Nowela ta ukazuje niedolę sierot i nieślubnych dzieci w XIX wiecznej Polsce.

Pewnego jesiennego poranka znaleziono na podwórzu Ongrodu (Grodna) maleńkie dziecko, przed kilku dniami na świat wydane. Podniosła je żebraczka. Zebrał się tłum ludzi. Postanowiono, że wychowywać je będzie praczka mieszkająca w tym domu, bo chyba jej się najlepiej powodzi. Zrobiono składkę na niemowlę. Dziewczynka otrzymała imię Julianka od imienia Juliana, jakie nosiła żebraczka, która ją znalazła. Praczka wychowywała ją tak, jak mogła przez dość długi okres czasu.
Dziewczynka zjadała u niej to, czego jej własne dzieci nie zjadały; chodziła brudna, zmarznięta i głodna, nawet z podłogi podnosiła resztki jedzenia.
Po pewnym czasie pijany mąż praczki, dowiedziawszy się od żony, że nie otrzymuje ona już na utrzymanie dziewczynki pieniędzy, wyrzucił małą ze swego mieszkania.