Debiutancki tom Edwarda Pasewicza, co z perspektywy czasu widać jeszcze wyraźniej, należy niewątpliwie do najznakomitszych dokonań polskiej poezji na przestrzeni ostatnich lat.

Nie dlatego, że od strony wersyfikacyjnej i kompozycyjnej jawi się jako poetycki majstersztyk. Raczej ze względu na odsłaniające się pod błyskotliwością formy ułomności, pęknięcia, dysonanse, zgrzyty. Mowa poetycka zdaje się tu podważać uładzony obraz świata, a Dolna Wilda – ów mamiący czytelnika realizmem konkret – okazuje się przez to niejasnym odbiciem innej rzeczywistości, nie do końca poznawalnej, pełnej miejsc niedookreślonych, mrocznych i niepokojących. (Zdzisław Jaskuła).