Jest taki dowcip: "Pijany człowiek biega wokół słupa ogłoszeniowego, bijąc weń pięściami i rozpaczliwie krzyczy: Wypuśćcie mnie stąd! Wypuśćcie!" Wszyscy żyjemy według jakichś wyobrażeń, które są na ogół równie trwałe, jak nieadekwatne wobec rzeczywistości. Wysiłek, jaki wkładamy w podtrzymywanie wyobrażeń dotyczących siebie i świata, jest niewyobrażalny. Niewyobrażalny i paradoksalny, bo to one właśnie podtrzymują nasze cierpienie.
Psychoterapia stwarza sytuacje, które człowiekowi poszukującemu wyjścia z cierpienia pozwolą odmienić sposób widzenia świata i myślenia o nim. Bo tylko doświadczenie może nas odmienić. Racjonalność nie jest cechą doświadczenia. I jeśli ktoś zarzuca psychoterapii, że jest irracjonalna, to można mu przyznać rację, nie ma się o co kłócić.
Jeden z wielkich mistrzów psychoterapii, Perls, powiedział, że intelekt jest potrzebny temu, kto postradał zmysły. Oczywiście jest to powiedziane z pewną przesadą, ale trafnie wskazuje na powszechną ludzką dolegliwość, wyrażoną w słynnym "myślę, więc jestem".