temat najstarszego z braci – Devlina, zwanego również samym Diabłem, nie mogę się wręcz doczekać części o nim!

Katarzyna Kłosowska