Dialog o pięknie, jeden z dwóch tekstów Platona, których tytułowym bohaterem jest Hippiasz, filozof, wszechstronny sofista z Elidy.

Hippiasz podróżuje po świecie greckim, zarabiając duże kwoty wygłaszaniem mów na różne tematy i nauczaniem sztuki przemawiania. Kiedy trafia do Aten, Sokrates wykorzystuje okazję, żeby zapytać go, czym jest piękno. Co mają wspólnego wszystkie piękne rzeczy, że nazywamy je pięknymi? Omawiane przez rozmówców różnego rodzaju przykłady pokazują, że piękno, to kalon, rozumieją oni nie tylko wąsko, jako atrakcyjność wizualną, ale znacznie szerzej: są piękne dziewczęta, piękne posągi, ale piękne są także przedmioty zrobione stosownie do swego celu, piękne mogą być także czyny: piękną rzeczą jest „zrobić majątek, mieć zdrowie i sławę”. Hippiasz na prośbę Sokratesa usiłuje zdefiniować pojęcie piękna, ten zaś, bezceremonialnie żartując, wskazuje problemy z kolejnymi definicjami.