Niniejsza praca ma dwa zasadnicze cele: pierwszym jest opisanie reklamy jako wizualno-werbalnego aktu komunikacyjnego o prymarnej funkcji perswazyjnej, drugim sprawdzenie, czy metoda opisu wypracowana przez retorykę klasyczną nadaje się do tego celu. Obecnie coraz więcej badaczy uznaje, że retoryka, będąca najwcześniejszą wersją lingwistyki tekstu, a przy tym nauką interdyscyplinarną, została zupełnie niesłusznie zarzucona jako narzędzie opisu przez dziewiętnastowiecznych badaczy widzących w niej wyłącznie spis sztuczek oratorskich. Starożytna retoryka opisowa miała bowiem charakter encyklopedyczny - łączyła w sobie elementy logiki, filozofii, prawa, psychologii, teorii aktorstwa. Stąd wydaje się pożądane przywrócenie retoryce należnej jej funkcji narzędzia opisu i analizy tekstów.