Autor przez siedem lat jeździł po świecie, zbierając materiały do książki, która dobitnie pokazuje, że powstał nowy sposób rozgraniczenia państw. Nie obowiązują już tylko czynniki ekonomiczne czy granice państw – wiele osób kierować się będzie różowymi liniami – tymi, których niektórzy nawet nie zauważają. Pochodzący z RPA autor przemierza kolejne kraje, w których członkowie społeczności LGBTQ+ czują się zagrożeni, niezrozumiani, wręcz wyklęci. Gdzie ich życie jest w realnym niebezpieczeństwie, a oni sami sprzeciwili się życiu w ukryciu. Ta książka to podróż. Nie tylko dla samego autora, ale również dla czytelnika.

„Podróże, które odbyłem przez lata pracy nad tą książką, były dla mnie też osobistym przekraczaniem moich wewnętrznych Różowych Linii – wkraczałem na nowe terytoria empatii, wiedzy, także wiedzy o sobie samym”.

Ten reportaż to po pierwsze tytaniczna praca, którą widać w każdym zdaniu. To też ogromna wrażliwość, która mocniej wybrzmiewa z każdym słowem. Ta pozycja nie ma zmienić waszego zdania na żaden temat, ona ma po prostu przybliżyć problem, który istnieje, ale nie mamy pojęcia w jak dużym natężeniu. Gevisser na kartach swojego reportażu prezentuje czytelnikom szereg postaci z różnych zakątków świata, których łączy jedno pragnienie – bycia bezpiecznym i kochania tego, kogo się chce.

Pierwsze homoseksualne zaręczyny? Ciocia Tiwo nie widzi żadnego problemu, nawet jeśli miałaby wprawić społeczność Malawi w głęboki szok. Swoją historią dzieli się też Michael, który uciekł z Ugandy, by ostatecznie osiąść w Kanadzie. Jest też Pasza, transpłciowa kobieta, która w rosyjskim sądzie walczy o prawo do widzenia się z synem. Jest historia dwóch kobiet z Meksyku, które są w związku i walczą o jednoczesne uznanie ich za matkę dziecka. A to tylko garstka bohaterów, których przedstawia czytelnikom Gevisser. To historie poruszające i niezwykle intymne. Autor porusza się po tych wyjątkowo delikatnych tematach z gracją i doskonałym wyczuciem. Wie, jakie pytania zadać i gdzie postawić kropkę.

W tym roku rynek reportaży jest wyjątkowo bogaty. Z każdym miesiącem przybywa pozycji, które z chęcią okrasiłabym zdaniem: „jeśli macie w tym roku przeczytać jeden reportaż, to niech to będzie ten”. „Różowa linia” to ciężka lektura nie tylko ze względu na swoje gabaryty, ale i temat. Może nie jest to jedyny reportaż, który powinniście przeczytać w tym roku kalendarzowym, ale zdecydowanie taki, który warto przeczytać niezależnie od tego, jak bardzo interesujecie się tematem.

Kinga Kolenda