Helen Russell w książce „Atlas szczęścia” prezentuje trzydzieści sposobów na szczęście. Każdy sposób pochodzi z innego kraju. Organizacja Narodów Zjednoczonych co roku publikuje ranking najszczęśliwszych krajów świata i niestety w tym roku Polska zajęła w nim dalekie 42. miejsce, podczas gdy takie kraje, jak Finlandia czy Norwegia, od dawna plasują się na szczycie tej listy. Kraje zimy i krótkiego dnia są zatem szczęśliwsze od Polski. Dlaczego się tak dzieje, to pytanie do psychologów, antropologów, a może i do nas samych. Jedno jest pewne, żeby być szczęśliwym, trzeba nad sobą pracować, bo niestety szczęście nie przychodzi samo.

Autorka wybrała te kraje, które mają sprawdzone modele zachowań poprawiających nastrój. W Anglii na przykład obowiązuje zasada, by nie marudzić. Zamiast narzekać na swoje krzywdy i ubolewać nad problemami, lepiej porozmawiać o pogodzie. Anglicy nie lubią ludzi melancholijnych, smutnych i zrzędliwych. Najlepszym tego przykładem jest Kłapouchy z „Kubusia Puchatka”, zepchnięty na margines wesołej opowieści o misiu o bardzo małym rozumku, albo znienawidzony przez Piotrusia pan McGregor z „Powiastek Beatrix Potter”. Czy to na pewno jest dobry sposób? Czasami przecież trzeba porozmawiać o swoich smutkach i trochę popłakać, tyle że Anglikom chodzi chyba o to, by nie robić tego zbyt często. Na co dzień trzeba szukać radości, która płynie z dobrych relacji, życzliwości, uśmiechu i drobnostek dnia codziennego.

Duńczycy czerpią radość z pracy, którą wybierają sobie zgodnie z głosem serca, natomiast Grecy poszukują w życiu pasji, która stanowiłaby odskocznię właśnie od pracy. Jedni najlepiej czują się w realizacji powierzonych zadań, kiedy mogą stać się pożyteczni, inni potrzebują robić coś tylko dla siebie. W czym tkwi sekret? Islandczycy natomiast robią coś, co spodobało mi się najbardziej – czytają książki. Badania naukowe dowodzą, że podczas czytania uruchamiają się podobne procesy, jak podczas autentycznego przeżywania, czyli jeśli czytamy o żeglowaniu, to trochę tak jakbyśmy naprawdę żeglowali. Czyż to nie piękna hipoteza?

Książka jest doskonałą propozycją dla wszystkich introwertyków i tych, którzy w natłoku spraw i obowiązków mają problemy z uśmiechem na co dzień. Autorka każdy z wybranych krajów przedstawia na kilku stronach, starając się ukazać mentalność żyjących w nim ludzi i charakterystyczne cechy ich codzienności. Na koniec każdego rozdziału zamieszcza podsumowanie w punktach, które stanowi właściwie gotową receptę na szczęście – wystarczy ją zrealizować.

Izabela Straszewska