Wyobraźnia ludzka jest niezwykle pojemna i bujna, ale większość jej tworów zdecydowanie oddzielamy od realnego życia grubą kreską. I chociaż sama do wyjątków nie należę, to jednak przekonana jestem co do jednego: są takie chwile, kiedy to wyobraźnia nie nadąża za realnym światem. Bo świat realny jest bardziej fantastyczny niż najbardziej fantastyczne wyobrażenie.

Mienimy się zdobywcami i panami świata. Nie dopuszczamy myśli, że są na tym świecie siły, których nie pojmujemy. Siły, których nie należy lekceważyć, i które rozumieją tylko nieliczni. A jeszcze bardziej nieliczni są w stanie stanąć z nimi oko w oko. Dla przeciętnych obserwatorów są one niewidzialne, trwając jedynie pod postacią legend i mrocznych opowieści. A w cywilizowanym życiu większości z nas nie ma miejsca na bajki i opowieści o duchach. Dlatego swobodnie przemierzają czas, niezauważane i niedoceniane, zbierając swoje żniwo. I mają za nic nasze „panowanie”.
„Cień kruczych skrzydeł” to przede wszystkim droga, ale nie od do, a w głąb oraz pomiędzy. Droga, która zaczyna się, kiedy Jenna i Robert tracą swojego jedynego syna i grunt usuwa im się spod stóp. Każde z nich radzi sobie z cierpieniem w inny sposób, ale to powoduje, że zamiast być dla siebie wsparciem, coraz bardziej mijają się w swojej rozpaczy. A to prowadzi do początku końca...

Nieplanowana ucieczka i chaotyczna podróż Jenny wiedzie ją jak po sznurku do źródła bólu, który od dwóch lat jest jej nieustającym towarzyszem. W surowym kraju swoich przodków przekonuje się, że czasem drogą do odzyskania czegoś, jest tego powtórna utrata. I że zyskiwać i tracić jest w gruncie rzeczy bardzo łatwo. Trudne są przede wszystkim wybory i ich konsekwencje.

To opowieść z jednej strony magiczna, chwilami zatrważająca, idealna na wieczory przy ognisku, kiedy legendy zaczynają przesączać się do owładniętego władzą i pieniądzem świata, kiedy wiatr niesie ich szepty, a z pomiędzy drzew błyskają źrenice czujnych oczu. Z drugiej strony to opowieść do bólu realna i przejmująca. Tylko tym razem to nie Alicja przechodzi na drugą stronę lustra. To druga strona lustra puka do naszych drzwi.

Im silniej osaczeni przez cywilizację, tym bardziej odpychamy dawne wierzenia, wyśmiewamy naiwność i łatwowierność przodków i tych, którzy nadal te wierzenia pielęgnują. Ale to nie niewiara, ale ignorancja jest jednym z większych grzechów współczesności. I nie brak miłości jest przyczyną jej końca. Czasem po prostu trudno nadążyć nawet za sobą samym.

Magdalena Wiśniewska