W niezwykle zagmatwanej sieci, jaką stanowi topografia Nietzscheańskiej filozofii, antychrześcijaństwo zdaje się być jednym z trzech punktów orientacyjnych. Triadę tę uzupełniają radykalna, wyrażająca się w niepohamowanej pasji polemiczno-krytycznej diagnoza współczesnej kultury oraz trwały sentyment do epoki starożytnej, ujawniany przez wciąż ponawiany postulat powrotu do wartości obecnych w kulturze greckiej. Związek tych trzech elementów jest ewidentny i Nietzsche nie kryje, że stanowią one oś jego filozoficznego projektu. Wyskandowana w zakończeniu "Antychrysta" anatema chrześcijaństwa jest zatem nie tylko zwieńczeniem konstrukcji tego niewielkiego dziełka, ale także ukoronowaniem tendencji obecnej w pisarstwie Nietzschego od najwcześniejszych lat.